Кез-келген адам өмірінде кем дегенде бір рет шөлді аралда болуды армандайды. Егер бұл тойтарыссыз тілек болса, менде үлкен қуаныш пен рахат болған шығар, мен үшін бұл арал менің қазынам болар еді. Бірақ егер бұл арал дауыл мен кемелердің апатқа ұшырауының салдарынан болған болса, онда мұндай жағдайда арал мен үшін қорқынышты және ұлылыққа айналар еді, мен онымен ортақ тіл табуым керек еді. Мұндай жағдайда сіз өзіңізді өте оңай түсінесіз, өйткені менен басқа ешкім болмайды, тіпті сөйлесетін, кеңес сұрайтын ешкім де жоқ. Әрине, бұл өте қызықты саяхат, ол көптеген шытырман оқиғаларға толы, бұл өздерін нағыз қарабайыр адам ретінде сезінудің мүмкіндігі. Әрине, мұндай аралда еш қиындықсыз, әсіресе қаланың қарбаласынан шыққан адам үшін. Өзіңізді арал мен тамақсыз, сусыз және қажетті құрал-жабдықсыз табу - өте күрделі мәселе. Бірақ егер сіз сабырлы түрде әрекет етіп, үрейленбейтін болсаңыз, онда мұндай приключение өте қызықты және көңілді болады. Тамақ іздеу, өйткені бұл тұтас өнер, сіз құсты, аңды немесе балықты аулай білуіңіз керек, ал қармақ пен қақпансыз мұндай тапсырма жүз есе күрделене түседі. Бірақ мен бірінші болып таза су табу болар едім, бұл аралдағы адам үшін ең маңызды нәрсе. Табиғи баспана, үңгір немесе құлаған ағашты іздеуге тырысу керек еді, оны жақсартуға және оны жел мен жаңбырдан қорғауға болады. Мұндай сапар маған өзімді, не істей алатынымды, мұндай жағдайда өзім не істей алатынымды жақсы түсінуге мүмкіндік береді. Бұл маған өзіңізбен жалғыз қалудың қандай екенін түсінуге мүмкіндік берді, өйткені қалада оны сезу мүмкін емес.
Қанша байлық жисаң да, бұйырғаннан артық жей алмайсың...
«Қанша байлық жисаң да, бұйырғаннан артық жей алмайсың» деп түркі халықтарына ортақ ұлы ойшыл Қорқыт Ата айтып кеткендей, әр адамның өзіне тиесілі несібесі, яғни ризығы болады.
Атамыз қазақ бұл жөнінде «Бұйырған кетпес, қуған жетпес» деп бекер айтпаса керек. Бұл дегеніміз бізге бұйырған несібе тек өзімізге тиесілі, басқа ешкімге кетпейтінін білдіреді. Дегенмен, бүгінгі таңда көпшілік бұл сөзді түсініп, ескере бермейді. Мысалға, үлкен кісілер үйлерінде бір – екі айға жететіндей азық – түлігі, киім – кешегі, қаражаты бола тұра, ертеңге күнін уайымдаумен өтеді. Бұл дұрыс емес. Сондықтан да бұл қу тіршілікте дүние – мүлік жинаумен ғана айналыспай, адамгершілік қасиеттерге көп көңіл бөлсек екен.
"Егер мен аралда қалсам не істеймін"
Кез-келген адам өмірінде кем дегенде бір рет шөлді аралда болуды армандайды. Егер бұл тойтарыссыз тілек болса, менде үлкен қуаныш пен рахат болған шығар, мен үшін бұл арал менің қазынам болар еді. Бірақ егер бұл арал дауыл мен кемелердің апатқа ұшырауының салдарынан болған болса, онда мұндай жағдайда арал мен үшін қорқынышты және ұлылыққа айналар еді, мен онымен ортақ тіл табуым керек еді. Мұндай жағдайда сіз өзіңізді өте оңай түсінесіз, өйткені менен басқа ешкім болмайды, тіпті сөйлесетін, кеңес сұрайтын ешкім де жоқ. Әрине, бұл өте қызықты саяхат, ол көптеген шытырман оқиғаларға толы, бұл өздерін нағыз қарабайыр адам ретінде сезінудің мүмкіндігі. Әрине, мұндай аралда еш қиындықсыз, әсіресе қаланың қарбаласынан шыққан адам үшін. Өзіңізді арал мен тамақсыз, сусыз және қажетті құрал-жабдықсыз табу - өте күрделі мәселе. Бірақ егер сіз сабырлы түрде әрекет етіп, үрейленбейтін болсаңыз, онда мұндай приключение өте қызықты және көңілді болады. Тамақ іздеу, өйткені бұл тұтас өнер, сіз құсты, аңды немесе балықты аулай білуіңіз керек, ал қармақ пен қақпансыз мұндай тапсырма жүз есе күрделене түседі. Бірақ мен бірінші болып таза су табу болар едім, бұл аралдағы адам үшін ең маңызды нәрсе. Табиғи баспана, үңгір немесе құлаған ағашты іздеуге тырысу керек еді, оны жақсартуға және оны жел мен жаңбырдан қорғауға болады. Мұндай сапар маған өзімді, не істей алатынымды, мұндай жағдайда өзім не істей алатынымды жақсы түсінуге мүмкіндік береді. Бұл маған өзіңізбен жалғыз қалудың қандай екенін түсінуге мүмкіндік берді, өйткені қалада оны сезу мүмкін емес.
Объяснение:
Қанша байлық жисаң да, бұйырғаннан артық жей алмайсың...
«Қанша байлық жисаң да, бұйырғаннан артық жей алмайсың» деп түркі халықтарына ортақ ұлы ойшыл Қорқыт Ата айтып кеткендей, әр адамның өзіне тиесілі несібесі, яғни ризығы болады.
Атамыз қазақ бұл жөнінде «Бұйырған кетпес, қуған жетпес» деп бекер айтпаса керек. Бұл дегеніміз бізге бұйырған несібе тек өзімізге тиесілі, басқа ешкімге кетпейтінін білдіреді. Дегенмен, бүгінгі таңда көпшілік бұл сөзді түсініп, ескере бермейді. Мысалға, үлкен кісілер үйлерінде бір – екі айға жететіндей азық – түлігі, киім – кешегі, қаражаты бола тұра, ертеңге күнін уайымдаумен өтеді. Бұл дұрыс емес. Сондықтан да бұл қу тіршілікте дүние – мүлік жинаумен ғана айналыспай, адамгершілік қасиеттерге көп көңіл бөлсек екен.