Көкшетау – Қазақстанның солтүстігінде орналасқан тарихи-географиялық аймақ. Қазіргі Ақмола облысының солтүстігі мен оған шектесіп жатқан Солтүстік Қазақстан облысының кейбір аудандарын қамтиды. Орталық бөлігінде Көкшетау қыраты орналасқан. Осында шығыстан батысқа қарай Көкше, Жақсы Жалғызтау, Жаман Жалғызтау, Имантау, Жыланды, Сандықтау, Үлкентүкті, Бұқпа, Қошқарбай, Зеренді таулары, Айыртау, Сырымбет секілді таулар мен Шортанды, Бүркітті асуы, Үлкен Шабақты, Кіші Шабақты, Бурабай, Айнакөл, Айдабол, Зеренді, Қопа, Атансор, Майлысор, Мамай, Саумалкөл, Шалқар, Үлкен Қоскөл, Кіші Қоскөл, Жолдыбай, Қалмақкөл, Шағалалытеңіз, Сілетітеңіз, Теке, Үлкен Қараой, Кіші Қараой, Қалибек, т.б. көлдер орналасқан. Бурабай көлінің ортасында Жұмбақтас тұр. Бұл аймақта Оқжетпес, “Жеке батыр”, Кенесары үңгірі, т.б. тарихи орындар бар. Қыраттың батыс жағынан Есіл өзені ағып өтеді. Көптеген ұсақ өзендер көктемде қатты тасығанымен, жазда суы азайып, көпшілігінің арналары кеуіп қалады. Қыста күн суық, қаңтар айындағы жылдық орташа температура мөлшері –16 – 19°С, шілдеде 19 – 20°С. Жылдық жауын-шашын мөлшері 230 – 400 мм. Көкшетау өңіріне халық ежелгі заманда-ақ қоныстана бастаған. 6 – 8-ғасырларда Түрік қағандығының құрамында, ол ыдырағаннан кейін әр кезеңдерде қимақ, қыпшақ, т.б. түркі тайпаларының иеліктерінде болды. 13 – 15-ғасырларда Алтын Орда мемлекетінде түркі тайпаларының өзара сіңісуі нәтижесінде біртұтас этникалық топ – қазіргі қазақ халқы қалыптасты. 17-ғасырдың орта тұсында пайда болған Жоңғар хандығы қазақ халқына үлкен қатер төндірді. Қазақ даласының басқа жерлеріндегі сияқты Көкшетау өлкесінде де жоңғарлармен болған қиян-кескі шайқастарда қазақ батырлары (Бөгембай, Сары, Баян, Қарасай, Ағынтай, Қабанбай, Олжабай, т.б.) асқан ерлік көрсетті. 18-ғасырдың 40-жылдарынан бастап ордасын Көкшетауға тіккен Абылай хан басқарған Қазақ хандығы өзінің бұрынғы күш-қуатын қалпына келтірді. Ресей, Қытай, Ауған мемлекеттері мен Бұхар, Қоқан, Хиуа хандықтары Көкшетаудағы Абылай ордасына өз елшілерін жіберіп тұрды. Абылай хан қайтыс болғаннан кейін Көкшетау жерінде қазақ халқының тарихында үлкен із қалдырған оқиғалар өтті. Қазақ хандығы тұтастығын жоғалта бастады да, Көкшетау өңірі Абылай хан әулетінің (Уәли, Қасым, Ғұбайдолла, т.б.) ата қонысына айналды. 1824 ж. 29-сәуірде Көкшетау сыртқы округі құрылып, күзден бастап округтің орталығы Көкшетау бекінісі салына бастады. Абылай ханның немересі Кенесары Қасымұлы бастаған, Қазақ хандығын қайтадан қалпына келтіруге ұмтылған қазақ халқының ұлт-азаттық қозғалысы алғаш осы Көкшетау өңірінде бастау алды. Орта жүз ханы Уәлидің жесірі Айғанымға Сырымбет тауында арнайы қыстау салынды. Осы үйде қазақ ғалымы Шоқан Уәлихановтың балалық шағы өтті. Көкшетауда қазақтың белгілі өнерпаздары (Орынбай, Зілғара, Шөже, Ақан сері, Біржан сал, Балуан Шолақ, Үкілі Ыбырай, т.б.) өмірге келді. 1868 ж. Көкшетау сыртқы округі таратылып, оның орнына Ақмола облысына бағынатын Көкшетау уезі құрылды. 1895 ж. Көкшетау бекінісіне қала мәртебесі берілді. 1917 ж. Көкшетау уезінде Алашорда үкіметіне қарайтын қазақ комитеті құрылды. 1919 ж. 12-қарашада Көкшетауда Кеңес билігі орнады. Сол бір аумалы-төкпелі кезеңде халқының азаттығы үшін алысқан Ә.Досов, С.Сәдуақасов, С.Шәріпов сияқты күрескерлер шықты. 1920 – 30 ж. аймақ елімізбен бірге даму кезеңінің күллі ауыртпалығын бастан кешті. Соғыс жылдарында Көкшетау өңіріне КСРО-ның еуропалық бөлігінен көптеген зауыт, фабрикалар жұмысшыларымен бірге көшіріліп әкелініп, орналастырылды. 1944 ж. 16-наурызда орталығы Көкшетау болған Көкшетау облысы құрылды. 1954 ж. басталған тың және тыңайған жерлерді игеру науқанында Көкшетау облысына Ресейден, Украинадан, Беларусьтен мыңдаған тың игерушілер әкелініп, орналастырылды. Нәтижесінде қазақ ауылдары жаңадан құрылған кеңшарлардың құрамына енгізіліп, қазақ мектептері жаппай жабыла бастады. Кеңес өкіметі дәуірінде Көкшетау Қазақстандағы аса ірі агроөнеркәсіптік аймақтардың біріне айналды. Көкше өңірі сирек кездесетін металл кендеріне бай. Мұнда уранның, алмас пен қалайының, каолиннің мол қоры бар. Сондай-ақ Көкшетау ұлттық табиғи саябағы, “Бурабай” курорты, “Оқжетпес”, “Щучинск” санаторийлері, “Жеке Батыр”, “Голубой Залив”, т.б. демалыс үйлері, оқушылар лагерьлері орналасқан. Көкшетау өңірінің тарихына Сәкен Сейфуллиннің “Көкшетау”, Мағжан Жұмабаевтың “Батыр Баян” поэмалары, Сәбит Мұқанов, Жұмағали Саин, Жақан Сыздықов, Еркеш Ибраһим, Сәкен Жүнісов, т.б. ақын-жазушылардың шығармалары, Манаш Қозыбаев, Жанұзақ Қасымбаев, т.б. тарихшы-ғалымдардың зерттеулері арналған
Жанр эссе все больше входит в практику школьных сочинений, поэтому хочется остановиться на нем подробнее. Сочинение в жанре эссе требует от автора не только продемонстрировать какую-то "сумму знаний", но и сделать акцент на собственных чувствах, переживаниях, на своем отношении к тому, о чем он пишет. Словом, автор эссе - не только рассказчик, повествователь, но и … герой. Для эссе характерна ярко выраженная авторская позиция, искренность, эмоциональность изложения. Жанр эссе дает право на субъективный подход к теме и свободную композицию. Границы жанра довольно размыты. Его определяют иногда как записки, наброски, раздумья. В современной критике есть и такой термин - "авторская проза". Литературный энциклопедический словарь (М., 1987) сообщает нам, что эссе - это прозаическое произведение небольшого объема и свободной композиции, выражающее индивидуальные впечатления и соображения по конкретному поводу или вопросу и заведомо не претендующие на определенную или исчерпывающую трактовку предмета. Эссе предполагает новое, субъективно окрашенное слово о чем-либо… Эссеистический стиль отличается образностью, афористичностью и установкой на разговорную интонацию и лексику. Эссе - древнейший жанр мировой литературы. Произведения в жанре эссе пишутся на философские, духовные, исторические, автобиографические, литературно-критические темы. Важно отметить, что эссе может быть воплощено в совершенно различные литературные формы: проповедь, статья, дневник, рассказ, очерк, исповедь, речь, письмо, слово и др. Названия произведений этого жанра часто начинаются с союзов "о", содержат союзы "как", "или": "О добродетели", "О предсказаниях", "О воспитании" (Мишель Монтень, создатель жанра эссе, французский философ второй половины XIV века), "Разговор о Данте" (О.Мандельштам), "Пушкин, или правда и правдоподобие" (В. Набоков), "Как читать книгу" (И. Бродский). Это и другие интереснейшие наблюдения сделаны в небольшом, но фундаментальном исследовании жанра, которое вместе с разработкой уроков об эссе даны в статье И.Л. Карнаух "Эссе как один из видов школьного сочинения" ("Русская словесность", 2000, № 5,6). Мы видим, что свобода композиции и право на субъективный подход к раскрытию темы заложены уже в названии. К эссе обращаются прежде всего такие писатели, творчеству которых свойственно лирическое начало, стремление к самовыражению, самораскрытию личности. Жанр эссе требует свободного владения темой и определенной смелости (самобытности, непохожести на других ) во взглядах и суждениях. Каждый автор эссе, наверное, должен чувствовать, что слова Грибоедова: "Как живу, так и пишу: свободно и свободно", - относятся и к нему тоже. Маленькие произведения в жанре эссе называются "скитце" (нем.). Это набросок, зарисовка, фрагментарный рассказ. В скитце есть что-то от импрессионизма: главное в нем - впечатление автора, "остановленное мгновенье". В русской литературе для меня пример таких "остановленных мгновений", правда, поэтических, - это лирика А.А. Фета. Помните:
Сияла ночь. Луной был полон сад. Лежали Лучи у наших ног в гостиной без огней. Рояль был весь раскрыт, и струны в нем дрожали…
Стихотворение посвящено Татьяне Андреевне Берс, в замужестве Кузминской, - родной сестре С.А. Толстой. Думаю, что неслучайно ее считают прототипом Наташи Ростовой. Вы чувствуете, какая сила лирического переживания заложена в этом стихотворении?
