Ерте кезде Алтайда екі үлкен ағалар өмір сүріпті.Кіші інісінде өзінің домбырасы болыпты және ол сол домбырасында ойнауды жақсы көріпті.Ойнап қалса өмірдегі барлық нзаттарды ұмытып кетеді екен.Үлкен ағасы өзінен басқаға назар аудармайтын.Бір күні ол әйгілі болғысы келді,боранды, суық көлдің үстіне көпір салғысы келіп кетті.Тас жинап,көпір сала бастады..Ал кіші інісі домбырада ойнай берді. Сонымен күн өтті,тағы бір күн , сонымен үшінші күн өтті.Кіші інісі ағаына көмек беруге асығып та тұрған жоқ әйтеуір өзінің жақсы көретін аспабында ойнап жатқанын біледі.Ағасы ашуланып інісінің домбырасын қолынан алып қойып бар күшін салып басынан бірақ ұрды.Әдемі аспап сынып қалды да шығып жатқан үн де тоқтап қалды,бірақ басында із қалып қойды. Көп жыл өтті.Адамдар ізді тауып алып, соған қарап жаңа домбыралар жасай бастады, тағыда ауылдағы шықпай қалған үннің дауысы шыға бастады
Жеңілі мен ауыры, шуағы мен дауылы қатар жүру – өмір заңы. Қазіргі уақытта қамқорлық пен қолдауға мұқтаж болған, көңілдерін шер, қабақтарын мұң басқан, қайырымды адамдардан мейірімділік, алақандарынан жылулық сезімін күтетін жандарды күнделікті өмірде жиі кездестіреміз, телехабарлардан көреміз. Жақсылық жасау – имандылықтың, тәрбиеліліктің, парасаттылықтың айқын көрінісі. «Не берсең де балаға бер, бала үшін жаса» деген халқымыздың игі дәстүрі қазіргі кезде қайырымдылық қоғамдарының іс-тәжірибелерімен жалғастырылып келеді. «Жылуы жоқ үйден без, қайырымы жоқ биден без», – дегендей, кісілікті ту етіп, адамгершілікті биік ұстау, көкірегі қаяулы, жаны жаралы жанның жасын сүртіп, жылы лебізін аямау, қолдан келген жәрдемін ұсынып, достық пейілдерін таныту – екінің бірінің қолынан келе бермейтін іс. «Қайырымдылық жасасаң, қайырымын өзің көресің» – деген екен халқымыз. Мұхаммед пайғамбарымыз да бір хадисінде: «Кім Алла үшін бір жетімнің басынан сипаса, қолы тиіп өткен әрбір тал шашы үшін сауап алады»,– деген. Бұл өмірде жасалған ешбір жақсылық та, жамандық та ешқашан жерде қалмақ емес. Әркез жүрегіміз кең, пейіліміз ақ болып, жақсылық жасауға ұмтылып тұрайық.
Сонымен күн өтті,тағы бір күн , сонымен үшінші күн өтті.Кіші інісі ағаына көмек беруге асығып та тұрған жоқ әйтеуір өзінің жақсы көретін аспабында ойнап жатқанын біледі.Ағасы ашуланып інісінің домбырасын қолынан алып қойып бар күшін салып басынан бірақ ұрды.Әдемі аспап сынып қалды да шығып жатқан үн де тоқтап қалды,бірақ басында із қалып қойды.
Көп жыл өтті.Адамдар ізді тауып алып, соған қарап жаңа домбыралар жасай бастады, тағыда ауылдағы шықпай қалған үннің дауысы шыға бастады
Жақсылық жасау – имандылықтың, тәрбиеліліктің, парасаттылықтың айқын көрінісі. «Не берсең де балаға бер, бала үшін жаса» деген халқымыздың игі дәстүрі қазіргі кезде қайырымдылық қоғамдарының іс-тәжірибелерімен жалғастырылып келеді. «Жылуы жоқ үйден без, қайырымы жоқ биден без», – дегендей, кісілікті ту етіп, адамгершілікті биік ұстау, көкірегі қаяулы, жаны жаралы жанның жасын сүртіп, жылы лебізін аямау, қолдан келген жәрдемін ұсынып, достық пейілдерін таныту – екінің бірінің қолынан келе бермейтін іс.
«Қайырымдылық жасасаң, қайырымын өзің көресің» – деген екен халқымыз. Мұхаммед пайғамбарымыз да бір хадисінде: «Кім Алла үшін бір жетімнің басынан сипаса, қолы тиіп өткен әрбір тал шашы үшін сауап алады»,– деген. Бұл өмірде жасалған ешбір жақсылық та, жамандық та ешқашан жерде қалмақ емес. Әркез жүрегіміз кең, пейіліміз ақ болып, жақсылық жасауға ұмтылып тұрайық.