Абай ауылына жеткенше асықты. Анау — Абай, Абай ғой, айналайын-ай! Апасына айтайыншы,
ді бір үлкен әйел.
Бәсе, Телғара ғой... Жаным-ау, мынау. — Телғара! — деді жас
ел.
Абайдың келген хабарын естіп, анасы — Ұлжан мен әжесі — Зере
iртқа шықты. Зеренің ең жақсы көретін немересі Абай еді. Оның
пеуін тілеп отыратын.
Абай аттан түсті. Ол көп ішінен, ең алдымен, өз шешесін көрді. Соған
арай жүре беріп еді, шешесі:
- Шырағым, балам, ар жағыңда әкең тұр... Сәлем бер! - деді.
Абай әкесіне қарай тез бұрылды. Әкесіне қол беріп амандасты.
Әкесі:
- Балам, бойың өсіп, ержетіп қалыпсың! Бойыңдай болып білімің
е өсті ме? - деді.
Ұялғанды, жауап айтпағанды кешірмейтін әке мінезі Абайға бел-
і. Ол сабырмен:
- Шүкір, әке, Қазіреттің рұқсатын, фатикасын алып қайттым, деді.
Құнанбай:
- Бар, енді шешелерің жаққа бар, амандас, балам! - деді (М. Әуезов). Составить диалог по этому тексту
Объяснение:Мейірімділік — адамның өзге біреуге жылылығын, ізгі ниеті мен лебізін білдіру көрінісі. Мейірімділік адамдар арасындағы сыйластық, кең пейілділік, жанашырлық, ізгі ниет секілді қасиеттерге негізделеді. Мейірімділік адамның жоғары адамгершілік белгісі ретінде оның бүкіл тыныс-тіршілігін, жан дүниесін жадырататын, шат-шадыман тіршілігі үшін қажетті аса маңызды қасиеттің бірі болып саналады. “ Мейірімділік, махаббат, қайырымдылық, адалдық секілді ақ жүректен шығады” (Шәкерім). Қазақтың дәстүрлі әдеп жүйесінде мейірімділік адамдар арасындағы адамгершілік, ізгілік пен ізеттілік, имандылық пен инабаттылық секілді асыл қасиеттермен үндестік тапқан. Ж.Баласағұн “кір тигізбей ұста ойыңның өресін, мейірім етсең — мейірімділік көресің” деп, мейірімділікке зор мән берген.