Дайте характеристику Тарасу Бульбе по плану 1. Встреча с сыновьями.
2. Отправление сыновей в Запорожскую Сечь.
3. Отношение к жене.
4. Отношение к сыновьям.
5. Тарас Бульба — кошевой атаман.
6. Речь Бульбы о товариществе.
7. Казнь Андрия.
8. Возвращение к жизни после тяжелых ранений.
9. Прощание с Остапом.
10. Смерть на костре.

расул гамзатов родился  8 сентября  1923 года  в ауле цада  хунзахского района  дагестана  в семье  гамзата цадасы(1877—1951)  — народного поэта дагестана.  аварец. учился в аранинской средней школе. окончил аварское педучилище в 1939 году. до 1941 года работал школьным учителем, затем  —   режиссёра  в театре, журналистом в газетах и на радио. с 1945 по 1950 годы учился в  институте им. а.  м.  горького  в  москве.

избирался депутатом верховного совета  дагестанской асср, заместителем председателя верховного совета дагестанской асср, депутатом и членом президиума  верховного совета . несколько десятилетий был делегатом писательских съездов дагестана, рсфср и , членом бюро солидарности писателей стран  азии  и  африки, членом комитета по  ленинской  и  государственной премиям , членом правления  советского комитета защиты мира, заместителем председателя  советского комитета солидарности народов азии и африки.

депутат  совета союза  верховного совета   6-11 созывов (1962—1989)[4][5][6][7][8][9]  от дагестанской асср. в 1962—1966 годах и с 1971 года был членом президиума верховного совета . действительный член  петровской академии наук и искусств.

в 1973 году подписал  письмо группы советских писателей в редакцию газеты «правда» о солженицыне и сахарове.

скончался 3 ноября 2003 года в  центральной клинической больнице города москвы. похоронен на старом мусульманском кладбище в  тарки  у подножья горы  тарки-тау, рядом с могилой жены.

  шкада, што максім багдановіч не дажыў да гэтага дня. хоць і мала пражыў паэт, але след, які ён пакінуў, — неўміручая старонка нацыянальнай літаратуры. i заўсёды ў сэрцах нашых будуць жыць крыштальна чыстыя, філігранныя вершы гэтага майстра слова.    м аксім багдановіч — трэцяя пасля янкі купалы і якуба коласа зорка на небасхіле беларускай дакастрычніцкай паэзіі. за свой кароткі век паэт зрабіў шмат для развіцця і ўзбагачэння роднай літаратуры. асабліва мне падабаюцца грамадзянскія вершы м. багдановіча, прасякнутыя вялікай любоўю да бацькаўшчыны.            сярод іх «эмігранцкая песня» — твор, які раскрывав драму людзей, што шукаюць у чужых краінах шчасця. выгнаныя з роднага краю, беззямельныя сяляне-эмігранты жывуць успамінамі аб радзіме. на чужыне ім «маячыцца вёсачка, неман і агні партовыя лібавы».            высокае пачуццё патрыятызму, адданасці радзіме жыве ў народзе. сіла і высакароднасць гэтага пачуцця раскрываецца багдановічам у вершы «як базыль у паходзе канаў». аўтар паказвае вобраз паміраючага на чужыне салдата, яго развітанне з зямлёй. салдату расставацца з жыццём. апошняе пградсмяротнае слова яго да самага дарагога — да бацькаўшчыны.            хворы багдановіч, нібы антэй, ад сваей сувязі з маці-радзімай, ад любві ды яе адчувае бадзёрасць, напаўняецца свежай сілай, дужэе. родная зямля лечыць яго, хворага, ад душэўных пакутаў.            грамадзянскія матывы служэння радзіме, гатоўнасці змагацца за яе шчасце гучаць у вершах багдановіча «зразаюць галіны таполі адну за », «пагоня», цыкле вершаў «старая беларусь».            найбольш выдатны верш гэтага цыкла — «слуцкія ткачыхі». у ім праўдзіва раскрываюцца думкі і перажыванні прыгонных сялянак у далёкую феадальную эпоху. адарваныя «ад родных ніў, ад роднай хаты», яны вымушаны ткаць у панскім двары на персідскі лад залатыя паясы. паднявольная праца не прыносіць ім задавальнення і радасці. чужыя персідскія узоры не любы іх сэрцу. душа ткачых імкнецца на волю, да роднага, блізкага, дарагога. сумуючы па бацькаўшчыне, яны міжвольна ўносяць у тканіну сімвал красы роднага краю.