Сурактар 1.Берілген үзіндіден қазақтың қандай дүниетанымдық және тәрбиелік қасиетін байқадыңдар?
2. Қазіргі өмірмен байланыстырып, 2-3 сөйлем көлемінде талдау жасаңдар.
3.Үзіндіні оқып, жылқы малына деген ата-баба көзқарасына баға беріңдер
– Есіңе мені бір жаман құл, Тасқұл деп алғайсың. Ертең қашпасаң, құлақ кесті қара
құлдан бетер сорақы боласың. Мына сенің жасыңда тұтылдым. Уызымнан жарып,
бал жалап өскенімді қайтейін. Ат тұяғы басқан жер шапқын, жылқы мінген елдер
соғысып, жылқы өсірген халық шабындыға көп түседі екен. Аттанып шыққан
түрікпен аламанда тұтты. Ойдағы ауылыма оқыстан жау тиді, қазанды қақ айырды.
Қазақ пен текежәуміт, екі жағы барымтада бірдей ожар. Біздің рудың бас көтерер
ерлері Жетісу, Теңіз* асып, бұғы қырғыздан* жылқы әкелуге кеткен кезіне килікті.
Кілең қатын-бала, кәрі кемпір-шалдан бөлек найза ұстайтын ерлерден аз ғана топ
қалған, жасанған дұшпан қырып салды. Жас қыз-келіншектер мен қорғансыз
балаларды алғыншылар қоймен қоса айдап әкетті. Кебенек киген тірлік у татып,
тұтқыннан қашып кетуге тағдыр еш қоспады. Талай әрекет қылғанмен, қолға түсе
бердім. Арқамдағы дүренің іздері содан қалған белгі.
Жылқышы шал басы салбырап, ұзақ үнсіз отырып қалды. Іштегі шерін, асқан
құпиясын ақтаруға батпайтын сияқты.
– Он үште отау иесі деген. Ер жетуге аз қалғанда, құдай кешпес бір кепке
ұшырап, өлгім келді. Кісіге айтуға арланатын қорқау сөз еді. Құлдық кепиеті
ұрмасын деп мына саған айтпасқа еш амал жоқ. Тәңірінің бұйрығы айтқызып
тұрғанын қара. Түрікпендер бір күні қатын-қыздарымызға қарап қояды деп мені ата
мал сияқты, қошқардайын тарттырып жіберді. Содан бергіде Азбанқұлмын!
Жылқышы шалдың иегі кемсеңдеп кеткенін көрген сәтте, бала аһ ұрып, оны
арқасынан құшақтай алды.
Атажан байдың үлкен ұлы үйіне келе, қазан төңкеріп тастады. Түбі шикі құл
қазаққа сенген бейқам әкесіне дүлей наразылығын сөйтіп білдірді.
Біраз түрікпен суық қаруын асынып, жылқы қосына оралған қазақ шалдың
соңынан жауар бұлттай түйіліп жетті. Атажан бай жирен атына жайдақ міне сап,
ілес келген. Адам аласы ішінде, мал аласы сыртында. Момын, бейбіт жылқышы
асау тарпаңдай мінез көрсетіп, міз бақпақ түгілі, оң иығына қасқыр терісін
жамылып, анталаған құн сұраушыны именбей қарсы алғанын көзімен көрді. Өзін
айыпты санап отырған ол жоқ. Алпыс жыл табыннан шашау шығармай, жылқысын
ерен адал баққан егде қазақтың шегір көзіне көзі түскенде Атажан бай ыза-ашуы
күрт басылып, табан астында өзгеріп шыға келді. Ол жалшысына ләм-мим демей,
кері шегінген.
2.Менін Ақтөс деген итім бар. Ол өте ақылды. Ол әжемнің үйінде тұрады. Таңертең мен келгенде, ол алдымнан жүгіріп шығады. Маған еркелеп үстіме асылады. Ақтөсті біз кішкентай күшік кезінен асырадық. Итті жеті қазынаның бірі деп айтады.
Қазақ – намысшыл халық. Қонақтан тамақ үшін ақы алу деген оның әдетінде мүлдем жоқ. Бұл көргенсіздік саналып, ырымға жаман деп есептелген. Расында да қазақ «дастарханы қурап тұр» дегізбеу үшін, өзінің ең дәмді асын қонағына сақтап отырады да, реті келгенде, оны дастарханға қояды. Қазақтың ұзақ сақталып, тек қонақ келгенде ғана дастарханға салатын сыйлы асы – сүрленген ет, қазы, шұжық, жент, құрт, қарынға салынып сақталған сары май, тәтті, тары, қант, шай, өрік-мейіз т.б. «Қонақ асы – қазақтың бөлінбеген еншісі» деген сөз бұрынғыдан қалған. Ерулік, қымызмұрындық, сірге мөлдіретер, соғым басы, көңіл шайы, келін шайы т.с.с. бас қосулардың мақсаты, тілек мүдделері қазақтың меймандостық ниетінен туындаған.
Қазақ – қонақжай халық., көңіл табуға шебер, дос жинауға құмар. Қазақта келген қонақты «құдайы қонақ», «сый қонақ», «арнайы қонақ» деп түрліше атаған. Бұлардың қайсысына болмасын, қазақ, ең алдымен, мал сойып, қан шығарған. Дастарханның қадірлі асы жаңа сойылған малдың бас-сирағы деп есептелген. Өте қадірлі адамға қазақтар тай да сойған.