Өлең шумақтарында пікір қайшылықтары бар ма?Олар қандай жолдарда анық байқалады.

Бір мінезім бар еді көкке өрлеген,

Батылдықты, шындықты жек көрмеген .

Ол әншейін жастықтың жалыны екен,

Ойласам, ақымақ боп тек терлеген.

Пайда болды бір мінез енді маған,

Алыпқашпам басылды, бітті шамам.

Кімдер қандай қабақпен қарайды деп,

Асыранды тазыдай жылмаң қағам.

​

Менің мінезім - сол мен от ажырата біл- ана сипатсырттың адамдарының, одан менің тәртібім және өмірдің бейнесі тәуелді болады. Қиын ашып-жарыпайт-, қандай бас сенің мінез. Ана, қандай сен себя, өлердей көресің біледіажыратыл- от көзқарастың қапта-.Мінез - сол, біздің әдетіміздің және тәртіптің стильсінің өзгерт-олардың, өзгерту болады және себя. Екі көзқарас ша осы сұраққа : ылғи өмір сүредіесептейді, не болуға керекке собой, өзгермеппін және асты подстраиватьсяжай-жапсарлар, сырттар, өмірдің мақсатын түпкілікті самосовершенствовании көреді және қарамастанмінездің оларға ұнамаппын ана сипаттарынан деген серпілуге тырысатын.Мен ойлаймын, не сол барлық дұрыс. Қарау егер өзгерт-өзінің жанының, мәжбүрле- себя жаса- ана, не ұнамаппын, ылғи ша тұр-жат-жаланың жөн-жосықтарының, сол бақытты ешқашан бола аласың. Бірақ, сол ғой, адалдау болмайды өзінің жаманыныңсапалар мінезбен және қарамаппын бірнәрсе өзгерт-.Мен пока ашып-жарып білмеймін, қандайбас менің мінез, бірақ ол алды жаққа өзгерту тырысып көремін.

Күнбатысты қараңғылық қаптаған,
 Күнi батып, жаңа таңы атпаған.
Түнерiп жүр түннен туған перiлер,
Тәңiрiсiн табанына таптаған.
Күнбатысты қараңғылық қаптаған,
 Көгiнде жоқ жалғыз жұлдыз батпаған,
 Түн баласы тәңiрiсiн өлтiрiп,
Табынатын басқа тәңiрi таппаған.
Күнбатысты қараңғылық қаптаған,
Жалғыз жан жоқ қараңғыда лақпаған.
 Бiлген емес иман деген не нәрсе,
“Қарын” деген сөздi ғана жаттаған.
 Түн баласы...Түн жолына түскен ол,
Сақаусың деп Мұса тiлiн кескен ол,
 Тәңiрiнiң сүйiктi ұлы Айсаның Тiтiркенбей ұрттап қанын iшкен ол...
 Түн баласы түнерген түн жамылған,
Аллаға емес, әзәзiлге табынған.
 Iнжiлдi өртеп, табанға сап құранды,
Әдiлдiктi күткен ессiз қарыннан.
Түн баласы өмiрiнде арзан таңменен,
 Қабыл ұлы ауызданған қанменен.
 Табынатын құр денеге жануар,
Болған емес жұмысы оның жанменен.
 Төгiлмей ме кемерiнен асқан су,
Өлтiрмей ме жайылған соң күштi у.
Түн баласы түнерiп тұр өлгелi,
Көзiңдi сал – күнбатыста қанды шу.
 Көзге түртсе көрiнбейтiн қара түн,
Күңiрене ме, күле ме, әлде, әлдекiм?
Жылайды да, шулайды да ұлиды,
 Бұл кiм? Бұл ма – түн баласы түссiз жын.
Қап-қара түн.Түн баласы күңiренед,
Күңiренумен бiр-бiрiне үн беред.
Сөгiнедi, сүрiнедi, жығылад,
Қара түнде көр көзiмен не көред?!
 Қап-қара түн. Шегiр көздi жындар жүр.
Қап-қара түн. Қайғы мен қан ойнап тұр.
Қайғы менен қара қанға тұншығып,
Түн баласы ауыр ойлар ойлап тұр.
Қап-қара түн. Уақыт ауыр өтедi,
Ой артынан ойлар келiп кетедi.
Түн баласы көр көзiнен жас төгiп,
Күншығыстан бiр пайғамбар күтедi...
Ерте күнде отты Күннен Гун туған,
Отты Гуннен от боп ойнап мен туғам.
Жүзiмдi де, қысық қара көзiмдi,
Туа сала жалынменен мен жуғам.
Қайғыланба, соқыр сорлы, шекпе зар,
Мен – Күн ұлы, көзiмде Күн нұры бар.
Мен келемiн, мен келемiн, мен келем,
Күннен туған, Гуннен туған пайғамбар.
Соқыр сорлы, көрмей ме әлде көзiң көр?
Күншығыстан таң келедi, ендi көр.
Таң келедi, мен келемiн – пайғамбар,
Күт сен менi, “лахаулаңды” оқи бер.
Күншығыстан таң келедi – мен келем,
 Көк күңiренед: мен де көктей күңiренем.
Жердiң жүзiн қараңғылық қаптаған,
Жер жүзiне нұр беремiн, Күн берем!
Қап-қара түн. Қайғылы ауыр жер жыры,
 Қап-қара түн. Күңiренедi түн ұлы.
Күншығыста ақ алтын бiр сызық бар:
Мен келемiн, мен пайғамбар – Күн ұлы.