ОҚЫЛЫМ 7-тапсырма. Мәтінді оқы.
А.П. Чехов «Үйде» деген әңгімесінде аса ұтымды эпизод
енгізген. Шылым шегіп әдеттенген жеті жасар балаға ешбір
сөз әсер етпей қойған. Бірде әкесі оның қиялына әсер етуді ой-
лайды. Ол баласына мынадай әңгіме айтады: «Кәрі патшаның
патшалыққа мұрагер болатын жалғыз ғана ұлы болыпты. Өзі
дәл сен сияқты кішкентай бала екен. Өзі жақсы бала екен. Еш
уақытта өкпелемейді, ерте жатады, үстелдегі нәрселерге тимейді
екен... өзі ақылды болыпты... Оның бір ғана кемшілігі: шылым
тартады екен. Патшаның баласы шылымнан көкірек ауру болып
жиырма жасында өліпті. Қаусаған ауру шал ешбір қолғанатсыз
қалыпты. Мемлекетті басқарып, сарайды қорғайтын ешкім бол-
мапты. Жау келіп, шалды өлтіріп, сарайды қиратып тастап-
ты, сонымен, енді бақша да, шие де, құстар да, қоңыраулар да
қалмаған...» Эмоциялы әсерге толы осы әрекеттің күшті әсер
еткендігі сонша, бала «қараңғы терезеге ойланып сәл қарап оты-
рып, селк етті де, мұңайған дауыспен: Мен енді шылым тарт-
паймын... - деді».зат есим тауып бериндерши отинемин​

Незнаю это или нет, прочитай внимательно,может быть не то. Когда-то, давным -давно, жили старик со старухой. У них был всего один сын, Алтын-сака - золотая бабка. Звали его так потому, что у него была золотая бабка - биток. В бабки он играл лучше всех - никто не мог его обыграть. Как-то раз старик отправился на озеро поить лошадей. Пригнал табун к воде, а лошади гривами и хвостами трясут, копытами бьют, ржут тревожно, от озера отступают: кто-то хватает их за гривы, тянет за губы - пить не дает. "Что там такое? - думает старик. - Надо посмотреть". Только он нагнулся к воде - кто-то хвать его за бороду! Попробовал старик вырваться - не может. Видит старик - вцепилась ему в бороду сама старуха убыр - ведьма. Стал он просить ее: - Эй, убыр, отпусти меня, не держи! Стадо баранов тебе за это дам! - Не нужны мне твои бараны! - отвечает убыр. - Табун коней тебе дам, только отпусти! - И коней твоих мне не нужно. - Что же тебе тогда дать? - Дай мне то, что у тебя только одно в юрте.

Отбасы өте маңызды әр адамның өміріндегі. Отбасы - ол ең жақын, туған адамдар, біз өте жақсы көреміз, олар сыйлайды бізге жылу көмектеседі қиын жағдайларда. Бұл мен туған үй, жайлы және қауіпсіз. Отбасы - бұл сенің кішкентай әлем, онда барлық түсінікті, үйреншікті және қымбат.
Отбасы - негізі, біздің қоғам. Бір кездері біздің ата-влюбились-бірін шешті отау. Содан кейін олардың отбасы пайда болды балалар. Ал бірнеше жылдан кейін біз өзіміз болмақпыз ғой ересектермен және захотим құру аяқталды.
Нағыз отбасы - бұл жай ғана мүмкін туыстары. Бұл ерекше қарым-қатынасы, бір-біріне сүйіспеншілік, өзара сыйластық, көмек. Бұл кезде әрбір адам бірегей және таптырмайтын, өйткені ол енгізуде жатыр. Бұл әжемнің ертегілері және дәмді бәліштер, бұл мамина забота, папина. Отбасы - бұл тіпті сенің негізгі зверушка - оның толыққанды мүшесі.
Өкінішке орай, отбасының әр түрлі болады, және қарым-қатынас. Мысалы, біреу үнемі ссорится бір-бірімен, ал жиі, тіпті мүмкін жекпе-жекке шығасың. Ал кейде тіпті керісінше - барлық отбасында меніңше, мүлдем енжар, бір-біріне ойламайды, бірде істерін, бірде-мүдделері де, проблемалары, білмейді, кім немен өмір сүреді. Көп анекдотов жаңалық. Мысалы, оның әкесі әлгі келген балабақша бөтен бала. Меніңше, барлық осындай ойларымен үлесі бар грустной правда.
Әрбір армандайды бақытты отбасы. Бірақ бұл бізді қаншалықты біз өз күш-жігерін салуға дайын оған. Бұл жеке адамдар арасындағы қарым-қатынас әр түрлі ұрпақтар, көзқарастар мен наным-сенім, мәжбүр үнемі шешуге тұрмыстық мәселелері. Әрине, кейде қақтығыстар, даулар. Бірақ менің ойымша, ең бастысы - бұл бір-бірімізді. Басты қателік адамдардың туыстық қатынастары, менің ойымша, бұл олар бастайды қабылдауға, бір-бірін тиісті ретінде. Олар келмегенде қорқып обидеть жасауға ауырады. Міне, басқаның біз әрқашан сыпайы, ал үйде болады накричать на кого-кого, өйткені бұл сенің!
Туған адамдар - бұл "жынды" керек біз бағалаймыз. Ал отбасы - біздің сенімді пана үлкен емес, әрқашан тату. Әрқайсымыз міндетті түрде өз үлесін қосуы тиіс бақыт.