Зар Заман Ақындары – қазақ әдебиеттану ғылымына алғаш рет (1927) М.Әуезов енгізген термин, зар заман кезеңінде ғұмыр кешіп, отарлық езгіге түскен қазақ халқының тағдырын мұң-зармен жырлаған ақындар шоғыры. Зар заман ақындары шоғырының белгілі өкілдері: Дулат Бабатайұлы, Шортанбай Қанайұлы, Мұрат Мөңкеұлы, Әбубәкір Кердері, Албан Асан, т.б. Әуезов Зар заман ақындары дәуірін Абылай хан тұсынан Абайға дейінгі жүз жылға ұластырып, Нарманбетпен аяқтайды. Зар заман ақындары тұсынан қазақ әдебиеті жазбаша сипат алатынын атап көрсетеді. Дәстүрлі қазақ қоғамындағы бұрынғы қалыптасқан құндылықтардың өзгеруі, елді басқару жүйесінің басқа сипатқа ауысуы, отаршылдықтың белең алуы, халықтың қатты күйзелуі Зар заман ақындарын тарих сахнасына шығарған. Зар заман ақындары халқының жай-күйін ойлаған ұлт қайраткерлері ретінде танылды. Олардың шығармалары халықтық салт-дәстүрлерді қаймағы бұзылмаған қалпында сақтауға, ұлттық болмыс-бітімнен ажырамауға үндейді.
Әрине, әке, өмірде, кез-келген бала ойнайды, осындай маңызды рөлі мен анам. Бұл бала ұл болса, ал әкем үйретеді оның бүкіл екендігін білуі керек ер азамат.Әкесі үшін баласы, ең алдымен, қолдау және қорғау.Негізі қатынастар отца с сыном, бұл сенім.Сенім әкесіне баланың қаланады ең кіші. Әкесі мен ұлы қарым-қатынаста бір-бірімен басшылыққа алады, дәл сенімі. Әкесі әрқашан тиіс өміріне қызығушылық білдіру, ұлының қасында. Егер әкем қалады бей-жай, ұлын жоғалады қажеттілігі қарым-қатынас онымен. Ұл табады да, өзіне көп благодар тыңдаушының немесе замкнется. Ал қарым-әке – ұл, пайда crack.
