Абай ауылына жеткенше асықты. Анау Абай, Абай ғой, айналайын-ай!
деді бір үлкен әйел.
Бәсе, Телғара ғой... Жаным-ау, мынау...
әйел.
Абайдың келген хабарын естіп, анасы Ұл
сыртқа шықты. Зеренің ең жақсы көретін нем
тілеуін тілеп отыратын.
Абай аттан түсті. Ол көп ішінен, ең алдымен,
қарай жүре беріп еді, шешесі:
Шырағым, балам, ар жағыңда әкең тұр... С
Абай әкесіне қарай тез бұрылды. Әкесіне к
Әкесі:
Балам, бойың өсіп, ержетіп қалыпсың! Е
де өсті ме?
деді.
Ұялғанды, жауап айтпағанды кешірмейтін
Лілі. Ол сабырмен:
- Шүкір, әке, Қазіреттің рұқсатын, фатиқась
Құнанбай:
- Бар, енді шешелерің жаққа бар, амандас,
Абай (Ибраһим) Құнанбаев (1845-1904) — ақын, ағартушы, жазба қазақ әдебиетінің, қазақ әдеби тілінің негізін қалаушы, философ, композитор, аудармашы, саяси қайраткер[1], либералды көзқарасын исламға таяна отырып, орыс және еуропа мәдениетімен жақындасу арқылы қазақ мәдениетін жаңартуды көздеген реформатор. Абай ақындық шығармаларында қазақ халқының әлеуметтік, қоғамдық, моральдық мәселелерін арқау еткен.[2]
Абай Шығыс пен Батыс мәдениеті мен өркениетін жетік білген. Бірқатар әлем ойшылдарының еңбектерімен жақсы таныс болған. Философиялық трактаттар стилінде жазылған «Қара сөздері» - тақырып ауқымдылығымен, дүниетанымдық тереңдігімен, саяси-әлеуметтік салмақтылығымен құнды.[3]
Объяснение:
Туған кездегі есімі
Ибраһим Құнанбайұлы
Туған күні
10 тамыз 1845
Туған жері
Қарқаралы, Семей облысы
Қайтыс болған күні
6 шілде 1904 (58 жас)
Қайтыс болған жері
Семей облысы
Ұлты
қазақ
Қызметі
ақын, ағартушы, философ, композитор, саяси қайраткер
Әкесі
Құнанбай Өскенбаев
Анасы
Ұлжан Асанова
Жұбайы
Ділдə
Шүкіман (Əйгерім)
Еркежан
Балалары
Ділдəдан: Ақылбай, Хакімбай, Əбдірахман, Мағауия, Күлбадан, Райхан
Əйгерімнен: Турағұл, Мекаил, Ізкаил, Кенже