(«Қазақстан еліне сиқырлы саяхат» кітабынан) АЙТЫЛЫМ
2-тапсырма. Тыңдалым мәтініндегі әңгіме қандай стильде
жазылған? Төмендегі сұрақтар төңірегінде әңгімелесіңдер.
1. Мәтінде қандай ой айтылған?
2. Кейіпкерлер бос уақытында қайда саяхат жасауды ұнатады
екен?
3. Олар саяхаттап қайда барды? Не көрді?
4. Адамдар суретті қайда салған? Қалай салған?
5. Петроглиф дегеніміз не?
6. Суретті жазу Қазақстанның қай жерлерінде бар?
АЙТЫЛЫМ ​

Жекеше                         Көпше

Менің көлігім             біздің көлігіміз

сенің көлігің               сендердің көліктерің

сіздің көлігіңіз            сіздердің көліктеріңіз

оның көлігі                  олардың көлігі(көліктері)

менің доңғалағым       біздің доңғалағымыз

сенің доңғалағың        сендердің доңғалақтарың

сіздің доңғалағыңыз   сіздердің доңғалақтарыңыз

оның доңғалағы          олардың доңғалағы(доңғалақтары)

менің өнеркәсібім       біздің өнеркәсіптеріміз

сенің өнеркәсібің         сендердің өнеркәсіптерің

сіздің өнеркәсібіңіз     сіздердің өнеркәсіптеріңіз

оның өнеркәсібі           олардың өнеркәсібі(өнеркәсіптері)

Объяснение:

Өмірдің мәні мейірімділік, адамгершілікте деп білемін. Бала күнімнен әжем мейірімділік туралы құлағыма құйып, түрлі әңгімелер айтатын. Мейірімділік - адам бойындағы ізгі қасиет. Өзгеге жанашыр болып, мейірім таныту мен үшін адамдықтың белгісі іспетті. Себебі мейірім, рахым болмаса, а біріне-бірі жау болар еді.

Әжем қолымда бар нәрсені өзгемен бөлісуді үйретті. Бірде әжем екеуіміз дүкенге бардық. Әжем түрлі тағамдар, тәттілер алып жатты. Бір кезде қолыма екі шоколад ұстатты. Екеуін де бас салған мен қуанып кеттім. Жалма-жан біреуін аша беруге ұмтылғанымда, әжем есік жаққа қарай нұсқады. Кезекте тұрған адамдардың арт жағында жұпыны киінген әйел мен мен шамалас баласы тұр екен. Баласы дүкен сөрелеріндегі тәттілерге телміре қарайды. Сонда апам: "Шоколадыңның біреуін ана балаға бере ғой", - деді. Әжеме бір сәт қарап тұрдым да, балаға қарай беттедім. Жанына келіп: "Жей ғой", - дедім сыпайы түрде. Ол не айтарын білмеді де. Алар-алмасын біліп анасына қарады. Мен шоколадты қолына ұстата бердім. Ол: "рр... рахмет", - деді абыржып. Мен жымиып, апамның жанына бардым. Әлгі бала шоколадты ашып, жеуге кірісті. Осы сәтте ішімде бір жылылық пайда болды. Мейірімділіктің әлемге жылу сыйлайтынын түсіндім.