Интернет - сол үлкен емес сән, ал тәсіл үшін жұмыс, тамаша және припровождения уақыттың. мен бы сұрақты қарау қаладым, қандай меншікті рөлді интернет жастың өмірінде ойнайды және мен ауызекі. миллиондаған арада жаһанда бас-басы күнді интернет деген соғады. бас кое-кого сол уже қанда - интернете бол-. сол, әрине, кері, қашан виртуальной өмір алдым нақтылықпен алалайды, қашан интернет өмірдің бейнесінің болады. мен айту енжарланамын, не мен қарсы интернета, бірақ барлық ақылды шекараларды иметь керекке. менде үйдің интернет имею және охотно анда бірнәрсені іздеймін, қашан қажеттілік ақпаратта имею. интернете біздің әмірімізде алып сан кітаптың, газеттердің және журналдардың. жақында мен, айталық, алты ана гарри поттера интернете оқып тастады. ал тағы интернета артықшылығы - сол электрондық пошта. сол аспа-жалап және арзан коммуникация. менде меншікті электрондық мекенжай имею және сырттың қаласының және елдерден достармен хат жазысамын. бүгін көп бөлек-бөлек интернет - олимпиадалардың ша бөлек-бөлек пәндерге өмір сүреді, қарамастан
Бүгін алғыс айту күні. Жұрт кеше түннен бастап әлеуметтік желілерде, басқа да хабарласу құралдарында бір-біріне, әке-шешесіне, туыстарына, достарына т.б. рахмет жаудыра бастады. Бәрі дұрыс делік. Жалпы саналы азамат күнде Жаратушысына шүкіршілік айтып, ата-анасына, отбасына, жан-жағына шексіз алғысын білдіріп жүреді емес пе?! Бірақ неге арнайы бір күн алғыс айту күні деп бекітілді? Елбасы неге алғыс айту күнін жариялауды ұсынған еді? Бастаманың төркінінде қандай мақсат бар еді?
2015 жылдың сәуір айында Қазақстан халқы Ассамблеясының «Мәңгілік Ел: бір ел — бір тағдыр» тақырыбымен ұйымдастырылған жиынында Қазақ елінің Президенті Н.Ә.Назарбаев: "Қазақстан ежелден осылай көпұлтты болды деп санайтындар тарихты білмейтіндер" дей келе, Қазақстанды мекен ететін барлық этнос өкілдеріне жаңа мерекені - "Қазақтарға рахмет айту күнін" ұсынды. Сонымен қатар, Назарбаев еліміздің халқы өткен ғасырда орын алған оқиғаларды есте сақтауы керектігін айтып өзі сол кезді былай деп еске алды:
«Сталин режимінде әр жылдары, өздеріңіз білетіндей, халықтар түгелдей жер аударылды. Оларды вагондардан ауылдарға тастап кете берді, олардың еш дүниесі болған жоқ. Сол уақытта бұл далада өздері мұқтаж бола отырып, оларды саман үйлеріне қабылдаған қазақтар, қазақ отбасылары ғана өмір сүрді. Саманнан жасалған екі бөлмелі там үйде тұрған біздің отбасы да үш баласы бар жанұяны қабылдап алды. Көз алдымда әрқашан олардың бөлменің бір бұрышына жиналғанын елестете беремін, олар қорқып тұрды — киімдері жыртылған, аш, тозып кеткен. Олар біздің отбасыда өмір сүрді, жұмыс істей бастады, өмір бойы алғыс айтып өтті. Мен оның балаларымен дос болдым».
Бүгін алғыс айту күні. Жұрт кеше түннен бастап әлеуметтік желілерде, басқа да хабарласу құралдарында бір-біріне, әке-шешесіне, туыстарына, достарына т.б. рахмет жаудыра бастады. Бәрі дұрыс делік. Жалпы саналы азамат күнде Жаратушысына шүкіршілік айтып, ата-анасына, отбасына, жан-жағына шексіз алғысын білдіріп жүреді емес пе?! Бірақ неге арнайы бір күн алғыс айту күні деп бекітілді? Елбасы неге алғыс айту күнін жариялауды ұсынған еді? Бастаманың төркінінде қандай мақсат бар еді?
2015 жылдың сәуір айында Қазақстан халқы Ассамблеясының «Мәңгілік Ел: бір ел — бір тағдыр» тақырыбымен ұйымдастырылған жиынында Қазақ елінің Президенті Н.Ә.Назарбаев: "Қазақстан ежелден осылай көпұлтты болды деп санайтындар тарихты білмейтіндер" дей келе, Қазақстанды мекен ететін барлық этнос өкілдеріне жаңа мерекені - "Қазақтарға рахмет айту күнін" ұсынды. Сонымен қатар, Назарбаев еліміздің халқы өткен ғасырда орын алған оқиғаларды есте сақтауы керектігін айтып өзі сол кезді былай деп еске алды:
«Сталин режимінде әр жылдары, өздеріңіз білетіндей, халықтар түгелдей жер аударылды. Оларды вагондардан ауылдарға тастап кете берді, олардың еш дүниесі болған жоқ. Сол уақытта бұл далада өздері мұқтаж бола отырып, оларды саман үйлеріне қабылдаған қазақтар, қазақ отбасылары ғана өмір сүрді. Саманнан жасалған екі бөлмелі там үйде тұрған біздің отбасы да үш баласы бар жанұяны қабылдап алды. Көз алдымда әрқашан олардың бөлменің бір бұрышына жиналғанын елестете беремін, олар қорқып тұрды — киімдері жыртылған, аш, тозып кеткен. Олар біздің отбасыда өмір сүрді, жұмыс істей бастады, өмір бойы алғыс айтып өтті. Мен оның балаларымен дос болдым».