Бұл Семейдегі Неврозовтар атындағы Шығыс қазақстан облыстық бейнелеу өнермұражайы. Негізін 1985 жылы құрады,қазіргі уақытта Қазастандағы ең улкен суреттемелік қор жинағы. Музей ескі мұражайлардың қосындысынан құралған, олардың ең көнесі 1870 жылы Федор Степанов атты көпесімен салынған. 1988 жылы Неврозовтар отбасысы осы музейге 500-ге жуық орыс, совет өкіметі кезіндегі, шетел көркемөнерін табыс етті. Көптеген жылдар бойы ол өзінің топтамасын зерттеді, және зертеген топтамаларын музейге бергені, ғылыми зертеушілік жұмысқа пайдасын тигізді. 1991 жылы музейге Неврозовтар аты тіркелді. 1995 жылы Ю. В. Неврозов Қазақстаның көркемөнеріне көп еңбек сіңіргені үшін парасат орденімен марапатталды. Қазақстан музейлерінде 3600-ға жуық көркемөнер еңбектері сақталған. Сонымен қатар музейге 18 ғасырдың соңы мен 19 ғасырдың басындағы орыс көркемөнерінің экспозициясы да ұсынылған. Қазақстанның бейнелеу өнері жарқын суреттелген атамекен дәстүрі
Күшігім еркелей білетін,
Кейде ол шәуілдеп үретін.
Жата қап аяғын көтерсе
Көргендер еріксіз күлетін.
Тойған соң томпайып жататын,
Бір тәтті ұйқыға бататын.
Түсінде мысықпен алысып,
Жүретін бөлмеде жарысып.
Қарасам, міне енді өсіпті,
Ит бопты кәдімгі қабаған.
Әуелі өзіме өшікті
Күнәм жоқ бір рет сабаған.
Мақтайды біреулер даурығып,
Қасқыр деп итімді қабаған.
Мен жүрмін кете алмай айығып,
Өз итім түсірген жарадан,
***
Отырсам үндемей үйімде,
Тоқмейіл, ақпейіл күйімде.
Келуші көбейіп кетеді
Шашымның ағынан сүюге.
Мақтауға бәрі әзір, жайдары
Мейрімнің ағаға шегі жоқ.
Ақтарар сырларын қайдағы,
Бірінің дығы жоқ, кегі жоқ.
Сәл ғана өзгеріп қалпымнан,
Әділдік сөйлесем болғаны,
Біреуі алып қап алқымнан,
Союға әзір тұр қалғаны...
Тойған соң жататын пырылдап
Мен мысық емеспін, достарым,
Жан болып жүрген сон, шырылдап
Айтамын арымның қосканын