Сарының, қары- арасында күнмен, шексіз даласыныңкенет орманның жасыл қабырғасы "шығады". Қырлар,жартастың ғажайыптың қатпарларының, тыныш"сиқырла-" көлдер, толық балықтар ал уже соң оныменвзору ашыл- шынымен тамаша аудан: алып атамзаманғы тал-шыбықтар, тастар. Бурабай немесе боровое- поистине сырлы және жұмбақ жер. "Бура" қазақша "түйе"означает. Осы кәрі аңыз туралы осы жерлерде тұр-түйеде тоқулы., не мында адамдар туралы ана таныпбар-, түйе тулпаром (қанатты бедеумен) түңілді және кКокшетау пику деген полетел, ақырында, от адамдардандеген құтқарыла, сияқты от надвигающегосясорлылықтан.
Бурабая аумағында археологтар қоланың заманыныңсайманының қоймасын кездестірді. Сол айғақта- туралыана, не Бурабай жерле- тек аушылар, бірақ жәнеегіншілермен және мал шаруашылықтарыммен болды.Мында емес ретті алтынның және кеннің алапасынадеген бар- скифские баулар өткен.
Бурабай материалдық мәдениеттің ескерткіштерімен асабай. Бірақ оның тамаша табиғаты әсерді кіші не біреулержасайды
Қыпшақ Сейітқұл Маманұлы (18 ғасырдың 70-жылдары, Сыр бойы — 19 ғасырдың 30-жылдары, қазіргі Қостанай облысы Жангелдин ауданы Қарабидайық мекені) — есімі аңызға айналған егінші. Орта жүздегі бес таңбалы қыпшақтың торы бірлестігінен тарайтын жеті арыс қитаба руынан шыққан. Сыр бойындағы иеліктері егін шаруашылығына тарлық ете бастаған соң Торғай өңіріне келіп, Қабырға өзені бойындағы Қарақоға деген жерге тұрақтаған. Өзен жағалауына шығыр орнатып, аяқ егін, атпа егін әдістерін пайдаланып, өзеннен арықтар тартып, бөгендер салып, суармалы егіншілікті қолға алған. Диқанның бұл еңбегі жемісті болып, 5 — 6 жылдың ішінде алғаш келіп қоныстанған 12 үй 400-ге жеткен. Қыпшақ Сейітқұлдың аса шығымды ақ тарысының тұқымы кейін бүкіл Торғай, Ақтөбе, Қостанай, Ақмола, Қарағанды, Қарқаралы өңірлеріне тарады. Диқанның барымташылардан сақтану үшін тұрғызған дуалы мен су тартқан арықтарының қалдықтары Көкалаат, Қызылоба, Қарақоға деген алқаптарда әлі күнге дейін сақталған. Қыпшақ Сейітқұл асқан шебер, сөзге шешен адам болған. Мұраптың егіншілік дәстүрін халық арасына кең таратып, насихаттау үшін ұлы ағартушы Ыбырай Алтынсарин “Қыпшақ Сейітқұл” деген әңгіме жазып, оқулығына енгізген.
Бурабая аумағында археологтар қоланың заманыныңсайманының қоймасын кездестірді. Сол айғақта- туралыана, не Бурабай жерле- тек аушылар, бірақ жәнеегіншілермен және мал шаруашылықтарыммен болды.Мында емес ретті алтынның және кеннің алапасынадеген бар- скифские баулар өткен.
Бурабай материалдық мәдениеттің ескерткіштерімен асабай. Бірақ оның тамаша табиғаты әсерді кіші не біреулержасайды
Қыпшақ Сейітқұл Маманұлы (18 ғасырдың 70-жылдары, Сыр бойы — 19 ғасырдың 30-жылдары, қазіргі Қостанай облысы Жангелдин ауданы Қарабидайық мекені) — есімі аңызға айналған егінші. Орта жүздегі бес таңбалы қыпшақтың торы бірлестігінен тарайтын жеті арыс қитаба руынан шыққан. Сыр бойындағы иеліктері егін шаруашылығына тарлық ете бастаған соң Торғай өңіріне келіп, Қабырға өзені бойындағы Қарақоға деген жерге тұрақтаған. Өзен жағалауына шығыр орнатып, аяқ егін, атпа егін әдістерін пайдаланып, өзеннен арықтар тартып, бөгендер салып, суармалы егіншілікті қолға алған. Диқанның бұл еңбегі жемісті болып, 5 — 6 жылдың ішінде алғаш келіп қоныстанған 12 үй 400-ге жеткен. Қыпшақ Сейітқұлдың аса шығымды ақ тарысының тұқымы кейін бүкіл Торғай, Ақтөбе, Қостанай, Ақмола, Қарағанды, Қарқаралы өңірлеріне тарады. Диқанның барымташылардан сақтану үшін тұрғызған дуалы мен су тартқан арықтарының қалдықтары Көкалаат, Қызылоба, Қарақоға деген алқаптарда әлі күнге дейін сақталған. Қыпшақ Сейітқұл асқан шебер, сөзге шешен адам болған. Мұраптың егіншілік дәстүрін халық арасына кең таратып, насихаттау үшін ұлы ағартушы Ыбырай Алтынсарин “Қыпшақ Сейітқұл” деген әңгіме жазып, оқулығына енгізген.
Объяснение: