Менің өмірге деген көзқарасым оң әрі жарқын. Мен өмірді сүйемін. Ал сүйіспеншілік - тіршіліктің негізі. Өмірді сүйетін адамдар бақытты, әрі жан - жағындағы адамдармен осы бақытымен бөліскісі келіп, ешкімге жамандық ойламайды.
Мұндай көңілі көктем, жайсаң жандар осы бақытымен барша әлеммен бөліскісі келіп, алып – ұшып тұрады. Осындай асыл жандар тек жақсылық ойлап, игі істермен айналысып, айналасына мейірімін төгіп, көңіл нұрымен шуақтандырып тұрады. Жүрегі сүйіспеншілікке толы жандар жанымызды жылытып, өмірімізге сән береді.
Сонымен қатар менің армандарым да көп. Мен өз болашағымды жарқын етіп елестетемін. Мектепті ойдағыдай тәмамдап, қалаған мамандығымның иесі болғым келеді.
Менің ойымша, адамның өмірге деген көзқарасының оң немесе теріс болуы ең алдымен отбасы мен ондағы жағдайға байланысты, себебі адам шыр етіп дүние есігін ашқаннан кейін сүйіспеншілікті ең алдымен ата - анасының аялы алақанынан сезінеді. Әрбір отбасы қоғамның бір бөлшегі, шағын Отан. Отбасы – әрқайсымыз үшін сүйіспеншілік, сыйластық, жарастық, татулық орнаған қасиетті мекен. Осы кішігірім «Отанымызда» бойымызға дарыған тәлім – тәрбие, елімізге, жерімізге деген сүйіспеншілік, ар – намыс қағидалары өмір бойы бізді жетелеп жүреді.
Афанасий Афанасьевич Фет и Федор Иванович Тютчев были одними из выдающихся поэтов второй половины 19 века. Творчество их заметно отличается от остальных деятелей пера того времени.
Произведения обоих этих поэтов легки для восприятия. И Фет, и Тютчев воспевали природу, как никто другой не умел именно так это сделать. А мир природы был не отделим, в их восприятии, от душевного мира человека. Во многих стихотворениях затронуты вопросы филосфско-психологического характера. И, оба поэта так глубоко могли заглянуть в душу, или же всего в нескольких четверостишиях показать так много.
Посвящая, большей частью, свои произведения природному и духовному мирам, поэты не могли оставаться вовсе в стороне от того, что происходило вокруг. Однако же, они своеобразно высказывали свои мысли, не усугубляя произведения политическими взглядами. Так, Тютчев в стихотворении «Наш век» верно подмечает то, что не плоть ныне подвержена растленью, а дух человека. Говорит поэт в этих строках о том, что люди, обретши свет, продолжают роптать и бунтовать, создавая погибель для себя. А в стихотворении «Два единства» призывает он русский народ сплотиться, дабы избежать участи Запада, где льется кровь.
Основными же мотивами лирики этих писателей остаются природа и любовь, неразрывно связанные и меж собой, и с внутренним миром человека. Переходы в их произведениях от изящного и захватывающего, не смотря на свою простоту, описания природной картины к чувствам и переживаниям происходит плавно, органично. Сливаясь в одно, оба эти мира оставляют неизгладимое впечатление. Оба поэта воспринимают любовь, как величайший дар, несущий и радость, и страдания.
далее здесь
Мен өмірді сүйемін.
Менің өмірге деген көзқарасым оң әрі жарқын. Мен өмірді сүйемін. Ал сүйіспеншілік - тіршіліктің негізі. Өмірді сүйетін адамдар бақытты, әрі жан - жағындағы адамдармен осы бақытымен бөліскісі келіп, ешкімге жамандық ойламайды.
Мұндай көңілі көктем, жайсаң жандар осы бақытымен барша әлеммен бөліскісі келіп, алып – ұшып тұрады. Осындай асыл жандар тек жақсылық ойлап, игі істермен айналысып, айналасына мейірімін төгіп, көңіл нұрымен шуақтандырып тұрады. Жүрегі сүйіспеншілікке толы жандар жанымызды жылытып, өмірімізге сән береді.
Сонымен қатар менің армандарым да көп. Мен өз болашағымды жарқын етіп елестетемін. Мектепті ойдағыдай тәмамдап, қалаған мамандығымның иесі болғым келеді.
Менің ойымша, адамның өмірге деген көзқарасының оң немесе теріс болуы ең алдымен отбасы мен ондағы жағдайға байланысты, себебі адам шыр етіп дүние есігін ашқаннан кейін сүйіспеншілікті ең алдымен ата - анасының аялы алақанынан сезінеді. Әрбір отбасы қоғамның бір бөлшегі, шағын Отан. Отбасы – әрқайсымыз үшін сүйіспеншілік, сыйластық, жарастық, татулық орнаған қасиетті мекен. Осы кішігірім «Отанымызда» бойымызға дарыған тәлім – тәрбие, елімізге, жерімізге деген сүйіспеншілік, ар – намыс қағидалары өмір бойы бізді жетелеп жүреді.
Произведения обоих этих поэтов легки для восприятия. И Фет, и Тютчев воспевали природу, как никто другой не умел именно так это сделать. А мир природы был не отделим, в их восприятии, от душевного мира человека. Во многих стихотворениях затронуты вопросы филосфско-психологического характера. И, оба поэта так глубоко могли заглянуть в душу, или же всего в нескольких четверостишиях показать так много.
Посвящая, большей частью, свои произведения природному и духовному мирам, поэты не могли оставаться вовсе в стороне от того, что происходило вокруг. Однако же, они своеобразно высказывали свои мысли, не усугубляя произведения политическими взглядами. Так, Тютчев в стихотворении «Наш век» верно подмечает то, что не плоть ныне подвержена растленью, а дух человека. Говорит поэт в этих строках о том, что люди, обретши свет, продолжают роптать и бунтовать, создавая погибель для себя. А в стихотворении «Два единства» призывает он русский народ сплотиться, дабы избежать участи Запада, где льется кровь.
Основными же мотивами лирики этих писателей остаются природа и любовь, неразрывно связанные и меж собой, и с внутренним миром человека. Переходы в их произведениях от изящного и захватывающего, не смотря на свою простоту, описания природной картины к чувствам и переживаниям происходит плавно, органично. Сливаясь в одно, оба эти мира оставляют неизгладимое впечатление. Оба поэта воспринимают любовь, как величайший дар, несущий и радость, и страдания.
далее здесь