Жайлау- қыстаудан алыс жатқан даладағы қоныс. Жайлаудағы шөбі шүйгін, суы әрі мол, әрі тұнық, салқын ауалы жерден таңдайды. Онда жылдың үш маусымында ел болмайды.Қыста аппақ қар басып жатады. Жазға қарай жайлаудың шөбі жақсы өседі. Ол кезде жер беті кілем сияқты құлпырады. Қыстан арықтап шыққан мал жайлауда тойып, семіреді.Адамдар да сергиді.Қысқа арнап сүт тағамдарын дайындайды. Мұндай атақты жайлаулар Қазақстанда өте көп. Олар – Қарқара, Шалкөде,Сырт,Шұбартал,Асы, т.б.Қарқара жайлауының үстімен бұрын «Ұлы Жібек жолы» өткен. Осы жерде жыл сайын жәрмеңке өткізілген. Қазір Қарқарада малшылардың тойы өтеді.Ат шабысы, «қыз қуу» болады.Жайлауда балалар гүл тереді, көбелек қуады, суға шомылады.
Анда-санда біз ойланбаймыз, қорғау как ғой табиғат? Қарамастан және көрінген фантиқтарды тастаймыз, қағаздар ии көшесінде түптерге, тым қатар бос урна болады. "Тарзанку" тал-шыбықтарда және бұл ретте жаса- тіпті ойланбайтын адамдар болады, не ағашқа больно, ал олар үлкен ләззатты осы деген алады. Табиғаттың ығының тәуелді бол- ғана өздерімнің бізден. Біз табиғат қорғау болмасақ, сол не ғой онымен кетеді? Қармақбаулар бітеді, өзендер суалады, әлқисса табиғат болма-. Ал адам - этоведь да табиғаттың бөлігінің. Табиғатпен адам болма-, ал адаммен табиғат болма-. Тогда қорыу давайте табиғат!
