Шыны керек, менің тілім – қазақ тілі болғанын мақтаныш етемін. Әр адамға өз тілінен артық тіл жоқ деп санаймын. Қай заманда да ата-бабамыз есті сөзбен ессізді тоқтатқан. Ақын-жырауларымыз сөзден ой-маржанын теріп, артындағы ізбасар ұрпағының санасына құя білген.
Қазіргі таңда тілімізді шұбарлап, қорлайтын, өз тілі тұрғанда ұялмай басқа тілде сөйлегенді мақтаныш көретін үлкендер де, жастар да жетіп жатыр. Оған өз басым күнде куә болып жүрмін. Жастардың орыс тіліндегі сөздерді жиі пайдалануы шынымен, адамды ашындырады. Тәуелсіздік алғалы осындай мәселелер жиі көтеріледі. Ондағы мақсат – ұлттық тілдің қадірін қайтару.
Ал, негізінде тіл және тәуелсіздік бір-бірімен мазмұндас ұғымдар.
Тәуелсіздік – ұлттық қасиетті қадірлеуден басталса керек. Ал «өзінің ұлттық қасиетін, өз тілін, әдебиетін білмеген, қадірлемеген адам толық мәнді интеллигент емес» деген М.Әуезовтің керемет дана сөзі бар. Расында да, өз тіліңнің сұлулығын сезінбей, өзге тілдің қадірін сезіну екіталай емес пе?!
Талай ақын, шешен бабаларымды бұлбұлша сайратқан, жарға соққан толқындай екпінді, наркескендей өткір тілімнің осынау уақытқа дейін тұншығып, қадір-қасиетінен айырылуға шақ қалғанда, қазақтардың көзі ашылып, қазақ тілін «мемлекеттік тіл» деп жариялады. Алайда, мәселе мұнымен біткен жоқ еді. Бойында не рухы жоқ, не қорқақ, не қара бас қамын ойлайтын «маған бәрібір» дейтіндер көбейді. Міне, сондықтан да өткеннің кейбір іргелі тағылымдарына ден қоюға тура келеді. Қазақ тілін алғаш қолданыста бәзбіреулер араб пен парсыны, одан кейін ноғайды былдырлатып, орысты араластырып тілді құртуға шақ қалғанда, аға-буын бұрқ етіп қайнаған, сарқ етіп суалған тілімізді қайтадан тірілтті.
Сәлеметсізбе, Абай Құнанбайұлы. Мен сізге хат жазып отырмын.
Қандай өлеңдерің білесің? Ұнай ма? Неге?
Мен *...* (напиши любую книгу Абая) деген өлеңніңізді білем. Иә маған ұнайды. Ол кітап өте қызықты. (надеюсь не хотите что бы у всех были одинаковые ответы, можешь вместо *қызықты* написать что то другое)
Қандай кітаптар оқыдың?
Мен *запиши книги Абая которые читал* оқидым.
Ол кітаптан не үйрендің?
Ол кітаптан, *ешқашан бас тарта алмайтынымды* үйрендім . (это пример, можешь написать что то свое)
Арманың қандай?
Менің арманым *...* (запиши свою мечту, если с казахским, тяжело то переведи через переводчик)
Өскенде кімге ұқсағың келеді?
Мен өскенде анама (если ты мальчик то напиши әкеме, можешь написать кого то другого, например певец который тебе нравиться) ұқсағым келеді
Кімнен үлгі алып жүрсің?
Мен ата-анамдаң үлгі алып жүрмін
Я сама не казашка, могут быть кое где ошибки, если вы их нашли, то напишите в комментариях. (❁´◡`❁)
Ана тілі қайнаған қанның, қиналған жанның,
толғантқан көңілдің, лүпілдеген жүректің
сағынышы, онда дәм де, мән де болу керек.
Шыны керек, менің тілім – қазақ тілі болғанын мақтаныш етемін. Әр адамға өз тілінен артық тіл жоқ деп санаймын. Қай заманда да ата-бабамыз есті сөзбен ессізді тоқтатқан. Ақын-жырауларымыз сөзден ой-маржанын теріп, артындағы ізбасар ұрпағының санасына құя білген.
Қазіргі таңда тілімізді шұбарлап, қорлайтын, өз тілі тұрғанда ұялмай басқа тілде сөйлегенді мақтаныш көретін үлкендер де, жастар да жетіп жатыр. Оған өз басым күнде куә болып жүрмін. Жастардың орыс тіліндегі сөздерді жиі пайдалануы шынымен, адамды ашындырады. Тәуелсіздік алғалы осындай мәселелер жиі көтеріледі. Ондағы мақсат – ұлттық тілдің қадірін қайтару.
Ал, негізінде тіл және тәуелсіздік бір-бірімен мазмұндас ұғымдар.
Тәуелсіздік – ұлттық қасиетті қадірлеуден басталса керек. Ал «өзінің ұлттық қасиетін, өз тілін, әдебиетін білмеген, қадірлемеген адам толық мәнді интеллигент емес» деген М.Әуезовтің керемет дана сөзі бар. Расында да, өз тіліңнің сұлулығын сезінбей, өзге тілдің қадірін сезіну екіталай емес пе?!
Талай ақын, шешен бабаларымды бұлбұлша сайратқан, жарға соққан толқындай екпінді, наркескендей өткір тілімнің осынау уақытқа дейін тұншығып, қадір-қасиетінен айырылуға шақ қалғанда, қазақтардың көзі ашылып, қазақ тілін «мемлекеттік тіл» деп жариялады. Алайда, мәселе мұнымен біткен жоқ еді. Бойында не рухы жоқ, не қорқақ, не қара бас қамын ойлайтын «маған бәрібір» дейтіндер көбейді. Міне, сондықтан да өткеннің кейбір іргелі тағылымдарына ден қоюға тура келеді. Қазақ тілін алғаш қолданыста бәзбіреулер араб пен парсыны, одан кейін ноғайды былдырлатып, орысты араластырып тілді құртуға шақ қалғанда, аға-буын бұрқ етіп қайнаған, сарқ етіп суалған тілімізді қайтадан тірілтті.
И потом все это соедините в письмо
Примерное начало письма,
Сәлеметсізбе, Абай Құнанбайұлы. Мен сізге хат жазып отырмын.
Қандай өлеңдерің білесің? Ұнай ма? Неге?
Мен *...* (напиши любую книгу Абая) деген өлеңніңізді білем. Иә маған ұнайды. Ол кітап өте қызықты. (надеюсь не хотите что бы у всех были одинаковые ответы, можешь вместо *қызықты* написать что то другое)
Қандай кітаптар оқыдың?
Мен *запиши книги Абая которые читал* оқидым.
Ол кітаптан не үйрендің?
Ол кітаптан, *ешқашан бас тарта алмайтынымды* үйрендім . (это пример, можешь написать что то свое)
Арманың қандай?
Менің арманым *...* (запиши свою мечту, если с казахским, тяжело то переведи через переводчик)
Өскенде кімге ұқсағың келеді?
Мен өскенде анама (если ты мальчик то напиши әкеме, можешь написать кого то другого, например певец который тебе нравиться) ұқсағым келеді
Кімнен үлгі алып жүрсің?
Мен ата-анамдаң үлгі алып жүрмін
Я сама не казашка, могут быть кое где ошибки, если вы их нашли, то напишите в комментариях. (❁´◡`❁)