Чему Мономах учил и к чему призывал в своём “Поучении”?
2. Перечитайте в летописи фрагменты о четырех отмщениях княгини Ольги
древлянам за смерть Игоря. Чем повествование близко к фольклорным образам
и событиям

Яго паводзіны сярод шляхты - з'едлівая пародыя на правасуддзе. Не паспеў Кручкоў яшчэ пачаць "разбірацельства", а ўжо гучыць яго загад, каб шляхта несла хабар: "Няхай аддаць хурману, ды спакуйце там харашэнька ў возе". Нахабству і цынізму Кручкова няма межаў. Ён так вольна адчувае сябе сярод цёмнай, прастакаватай, запалоханай яго прыгаворамі і штрафамі шляхты, што не лічыць патрэбным захоўваць нават знешнюю форму правасуддзя. Кручкоў аб'яўляе вінаватымі тых, хто ніякіх адносінаў да справы не мае. Ён добра ведае натуру цёмнай шляхты і ўпэўнены, што кожны вытрасе кашалёк, каб толькі не быць бітым лазой. Асабліва Пратасавіцкі: яго ж чакае "нечуванае ўніжэнне" - 25 лоз на голай зямлі, без дывана, як звычайнаму селяніну, не шляхціцу.

Вобраз Кручкова пададзены ў востра сатырычным плане. Аўтар часта звяртаецца да камічнага перабольшання, калі паказвае, як Кручкоў ажыццяўляе "правасуддзе", як ён выносіць прыгаворы. Чытаючы царскія ўказы і законы, ён дапускае скажэнні: "акцябра 45-га чысла", "сенцябра 75-га дня" і іншыя. Кручкоў упэўнены, што такая несусветная лухта будзе прынята шляхтай за чыстую праўду. Нават у знешнім абліччы Кручкова відаць камічнае завастрэнне. "Ён вельмі сярдзіты, бо адзін вус колам угору стаў, - гаворыць Грышка. - Будзе вазня".

Кручкоў - вобраз гратэскавы. У ім пісьменнік сабраў і паказаў усё самае характэрнае для царскага чыноўніцтва: свавольства, хабарніцтва, грубасць, п'янства. І мова гэтага персанажа не такая, як іншых. Кручкоў увесь час карыстаецца выразамі, запазычанымі з судовых дакументаў: "лічнасць падвяргаецца апаснасці", "гэта ўгалоўнае прэступленне, Сібірам пахне" і г. д.

"Пінская шляхта" - значнае дасягненне беларускай драматургіі XІX сгагоддзя. Яна і зараз з поспехам ставіцца на сцэне, карыстаецца папулярнасцю ў гледача.

В обличительных речах Чацкого и восторженных рассказах Фамусова воссоздан облик «минувшего века». Это «век покорности и страха», «век Екатерины» с «вельможами в случае», с льстецами-придворными, со всей пышностью и развращенными нравами, с безумным мотовством и пирами в «великолепных палатах», с «роскошными забавами» и нищетой крепостных крестьян и с «окаянными вольтерьянцами», о которых со старческим возмущением вспоминает графиня-бабушка.«Век минувший» и является идеалом барского, фамусовского общества. «И награжденья брать и весело пожить»—в этих словах Молчалина, как и в фамусовском восхищении екатерининским вельможей и богачом Максимом Петровичем, выражен весь идеал фамусовского общества, его грубо эгоистическая философия жизни. 
В комедии показано, что столкновение «века нынешнего» с «веком минувшим» было выражением борьбы двух политических лагерей, сложившихся в русском обществе после Отечественной войны, — лагеря феодальной реакции, защитников крепостной старины в лице Фамусова, Скалозуба и других, и лагеря передовой дворянской молодежи, облик которой воплощен Грибоедовым в Чацком.
Фамусов — убежденный крепостник, готовый в гневе сослать в Сибирь «на поселенье» свеих крепостных слуг, яростный ненавистник просвещения, «низкопоклонник, льстец», человек, лишенный подлинного достоинства и чести, пресмыкающийся перед высшими для получения чинов и богатства. В Фамусове запечатлены также черты реакционно настроенного чиновничества, оплота царского самодержавия.