Дереккөзі: https://www.zharar.com/kz/shygarma/3103-kokshetau.html
© www.ZHARAR.com
Жанр эссе все больше входит в практику школьных сочинений, поэтому хочется остановиться на нем подробнее. Сочинение в жанре эссе требует от автора не только продемонстрировать какую-то "сумму знаний", но и сделать акцент на собственных чувствах, переживаниях, на своем отношении к тому, о чем он пишет. Словом, автор эссе - не только рассказчик, повествователь, но и … герой. Для эссе характерна ярко выраженная авторская позиция, искренность, эмоциональность изложения. Жанр эссе дает право на субъективный подход к теме и свободную композицию.
- 1 - 2 - 3 -Границы жанра довольно размыты. Его определяют иногда как записки, наброски, раздумья. В современной критике есть и такой термин - "авторская проза".
Литературный энциклопедический словарь (М., 1987) сообщает нам, что эссе - это прозаическое произведение небольшого объема и свободной композиции, выражающее индивидуальные впечатления и соображения по конкретному поводу или вопросу и заведомо не претендующие на определенную или исчерпывающую трактовку предмета. Эссе предполагает новое, субъективно окрашенное слово о чем-либо… Эссеистический стиль отличается образностью, афористичностью и установкой на разговорную интонацию и лексику.
Эссе - древнейший жанр мировой литературы. Произведения в жанре эссе пишутся на философские, духовные, исторические, автобиографические, литературно-критические темы. Важно отметить, что эссе может быть воплощено в совершенно различные литературные формы: проповедь, статья, дневник, рассказ, очерк, исповедь, речь, письмо, слово и др.
Названия произведений этого жанра часто начинаются с союзов "о", содержат союзы "как", "или": "О добродетели", "О предсказаниях", "О воспитании" (Мишель Монтень, создатель жанра эссе, французский философ второй половины XIV века), "Разговор о Данте" (О.Мандельштам), "Пушкин, или правда и правдоподобие" (В. Набоков), "Как читать книгу" (И. Бродский). Это и другие интереснейшие наблюдения сделаны в небольшом, но фундаментальном исследовании жанра, которое вместе с разработкой уроков об эссе даны в статье И.Л. Карнаух "Эссе как один из видов школьного сочинения" ("Русская словесность", 2000, № 5,6). Мы видим, что свобода композиции и право на субъективный подход к раскрытию темы заложены уже в названии.
К эссе обращаются прежде всего такие писатели, творчеству которых свойственно лирическое начало, стремление к самовыражению, самораскрытию личности. Жанр эссе требует свободного владения темой и определенной смелости (самобытности, непохожести на других ) во взглядах и суждениях. Каждый автор эссе, наверное, должен чувствовать, что слова Грибоедова: "Как живу, так и пишу: свободно и свободно", - относятся и к нему тоже.
Маленькие произведения в жанре эссе называются "скитце" (нем.). Это набросок, зарисовка, фрагментарный рассказ. В скитце есть что-то от импрессионизма: главное в нем - впечатление автора, "остановленное мгновенье".
В русской литературе для меня пример таких "остановленных мгновений", правда, поэтических, - это лирика А.А. Фета. Помните:
Сияла ночь. Луной был полон сад. Лежали
Лучи у наших ног в гостиной без огней.
Рояль был весь раскрыт, и струны в нем дрожали…
Стихотворение посвящено Татьяне Андреевне Берс, в замужестве Кузминской, - родной сестре С.А. Толстой. Думаю, что неслучайно ее считают прототипом Наташи Ростовой. Вы чувствуете, какая сила лирического переживания заложена в этом стихотворении?