Перевод не полностью как вам понятно и все ! не слово в слово ! бұқар жырау «өлмейсің» деп оның көңілін жұбатқан жоқ. ң өңменінен өтетін үлкен өткір көздеріндегі нұрдың сөніп бара жатқанын көрді де ең болмаса сөйлесіп қалайын дегендей, абылайдың төсегіне жақындау отырды. — иә, абылай, — деді сөзді әріден толғап, — елу жылдан астам ат үстінде болдың. батыр да атандың, ақыры хан тағына да отырдың. бірақ соның бәрінен не қалды? абылай бұл сұрақты күткен секілді. сәл ойланып жатты да, бұқарға көзінің қиығын аударды. — ұл-қыз дейсің менің кеңесіммен жүрер ұл-қыз болар ма екен? сөйтсе де екі айтарым бар. бірі — қазақ аз ел ғой, азып-тозып кетпес үшін, қолдарынан келсе солардың бірлігін сақтасын. бірлігі бар елді басқару жеңіл. екінші айтарым — мен елу жылдан астам соғыс жүргіздім. жетпіске келген жасымда, мейлі айла құрайын, қолыма найза ұстап майданға шығайын, әйтеуір шығыс жағымнан келген жауға, әсіресе, қытайға қазақтың бір тұтам жерін бергем жоқ. ал батыстан келе жатқан орыс еліне, оның бекініс, қала салуына қарсы шықпадым. тіпті қара шекпендеріне егін-жай да бердім. осыны неге істедім? ақ патшамен тіл тапқым келді. рас, кейде оның қиянаты да аз болған жоқ. абылай, — деді бұқар жырау, — өмірде қиындықты да, қызықты да көп көрдің, ал сонда қандай өкінішің бар? — өкінішім, — деді абылай күрсініп. — өз басымның өкініші… үш жүздің басын қоса алмадым; аз елге хан болдым. қазаққа мал емшегін емізгенмен, жер емшегін емізе алмадым. орда көкшетауда тұрғанда ақылшым болған тимофей егорұлының кеңесімен зеренді, шортандыны жайлаған төлеңгіттеріме егін егуді үйретсін деп орыс мұжықтарын да әкелдім. бірақ мал баққан, найза ұстаған сорлы қазақ, тез көндіге қоймады. жер деген алтын қазына ғой. екі тепе сулы жері бар өзбек, екі үйір жылқысы бар қазақтан бай тұрады. және жұттан да қуаңшылықтан да қорықпайды. ал мен жаудан қазақтың жері біткенін қорғаймын деп жүргенімде дүние құрғыр өтіп кетіпті ғой, білмей қалдым…абылай үндемей сәл жатты да, жұмылып кеткен көзін қайтадан ашты, дүние шіркінді қимағандай салтанатты хан сарайына сұқтана бір қарады
--Да ,Абылай начал он немного подумав более 50 лет ,ты был верхом на лошади,был и батыром, в конечном итоге сел на кресло хана Но что из этого стало?Абылай словно ждал этого вопроса.Немного задумавшись ,искоса посмотрел на Бухара.
--Сын-дочь ?--говоришь . А разве есть сын-дочь которые идут по моим советам,Но все таки я скажу 2 совета.Первое-казахского народа мало и чтобы они не пришли в истощение ,сохраните единство между ними ,если сможете.Править народом где есть единство,легко.Второе -что хочу сказать ,более 50 лет я вел войны . В свои 70лет пусть я и с копьем выходил на поле битвы ,но я не отдал Китаю ,что шли с юга ни клочка казахской земли.А русскому государству ,что шли с запада не мог возразить в укреплении города.
Почему я это сделал?Я хотел с ними договориться .Правда и с их стороны не мало было обмана..Абылай, --сказал Бухар жырау В жизни у тебя были трудности и много интересного ,но какое есть сожаление?
--Сожаление ,спросил Абылай вздохнув.Это мое личное сожаление Я не смог сплотить три рода ./племени/в одно целое ,был ханом маленького государства.Хотя казахский народ хорошо знал скотоводство,но не научился земледельческому ремеслу,Когда я жил в Кокчетаве то по совету своего советчика Тимофея Егоровича привез русских мужиков ,чтобы они научили сеять пшеницу.Но казахский народ державший в руках копье не не смог быстро усвоить все это.Земля ведь.золотое богатство.Узбек имеющий не большой влажный участок земли богаче казаха имеющего 2 табуна лошадей.Он не боится массового падежа скота.А я защищая казахские земли от врагов и не заметил как жизнь пролетела.Абылай лежал, немного открыл закрывшиеся глаза еще раз .посмотрел на дворец хана ,,словно ему не хотелось покидать этот мир.