МАТЬ Полночь скоро, легли все спать Уснуть не может только мать Взгляд не отводит от колыбели Младенца щеки порозовели Забралась хворь в его постель А мать качает колыбель Печаль в душе, грустит она Ночь молчалива и длинна Лишь ветер воет у дверей Мать на коленях, трудно ей Как шилом в сердце, не до сна Ночь молчалива и длинна Верблюжьему подобен вздох Застала вдруг беда врасплох Терзает жар младенца тело Он вздрагивает то и дело С ним в содроганье мать его С испугом невесть от чего Бдит на коленях, не дыша. Как будто чует смерть душа Явилось утро с болью жгучей Затмилось небо черной тучей Лицо младенца и глаза Смочила матери слеза.
Әл-Хорезми (араб.: محمد بن موسی خوارزمی) (толық есімі - Әбу Абдулла (немесе Әбу Жафар) Мұхаммед ибн Мұса әл-Хорезми) - Орта ғасырлық Ұлы ғалым - математик, астроном (жұлдызшы), тарихшы, географ. Бұл ғалымның өмірі туралы мәліметтер өте аз сақталған. Әл-Хорезми есімі оның туған елін көрсетеді – ортаазиялық Хорезм мемлекеті, ал ғалымның тағы бір лақап аты - әл-Маджуси – оның ата-тегінде зороастриялық абыз-жәдігөйлер (арабша «маджус») бар екендігін көрсетеді.Әл-Хорезми нұсқауы арифметиканың дамуына өте маңызды рөл атқарды. Автордың есімі латындалған түрінде Algorismus және Algorithmus ортағасырлық Еуропада бүкіл ондық арифметика жүйесін білдіретін болды. 1983 жылы Әлем жұртшылығы Ұлы Ұстаздың туғанына 1200 толғанын халықаралық деңгейде атап өтті.
АНА
Үйдің іші ұйқыда,
Түн ортасы шамасы,
Бесікте ауру бөбекті
Тербетіп отыр анасы.
Үнсіз меңіреу ұзын түн
Азнап жел есіктен,
Шұқиып отыр анасы
Көзін алмай бесіктен.
Бөбек жатыр балбырап
Демігіп қызып, қысылып,
Ауық-ауық селк етіп.
Әлденеден шошынып
Селк етсе бөбек, ананың
Өзіне ажал жеткедндей.
Жүргенде біреу біз
сұғып алып кеткендей...
Үнзіз меңіреу ұзын түн,
Шөккен қара бір нардай,
Сарғайып ана сарылып,
Шоқиып отыр дем алмай...
Таң алдында қара бұлт
Күңіреніп көкті жабады,
Бөбегінің бетіне
ананың жасы тамады
МАТЬ Полночь скоро, легли все спать Уснуть не может только мать Взгляд не отводит от колыбели Младенца щеки порозовели Забралась хворь в его постель А мать качает колыбель Печаль в душе, грустит она Ночь молчалива и длинна Лишь ветер воет у дверей Мать на коленях, трудно ей Как шилом в сердце, не до сна Ночь молчалива и длинна Верблюжьему подобен вздох Застала вдруг беда врасплох Терзает жар младенца тело Он вздрагивает то и дело С ним в содроганье мать его С испугом невесть от чего Бдит на коленях, не дыша. Как будто чует смерть душа Явилось утро с болью жгучей Затмилось небо черной тучей Лицо младенца и глаза Смочила матери слеза.