Табиғат – адамзат өмір сүріп жатқан орта, ортақ үй, ортақ мекен. Адам мен табиғат – егіз ұғым. «Ағаш жапырағымен, жер топырағымен көрікті» дейді халқымыз. Табиғат көркейіп, желегі жасыл тартса, адамның да тынысы кеңейіп, көңілі көтерілері анық.
«Мәуесі бардың әуесі бар» дейді халқымыз. Табиғатқа өз үйіндей қарап, оны аялаған адамның да қоршаған аясы әдемі болмақ. Үйің мен бау-бақшаңа қарай қарағаның сынды тұтас табиғатқа да сондай жанашырлықпен қараған жөн.
Адамның тағдыры табиғатқа байланған. Табиғат болмаса, адам өмір сүре алмақ емес. Таза ауасы мен шипалы суы, ну орманы мен асқар тауы жоқ мекеннің қадірі де аз. Ағашы оталып, суы тартылған табиғаттың адамзат үшін берері де жоқ. Ал берері жоқ табиғатта адам қалай тіршілік кешпек. Судың да сұрауы бар емес пе?!
Қоршаған ортасы лас, суы лаң, ағашы улы табиғаттың адамға да зияны көп екені айтпаса да белгілі. Сондықтан табиғатты аялау, оған қамқорлық таныту жер бетіне келген кез келген жұмырбасты пенденің парызы мен борышы болуы керек. Халқымыз топыраққа шыққан жасыл шөптің өзін жұлуға тыйым салған. Өйткені шөп – таудың көркі, малдың жемі. Оны жұлу өзіңнің тамырыңа балта шабумен бірдей.
Много, почти до сорока лет А6ай скрывал подлинного автора сочиненных им стихов, ссылался на Физули, на Саади и других восточных поэтов или своих друзей. Абай принадлежал к казахской аристократии, которая "ахынство", то-есть сочинительство и исполнение песенок под домбру и стихов считали низким ремеслом, не достойным их высокого положения. В некрологе "А6ай Кунанбаев" отмечается: "Киргизские султаны гордились тем, что из них не вышло ни одного "баксы", ни одного ·'ахына". Впоследствии, вступив на путь сочинительства, Абай клеймил киргизских "ахынов" за то, что они искусство превратили в унизительное средство выпрашивания у богатых деньги, и выделял себя из ремесленников-акынов".
До нашего современника ранние произведения А6ая не дошли. Лишь в 1886 году, когда ему минуло уже сорок лет он написав стихотворение "Лето" поставил под ним свою подпись.
С этого года начинается официальный период поэтической творческой деятельности. Всего обнаружено около 230 стихотворений, принадлежащих перу А6ая, в том числе три поэмы.
"ТАБИҒАТ ЖӘНЕ АДАМ"
Объяснение:
Табиғат – адамзат өмір сүріп жатқан орта, ортақ үй, ортақ мекен. Адам мен табиғат – егіз ұғым. «Ағаш жапырағымен, жер топырағымен көрікті» дейді халқымыз. Табиғат көркейіп, желегі жасыл тартса, адамның да тынысы кеңейіп, көңілі көтерілері анық.
«Мәуесі бардың әуесі бар» дейді халқымыз. Табиғатқа өз үйіндей қарап, оны аялаған адамның да қоршаған аясы әдемі болмақ. Үйің мен бау-бақшаңа қарай қарағаның сынды тұтас табиғатқа да сондай жанашырлықпен қараған жөн.
Адамның тағдыры табиғатқа байланған. Табиғат болмаса, адам өмір сүре алмақ емес. Таза ауасы мен шипалы суы, ну орманы мен асқар тауы жоқ мекеннің қадірі де аз. Ағашы оталып, суы тартылған табиғаттың адамзат үшін берері де жоқ. Ал берері жоқ табиғатта адам қалай тіршілік кешпек. Судың да сұрауы бар емес пе?!
Қоршаған ортасы лас, суы лаң, ағашы улы табиғаттың адамға да зияны көп екені айтпаса да белгілі. Сондықтан табиғатты аялау, оған қамқорлық таныту жер бетіне келген кез келген жұмырбасты пенденің парызы мен борышы болуы керек. Халқымыз топыраққа шыққан жасыл шөптің өзін жұлуға тыйым салған. Өйткені шөп – таудың көркі, малдың жемі. Оны жұлу өзіңнің тамырыңа балта шабумен бірдей.
Объяснение:
Много, почти до сорока лет А6ай скрывал подлинного автора сочиненных им стихов, ссылался на Физули, на Саади и других восточных поэтов или своих друзей. Абай принадлежал к казахской аристократии, которая "ахынство", то-есть сочинительство и исполнение песенок под домбру и стихов считали низким ремеслом, не достойным их высокого положения. В некрологе "А6ай Кунанбаев" отмечается: "Киргизские султаны гордились тем, что из них не вышло ни одного "баксы", ни одного ·'ахына". Впоследствии, вступив на путь сочинительства, Абай клеймил киргизских "ахынов" за то, что они искусство превратили в унизительное средство выпрашивания у богатых деньги, и выделял себя из ремесленников-акынов".
До нашего современника ранние произведения А6ая не дошли. Лишь в 1886 году, когда ему минуло уже сорок лет он написав стихотворение "Лето" поставил под ним свою подпись.
С этого года начинается официальный период поэтической творческой деятельности. Всего обнаружено около 230 стихотворений, принадлежащих перу А6ая, в том числе три поэмы.