Ән халықтың мұрасы. Ән – өнер. Ән адамның көңіл күйі, қуанышы, сезімі.
Менің ұлтым
орыс. Маған қазақ әндері ұнайды. Менің анам қазақша әндерді жақсы
айтады. Мен де анаммен қосылып ән айтамын. Мен «Атамекен» әнін жақсы көремін. Ол
патриоттық ән. «Атамекен» туған жерге арналған ән. Бұл ән 1970 жылы жазылған. «Ата-
мекен» әнін Қазақстан Республикасының Халық әртісі Ескендір Хасанғалиев орындайды.
Ескендір Хасанғалиев шетелде жүрген кезінде Қазақстанды сағынады. Атамекен туралы
ән жазады. Әннің сөзін ақын Қадыр Мырза-Әлі жазған.
«Атамекен» әнін халық жақсы көреді. Бұл әнді Ескендір Хасанғалиев айтқан кезде
халық орнынан тұрып, бірге айтады.
1970 жылы Ескендір Хасанғалиев Швеция елінде осы әнді айтады. Стокгольм қаласының
адамдары «Атамекен» әнін айтқан Ескендір Хасанғалиевке үлкен қошемет көрсетеді.
Қазіргі кезде дейін бұл әнді бәрі айтады.
«Атамекен» Қазақстан халқы сүйіп тыңдайтын ән. Өйткені Қазақстан – бәріміздің
ортақ атамекеніміз,
Сен «Атамекен» әнін білесің бе? Кел, қосылып айтайық!
диалог по этому тексту
Халық және өнерпаздар
Былайша қарап отырғанда, халық пен өнерпаз адамдар әр түрлі көрінеді. Себебі халық өнерпаз адамдардың жағдайы, тұрмыс-тіршілігі өте жақсы десе, өнерпаз адамдар, халыққа біз секілді сахнаға шығудың, қағаздармен арпалысудың керегі жоқ, жауы жоқ, тыныш адамдар деп ойлайды. Өнерпаз адамдар қоғамда өте аз. Кәзіргі адамдар жанды дауыста өлең айтпайды, қыйналып, тырысып, жаттығу жасап, қиналып күшін көрсетпейді. Қазіргі таңда барлық адамның жауы, дұшпаны бар. Тіпті енді туылған балаға деген ашуымыз бар. Өнерпаз адам болып туылатын санарлықтай адам бар. Оны адам алып кетсе алады, алмаса тастап, қолынан келмейтін дүниеге бет бұрады. Өнерпаз адам болу, өте қиын. Өнерпаз адамдар да, халықта өзі үшін, баласы үшін, әйтеуір бір жүрген адамдар. Сол үшін ,,Өй, ол халыққой,, , ,,Өй, ол бай ғой, барлығын дүниемен шешеді,, деп қоя салады. Ол дұрыс емес. Халық та, Өнерпаз адамдар да, адам, Олар да әйтеуір бір дүниені тесіп шығады.(Өзін тандап аларсын керек жерін)
Кез-келген баланың жақсы көріп, құрметтейтін әжесі болады. Менің де әжем бар. Оның аты жөні "аты жөнін жазасыз". Әжем өз атына сай адам. Өте ажарлы, мінезге бай, ақжарқын. Ол мені кішкентайымнан өсіріп, бағып келеді. Жасы 75-тен асса да анам мен әкем жұмыста болған соң, менi сабаққа дайындап, шығарып салады. Бізді қатты жақсы көреді. Күн сайын тәттілер алып беріп еркелетеді. Ол мен үшін өмірдегі ең қымбат жан. Оның дайындаған сүтке қосылған кү тіл үйіреді. Тәп-тәтті. Қайта-қайта жей бергің келеді. Әжеме сол үшінде ризамын. Жылдан-жылға әжем қартайып бара жатқан сияқты. Шашы ағарған. Көп жүрсе қатты шаршап қалады. Мен әжеме көп ауыртпалық түсірмеуге тырысамын. Сабағымды жақсы оқимын. Бос уақытымда қазақақындарының өлеңдерін жаттаймын. Әжем менің алғашқы тыңдаушым. Ол қателігімді түзеп, мақтап отырады. Ақ әжем күн сайын ақыл-кеңес айтудан шаршамайды. Үнемі: «Сабағыңды жақсы оқы. Оқыған адам ғана өз арман-мақсатына жете алады. Жалқау болма, еңбекшіл бол. Өтірік айтпа. Қиянат жасама». Болашақта әжемнің айтқанын орындауға тырысамын. Бұл өмірдегі үлкен арманым әжемнің денсаулығы мықты болып, жанымда жүре берсе екен. Мен өз әжеммен мақтанамын.