Қыстың желтоқсан жұлдызы. Қар көптен жауып, нағыз қыс болды. Күн әбден қысқарған. Күннің көзі көрінсе де жылынбайды. Өзенді, көлді мұз қаптап, жұрт үстімен жүре бастады. Қалың қардан шөптің басы көрінбейді. Қыс күні аяз күшті болып, үскірік борандар да аз емес. Орман қарайған, ішінде қүстарды көре алмайсың, қоян күндіз жасырынып, түнде ғана жүгіріп жас ағаштарды кеміріп жүр. Иелері жылы қораға шөп салып бағып-қақса да, қысты күні үй хайуандарына да бапсыз. Адамның өзі де суықтан қорғанып үй салып, жылы киім киіп, үйлеріне от жағып, дәйім жұмыстарынан қала алмайды. Қыстыгүні жылқышыларға бек қиын: қандай суық борандарда күні-түні далада жүргені, қасқырдан бір қорқып, бораннан екі қорқып, бейшараларда тіпті рақат жоқ. Жалтаң аяз көбінің беттерін қарыған. Шилі бет байғұстар желге де қарсы қарай алмайды. Сабаққа мезгілімен жүретін баланың да ертеңгі аяз есінен көпке дейін шығатын емес.
« Айқұлақ » - ұлттық ойын. Бұл ойын көктем, жаз айларында ойналады.« Айқұлақ »ойнау үшін кешқұрым ауыл балаларыжиналып,орталарынан үш баланы шығарады. Олардың бірі - қасқыр, бірі - қойшы, бірі ит болады. Қасқыр болатын баланың маңдайын орамалмен байлайды арқасына киім-кешек тығып томпайтады. Балалар қасқырды жасырады. «Қойшыға » жыртық шапан, қолына таяқ ұстатады. «Ит» қойшыға еріп, қойдың қасына жатады. Қалған балалар қой болады. Содан соң «қойлар» дүр етіп үркеді , «ит» абалайды, «қойшы» «қойларды» айырып алады.« Қасқыр» қайта- қайта шауып, бірде құр кетіп, бірде алып кетіп жүріп, «қойлардың» бәрін тауысады. Осылай ойын аяқталып, алғашқы тәртіппен қайта басталады.