Менің ұлым авар анасы үйреткен тілді ұмытпауға тиіс» деп басталатын бұл эссенің мағынасы тереңде. Тіліңді ұмытқаның – еліңді, тарихыңды, анаңның ақ сүтін ұмытқанмен пара пар деген түпкі идея жатыр. Тілін ұмытқан кез келген адам – өткенін де бүгінін де мәңгі ұмытты деген сөз. Бұл эсседе өз ана тіліңді ұмытып өзге елде ғұмыр кешкенше, тірі басып жүрмей-ақ қойғаның абзал деген мазмұн бар.
«Ана тілім! Сен маған ризасың ба, білмеймін, бірақ менің тірлігім-сенсің, мен сені мақтан етем. Сонау тұңғиық терең жер түбінен жарыққа, күнге, жасыл шөпке асыққан бұлақ суындай ана тілімнің сөздері тірлігімнен қайнап шығып, алқымыма тіреледі.Ернім күбірлейді.Өз күбіріме өзім құлақ тігем, ана тілім, саған құлақ тігем, сонда маған бейне тұңғиықтан шымырлап шыққан таудың асау өзені елестейді.Мен болаттың сыңғырын ұнатам, қынабынан суырылған екі қанжардың бір-біріне соғылған дыбысын сүйем.Осының бәрі менің тілімде бар» – деп дағыстан ақыны тілін, елін тебірене сөз етеді.
Менің туған жерім – қазақстан республикасы. бұл – бай тарихпен, көне мәдениетпен және ерекше табиғатпен ұлы мемлекет. осы тамаша табиғат-ай! бурабайдың қатты қарағайлары, тың жердің алтын егіндері, ұлы даланың ақшыл бетегесі – барлық менің қазақстаным. менiң қазақстаным - ел ыстық қалаулы сонымен аяулы, маңызды, асыл. ғасырлар көп оның жауларынан қоныстандырып, меңгерiп, қорғал қалылу және бүгiн өмiршең бiзге мұраға тапсырылу үшiн ға керек болды. еңбек, тер және қандар, қуаныш және бейнеттер неше өткен ұрпақтар үлесiне тидi. жоңғарлармен соғыстар, патшалықтың қиын кезеңі, ұлы отан соғысы – қазақ халқы көп қайғыларды көзі көрді. әр қазақстанның азаматы айрықша күнін есте сақтады және онымен мақтанады. 1991 ж. 16 желтоқсанда қазақстан республикасының мемлекеттік саяси тәуелсіздігі туралы конституциялық заң қабылданды. осы жылда біздің тәуелсіздігімізге 21 жыл орындалды. сөз жоқ, қазақстан халқы үшін ұлы күн. бұл барлық еңбекқорлықтың, халықтардың достықтың нәтижесі. қазіргі қазақстан – егемен, демократиялық, зайырлы, құқықтық және әлеуметтік мемлекет. әрине, бізге қайда ұмтылу бар. ғылымды , ауылдарды демесу, жемқорлықты жою керек. бірақ барлық қазақстан жетістіктері алда болады. мен сенемін. біздің елбасымыз – н.ә.назарбаев, дана , шебер саясатшы, нағыз отаншыл. ол – ата заңның гаранты. біздің ата заңымыз – негізгі тәуелсіздіктің нышандарының бірі. қазақстанда өз мемлекеттік рәміздері бар. олар: ту, елтаңба, әнұран. олар егемендікті, бостандықты, дәстүрлерді, тәуелсіздікті көрсетеді. тәуелсіздік – бұл бүгінгі өмір ғана емес, сонымен қатар, ертеңгі өміріміз - қазақстанның болашағы, оның мүмкіндіктері мен мақсаттары. тәуелсіз болу – өз тағдырына жауап беру деген сөз. ақыр соңында, әр қазақстан республикасының азаматы не істеу керек? ол мемлекеттік тілін білу, барлық халықтардың дәстүрлерін құрметтеу, өз отанды қорғау керек. себебі қазақстан – біздің ортақ үйіміз, біздің отанымыз.
Менің ұлым авар анасы үйреткен тілді ұмытпауға тиіс» деп басталатын бұл эссенің мағынасы тереңде. Тіліңді ұмытқаның – еліңді, тарихыңды, анаңның ақ сүтін ұмытқанмен пара пар деген түпкі идея жатыр. Тілін ұмытқан кез келген адам – өткенін де бүгінін де мәңгі ұмытты деген сөз. Бұл эсседе өз ана тіліңді ұмытып өзге елде ғұмыр кешкенше, тірі басып жүрмей-ақ қойғаның абзал деген мазмұн бар.
«Ана тілім! Сен маған ризасың ба, білмеймін, бірақ менің тірлігім-сенсің, мен сені мақтан етем. Сонау тұңғиық терең жер түбінен жарыққа, күнге, жасыл шөпке асыққан бұлақ суындай ана тілімнің сөздері тірлігімнен қайнап шығып, алқымыма тіреледі.Ернім күбірлейді.Өз күбіріме өзім құлақ тігем, ана тілім, саған құлақ тігем, сонда маған бейне тұңғиықтан шымырлап шыққан таудың асау өзені елестейді.Мен болаттың сыңғырын ұнатам, қынабынан суырылған екі қанжардың бір-біріне соғылған дыбысын сүйем.Осының бәрі менің тілімде бар» – деп дағыстан ақыны тілін, елін тебірене сөз етеді.
Объяснение: