Қыс мен - сиқырдың кезінің. Аяз менің тереземді причудливыми қастармен разрисовал. Соң тереземен жеңілтек және невесомо қылаудың аспанынан деген құлайды. Тал-шыбықтар оларды тармақтармен іліп әкетеді. Барлық біздің көшеміз қыстыгүні необычайно мерекелік. Ғой саябаққа деген шық-. Как ғой анда жөн. Елочки салтанатты қардың тондарын киді. По-особому қайыңды аллея әдемі. Ол арада күннің көздерімде жарқылдақ үлбіреуік, ақ қарлы қармен принаряжена. Жайма-шуақ сәулелермен қайыңның ақ жарықтандыр- діңдерінен көздерде рябит. Баста қарға несколько жас тармақтар жатады. Тезірек барлық, мында жақында қайыңды бүршікпен және сырғашықтармен әлдеқандай құстар азықтанды. Ана, кім ша қысқы саябаққа барады, шүбәсыз сияқты, не қыс сол зәулім сотворенный әлдеқандай бейтаныс сиқырлаушымен жиылыс. Қысқы саябақтың арба- көркіне қарамастан, маған отчего-то қамықтырғыш. Қысқы күн олай тез отырады, және міне уже бару пора үй. Ғой жылдамырақ жат- ұйықта-, сол ертеңгі күн келеді, ал кейін мектептің мен достармен тағы жөнелемін арада қонақтар қыс және үйдің тапсырмасының.
Аққудың көркі, мінез-қылығындағы ерекшеліктер сонау дәуірден бері халықты таңдандырып келеді. Оның су бетінде маңғаздана жүзгені, ұшқанда қанатын қағып көтерілуі, табиғаттың берген әсем бір құбылысы емес пе! Тіпті, қазақ халқы адам бойындағы жақсы қасиеттерді осы құсқа балайды ғой. Мәселен, «аққу-мысық көлдегі, асылымсың елдегі» деп ән шырқауда да адамды аққуға теңеп, оны әсемдіктің, сұлулықтың символы ретінде бағалап отыр емес пе?Аққулар суда жақсы жүзеді. Бірақ сүңги алмайды. Ұшқанда су бетінен ауыр көтеріледі. Екі аяғымен суда артқа қарай итере желге қарсы ұшады. Өте сақ та, батыл да, күшті құс. Ол туралы халық аузында көптеген аңыз-әңгімелер бар. Оның бірі былай дейді: Бір табиғат әуесқойы «Аққу» әнін жазып алмақ болып, ертемен оны ұя салған көліне келеді. Қамыс арасында тығылып отырып, аққулардың келуін күтеді. Бір уақытта кербез сұлу құстар шалқар көлдің айдынына қона бергенде, «мерген» оның біреуін атып та үлгереді. Біреуін қанатынан жарақаттайды. Қанатынан отырған аққудың соңғы «әнін» жазып алудан үміткер болған аңшы оны жағаға алып шығып, басында телміріп отырады. Аққудың әнін жазып алып үлгерді ме, жоқ па, ол жағы бізге белгісіз, бірақ сол кезде кенеттен көл бетіндегі аққулар тобы аспанға көтеріліп жанағы мергенді тұмсықтарымен тістеп, қанаттарымен өлердей соғып, өлім халіне жеткізіпті. Бұл әңгіме де шындыққа онша жақындалмайды. Әйтсе де, аққудың күшті екені ақиқат. Ол қанатымен соғып баланың қолын сындырып жіберуге бар. Қазақ халқы аққудың «киелі, қасиетті» құс деп санайды. Оған тимей, қайта оның көл маңында көбірек жүруін ұнатады,Өзінің сұлулығымен жұртты таңғалдыратын аққу бүкіл елімізде қорғауға алынған. Қазіргі міндет – осы «құс падишасы» сақталып қалған көлдерде оның ұя жасауын керекті материалды қолдан жасасақ, ол сол суда көбірек тоқтайтын болады.
