Төрт түлікке ерекше көңіл бөлген. әрі ас-ауқаты, әрі киімі, әрі көлігі, қымызы – ем, әрі жегжат-жұратымен жасайтын алыс-берісінің көзі, байлығы болғандықтан, қазақ үшін осы төрт түлік мал аса қымбатты дүние болғаны белгілі. қайда болмасын, бірін-бірі танысын-танымасын, кездесе қалған қазақ «мал-жан аман ба? » деп амандық-саулық сұрасқан. қазақтар малды тек пайдаланып қана қоймаған, олардың бабын тауып бағып-күтудің де жай-жапсарын, қасиетін, ерекшелігін жақсы білген, сынаған. төрт түлік малдың ішіндегі ең қасиеттісі түйе болып есептелген. ол қырық күн шөлге , жүк артса – көлік, жесе – ет, ал жүні киімге жараған. қазақтар түйенің жүнінен түйе жүн шекпендер киген, ол жеңіл әрі жұмсақ сырт киім болған. түйенің күштілігі, жүйріктігі, ғы сияқты түрлі қасиеттері бар, соған орай оны түрліше атайды (желмая, нар, аруана, жампоз, үлек, нарқоспақ т. асанқайғының шапқанда құстай ұшатын желмаясы естеріңізде болар. ал түйе өзінің өсу жолында бота, тайлақ, буыршын, буырлыш, науша, бұзбаша, інген, атан, бура деп аталады.
Бір күні айдаһар ауырып қалады.Қасына шыбын келіп көмек береді.Айдаһар оған болса Сен маған жаңа туған нәрестенің қанын әкел деп айтады.Сөйтіп шыбын ұшып-ұшып нәрестені көреді.Ол сондай сүйкімді болатын.Оны бірақ қарлығаш көріп қалып,қасына зу етіп ұшып барады.Шыбын оны көріп,шошып кетеді де,қаша жөнеледі.Қарлығғаш болса оның артынан қуып кетеді.Шыбын айдаһардың қасына келіп,артына тығылады.Қарлығаштың батылдығы сонша,тіпті айдаһардан да қорықпады.Айдаһар оны жеймін деп,құйрығынан тістеп алады.Содан кейін Қарлығаштың бір құйрығы болмайды
