9-саттыгу Сөйлемдерді қалпына келтіріңіз. 1. аты, менің атым, Әлімжан, Әкемнің, Камил
2. окимын, мен, утық атындағы, әл-Фараби, университетте.
3. мектепте, ол, қаласындағы No12, пәнінің, Астана, дене шынықтыру,
мұғалімі
4. ауылда, зейнеткерлер, әке мен шешем, істейді, ағаларым, журмыс.
5. анасы, кісі, Жулдыздын, бул.
9 шағын, емес, отбасым, үлкен, менің​

Домбыра көне аспап және ол қазақпен кіндіктес ұлыстардың бәріне ортақ мүлік, себебі домбыраның жасы қазақ хандығынан үш мың жылдай үлкен, дәуірлей тексергенде аспап аттары әртүрлі диалект салдарынан өзгеріске ұшырағанымен түбі бір екені айдан анық білініп тұрады. Толғамды мәселелердің сырына үңілместен бұрын, әуелі аспап жайына түсіндірме бере кетейік. 
Қазақтың домбырасы түркі-монғол (арғы атасы – ғұн) мәдениетінің меншігі, тамыры тарихқа терең жайылған, байырғы аспап. С.Өтеғалиева Орталық Азиядағы танбуртекті аспаптарды үш топқа бөледі: Сібір-Алтайлық, Ортаазиялық, Таяушығыстық (Хордофоны Средней Азии. Алматы-2006. 39-бет). Осы тұжырыммен қарасақ біздің шертпелі аспаптарымызды да шартты түрде үшке бөлуге болады. Формасы мен дауыс бояу жағынан айырмашылықтары бар аспаптың бұрыннан келе жатқан белгілі үш түрі бар, әрбір өлкенің күй өнері әртүрлі орындаушылық мектеп құрап отырғанына сәйкес аспаптарының да тұрқы (формасы) жағынан өзгешелігі бар. Арқа, Жетісу, Қаратау өңірлерінде кең тараған домбыраның тұрқы қысқа, мойыны жуантық, шанағы бұрышталып шабылады

Мой  поселок – это уникальное сочетание красивейших, природных ландшафтов и большого города в окружении живописных поселков и деревушек. Частые походы по родным просторампозволили мне изучить растительный мир бесконечных, уходящих в горизонт, полей и лугов. Цветущие летом, зимой они полны снежного очарования. А весеннее пробуждение так же прекрасно, как пестрые серпантины осенних листопадов.   В любое время года мой родной край дарит истинное наслаждение  для души и восхищает своей плодородностью. Налитым зерном колосятся хлеба, волнуясь золотыми переливами под знойным небом. Значит, круглый год мы будем со свежим, душистым хлебом в наших домах. Раскидистая бахча гордо выпячивает рыжие бока сахарных дынь и полосатые кафтаны спелых арбузов, между которыми восседают кабачки и патиссоны.   Заливные, цветущие луга уходят в даль гладким, изумрудным покровом сочной травы, с яркими вкраплениями брызг удивительных, полевых цветов, ароматный шлейф которых плывет над живописной долиной. Стада белобоких коровушек мирно пасутся под жужжащую симфонию, беспрерывно порхающих в воздухе, насекомых.   По краю луга шеренгой стоит березовая лесопосадка, белея изящными, стройными стволами из-под свисающих прядей гибких ветвей. За ней виднеется россыпь озерков, маленькими, круглыми блюдцами разбросанных в низине равнины. Строгие стебли камышей окружают каждое из них махрово-шоколадными ресницами, делая равнину похожей на клумбу с «анютиными глазками».   Ближе к деревне начинаются огороды, обрамленные живыми изгородями, на которых сушатся глиняные горшки и самотканые, пестрые коврики. Живописные, огородные чучела в дырявых, соломенных шляпах, с растопыренными объятиями деревянных рук, вопреки своему предназначению, не пугают, а, наоборот, вызывают у птиц любопытство, а у прохожих улыбку.   Я возвращаюсь в родной город, переполненный положительными эмоциями и впечатлениями от приятного и познавательного похода. Завтра в школе я напишу сочинение на свободную тему, в котором постараюсь раскрыть не только красоту местных пейзажей, но и зажечь в сердцах одноклассников чувство гордости за свой родной край и любимую Родину.