Печорин - один из самых неоднозначных персонажей, не побоюсь этих слов, во всей литературе. Невозможно сказать определенно, был он "добрый малый" или "мерзавец". С одной стороны - он рушил судьбы людей просто от скуки, он влезал не в свои дела, он говорил о людях всегда правду, и неважно, насколько резкой она была. Но Печорин, казалось бы, не лишен действительно прекрасного качества: он умеет любить (и сколько бы он сам не утверждал обратного, его чувство к Вере не что иное, как любовь). Он не нашел своего места в жизни и давно прекратил искать; Печорин жаждал найти от вселенской скуки, и единственным возможным оказалась лишь смерть.
Калі жывеш на Беларусі, Цябе задумацца прымусяць: “Я дзе ж знаходжуся, панове? Зусім не чую слоў на мове, Што тут жыла з сівой даўніны, Што перажыла забароны, Якую рвалі бомбы, міны, Што выжывала скрозь праклёны, Што беларускаю завецца, Што, як крыніца, з вуснаў льецца, Якая з намі праз стагоддзі, Чаму яна цяпер не ў модзе? Мне сорамна за вас, народзе. Вы матчыне прынеслі здраду, І людзі ёсць, хто нават рады! Няма нідзе такога ў свеце, Не разумеюць нас суседзі. Няўжо ж вы змірыцеся з гэтым, Што знікне нацыя з планеты, І знікне слова “беларусы”, А хто ж вас да таго прымусіў?”
Я — маладое пакаленне, Не пацярплю яе знікнення, І дачакаюся я часу, Калі пранікне мова ў масы І зажыве тут назаўсёды, І не сустрэне больш няўзгоды. І стане хутка раўнапраўнай З другімі мовамі Еўропы. Еўропы нашай, вольнай, братняй, І стане ва ўсіх хатах хатняй...
Печорин - один из самых неоднозначных персонажей, не побоюсь этих слов, во всей литературе. Невозможно сказать определенно, был он "добрый малый" или "мерзавец". С одной стороны - он рушил судьбы людей просто от скуки, он влезал не в свои дела, он говорил о людях всегда правду, и неважно, насколько резкой она была. Но Печорин, казалось бы, не лишен действительно прекрасного качества: он умеет любить (и сколько бы он сам не утверждал обратного, его чувство к Вере не что иное, как любовь). Он не нашел своего места в жизни и давно прекратил искать; Печорин жаждал найти от вселенской скуки, и единственным возможным оказалась лишь смерть.
Цябе задумацца прымусяць:
“Я дзе ж знаходжуся, панове?
Зусім не чую слоў на мове,
Што тут жыла з сівой даўніны,
Што перажыла забароны,
Якую рвалі бомбы, міны,
Што выжывала скрозь праклёны,
Што беларускаю завецца,
Што, як крыніца, з вуснаў льецца,
Якая з намі праз стагоддзі,
Чаму яна цяпер не ў модзе?
Мне сорамна за вас, народзе.
Вы матчыне прынеслі здраду,
І людзі ёсць, хто нават рады!
Няма нідзе такога ў свеце,
Не разумеюць нас суседзі.
Няўжо ж вы змірыцеся з гэтым,
Што знікне нацыя з планеты,
І знікне слова “беларусы”,
А хто ж вас да таго прымусіў?”
Я — маладое пакаленне,
Не пацярплю яе знікнення,
І дачакаюся я часу,
Калі пранікне мова ў масы
І зажыве тут назаўсёды,
І не сустрэне больш няўзгоды.
І стане хутка раўнапраўнай
З другімі мовамі Еўропы.
Еўропы нашай, вольнай, братняй,
І стане ва ўсіх хатах хатняй...