Тыңда. Мәтінді оқы. Келіп
Бұл
Ой, далада қараңғы түсіп кетіпті. Қонақта көп отырдық, — деп, анасы әжесімен қоштасты
тұрыңдар. Мен сендерді күтемін, — деді әжесі немересінің бетінен сүйді.
Жұлдыздар жап-жарық, Аспанға жұлдыздарды шашып тастаған секілді. Аспанға кішкентай
шамдарды жағып қойғандай,
Алисаның қолында сүйікті ойыншығы — Антошка клоуны бар. Алиса қараңғы аспаннан түрлі фи-
гураларды көрді. Фигуралар біресе жапыраққа ұқсайды, біресе ақ нүктеге ұқсайды. Ал мынау не?
Мама, қарашы, аспанда үлкен ожау тұр, — деді Алиса, қолымен аспанды көрсетіп.
Жетіқарақшы шоқжұлдызы! Ол түнде адамдарға өз үйін табуға көмектеседі.
Ғалымдар жұлдыздарды зерттейді. Бұл кішкентай нүктелердің құпиясы көп.
Бірақ жұлдыздар өте кішкентай ғой. Оларды қалай көреді?
- Әкеңе айт, сені расытханаға апарсын. Расытханада үлкен дүрбі бар. Ол «телескоп» деп ата-
лады. Телескоппен жұлдызды көруге болады. Ол жұлдызды үлкен етіп көрсетеді. Жұлдыздар
бізден алыста. Сондықтан олар кішкентай болып көрінеді.
Алиса таңғалды.
Қолыңды бер, тез жүр. Әкең күтіп қалды. Аяғыңа қара, құлап қалма. Айнала қап-қараңғы.
Ештеңе көрінбейді.
Алиса жан-жағына қарады. Анасына қолын беріп, тез жүрді. Жолда анасы жұлдыздар ту-
ралы айтты.
Владимир Кожушнер
НАДО НАЙТИ В ЭТОМ ТЕКСТЕ ГЛАГОЛЫ, СУЩЕСТВИТЕЛЬНЫЕ , ПРИЛАГАТЕЛЬНЫЕ. ​

«Мен бұрын-соңды қазақтар туралы естіген емеспін. Енді мен оларды өте жақсы білемін, білемін, өйткені мен ағылшын тілінде Мұхтар Әуезовтің керемет кітабын оқыдым. Мен қазақ халқының керемет адамы және ақыны Абаймен, оның дана әжесі Зере мен анасы Ұлжанмен кездестім. сүйікті қыздар - Тоғжан мен Әйгерім, Абайдың достарымен - қайырымды және батыл адамдармен.Мен бұл батырларға ғашық болдым, мен ұзақ жылдар өмір сүргендей ғашық болдым, олардың қайғы мен қуанышына ортақтастым.Мен қазір солардың қатарындамын және сенің далаңның ауасымен тыныстаймын. Шынында да, қандай керемет халық - қазақтар! Ол туралы «Абай» романында қандай әдемі жазылған! Мен сенің бақытты адамдарыңды шын жүректен қызғанамын және мен сені, Мұхтар Әуезовті, өлмес шығармашылығымен құттықтаймын

Объяснение:

Сейчас январь — середина зимы. С утра светит яркое солнце на голубом чистом небе. Снег переливается разноцветной радугой, легкий морозец. В такой день приятно встать на лыжи и пойти в зимний сказочный лес. Тут необычайно тихо. Таинственно стоят ели, укутанные в теплую белую шубу из снега. Дунул легкий ветерок, с ближайшей ветки осыпался снег. Пролетела большая ворона и смахнула снег на дорожку. Я иду вдоль опушки и наслаждаюсь этой суровой и сказочной красотой. Кажется, все замерло вокруг, но это обманчивое впечатление. Где-то на верхушке сосны суетится белка, вдали заяц-беляк. Зима диктует свои законы, но жизнь не останавливается ни на минуту, обитатели леса заняты своей повседневной работой. Я тоже иду домой — пора готовиться к учебной неделе. Разгар зимы. Холодно, ветрено. Как хорошо, что сегодня воскресенье и не надо никуда выходить. Я подошла к окну, чтобы посмотреть температуру на градуснике. Минус десять. Даже поежилась, мысленно представила, как пробирает до костей этот пронзительный ветер. У нас под окном растет рябина. Она заметно раскачивается под напором ветра. Вдруг ее облепила стая снегирей. Они деловито расселись на ветках, огляделись по сторонам и стали клевать яркие сочные ягоды. Дерево большое, алых кистей изобилие, поэтому птицы не суетятся, всем хватает. Наклевавшись вдоволь, снегири выпятили ярко-красные грудки, как на выставке. Вероятно, они ждали команды вожака. Отдохнув после обильного обеда, птицы улетели. А я удивилась — дерево было серое, не осталось ни одной красной грозди. Как хорошо, что есть такие зимние столовые для наших птиц!