ШАРТТЫ ЖӘНЕ ҚАРСЫЛЫҚТЫ БАҒЫНЫҢҚЫЛЫ САБАҚТАС ҚҰРМАЛАС СӨЙЛЕМДЕРДІ ҚАТЫСТЫРЫП, МӘТІН ЖАЗЫҢЫЗ.​

-Сəлем Асан
-Сəлем
-Сен домбыра тарта аласын ба?
-Жоқ
-Үйренгін келе ме?
-Əрине,ал сен тарта аласын ба?
-Мен бұрында тарта алмайтынмын қазір үйрендім
-Жақсы болыпты,кім үйретті?
-Домбыра үйірмесіне қатысқанда ұстазым үйреткен
-Менде үйірмеге қатысқым келеді
-Мен сені күтемін,бірге қатысайық
-Жақсы,ол үйірмеде ұстаздар жақсы ма?
-Əлбетте,олар өте мейірімді,ақ көңіл
-Жақсы үйірме сияқты.Ата анамнан рұқсат сұрап көрейін
-Ертеннен бастап келе берсе болады
-Сағат нешеде?
-Таңғы сағат 9:00-де
-Қай көшеге бару керек?
-Абая көшесінің бұрылысында
-Ертең міндетті түрде келемін,сау бол
-Кездескенше

Дүниедегі ең ұлы сезімдердің бірі – достық. Әр адам дүниеге келгеннен кейін, ес білгеннен-ақ жан дүниесіндегі сырын, мұң-шерін тарқатып, қуанышы мен қайғысын бөлісетін дос іздейді. Қандай да бір қиындыққа тап болсаң, оны досыңмен бөлісіп, досыңның  ақылын тыңдап, шешім таба аласың. Менің ойымша, басқаға жақсы да адал дос болу үшін, ең алдымен, түсінік, адамды тыңдай білу, ақыл бере білу қабілеті жоғары болуы тиіс. Достық адамдардың ең алдымен бір-біріне сенуінен басталады. Ол артқан сайын, достық та қатая түседі. Ал бір-біріне сенімі жоқ, дегенмен өздерін  дос санайтындар да бар, ол жалған достық – бірде бар, бірде жоқ. «Достық» туралы  нақты ой айтқан философ А.Шопенгауэр өзінің  «Өмірлік данышпандықтың афоризмдері» деген  еңбегінде: «Нағыз шынайы достық адамдардың бір-бірімен терең, таза және адал қарым-қатынасын қажет етеді. Бұл дегеніміз – досыңыздың қайғысы мен қуанышына ортақтаса білу  деген сөз.  Осының бәрі адамның табиғи өзімшілдік, өркөкіректік қасиеттерін жояды» деген. Күнделікті өмірде көңіліңе шапа­ғат сәулесін шашып, сенің төрт құбы­лаң­ды тең ететін айналаңдағы доста­рың­ның басы бұзылмағаны қандай жақсы.