Диагностическая работа по чтению в 3 классе цель: умение детей воспринимать прочитанное и использовать свои знания. тест: прочнтайте текст про себя. выполни . зимний запас белка на зиму грибы сушит, бурундук собирает орехи и семена, водяная крыса прячет в норе картошку, сойка рассовывает по /коронкам жёлуди, сыч замораживает в дупле мышей и птичек. но хитрее всех медведь делает. встречает его как-то заяц и спрашивает: - все в лесу делом заняты, запасы к зиме готовят, один ты, медведь, без забот шатаешься. вот придёт зима - что лопать-то станешь, беззаботный? а медведь отвечает: - ты, косой, за меня не волнуйся! я своё дело знаю. я, если хочешь знать, самоед! зимой сам себя ем. осенью на гуляю под шкурой сала - на всю зиму хватит. чего и тебе, косой, советую. приуныл заяц и отвечает: - э, медведь, нам, зайцам, зимой не до жиру, а быть бы живу! вот такая сказочка и такая быль. . н. сладков 1. найди утверждение, которое соответствует содержанию прочитанного текста, и отметь его "+". сыч замораживает в дупле мышей и птичек. заяц запасает веточки различных растений. волка ноги кормят. медведь спит в лесной берлоге. 2. объясни, почему текст называется "зимний запас". текст называется «зимний запас» потому, 3. определи главную мысль (идею) данного произведения. отметь свой ответ каждый по-своему к зиме готовится. беспокойство зайца о подготовке медведя к зиме. белка, бурундук, сойка, сыч готовятся к зиме. сколько в этой сказочного!

Бацька мой быў ляснічы. І дзед быў ляснічы і прадзед. І ўсе мае дзядзькі з бацькавага боку былі ляснічыя, лесаводы або яшчэ нейкім чынам былі звязаны з лесам і з навукай аб лесе. Стварылася вялікая лясная дынастыя, і нават мой малы пляменнік толькі і трызніць, што аб дзедавай прафесіі.З гэтай дынастыі адзін я, на гаротнае засмучэнне бацькі і дзеда, выявіўся вырадкам. Стаў мастаком-анімалістам. Тым, хто малюе звяроў.Тата прымірыўся з гэтай здрадай толькі пасля таго, як, па доўгім роздуме, пераканаў сябе, што звяры – гэта таксама лес, што я аддаю перавагу замалёўкам у лесе, а не ў звярынцы. Ну, і яшчэ пасля таго – гэта, урэшце, справы не датычыцца, – калі работы мае да нябёс расхваліў славуты анімаліст Васіль Аляксеевіч Ватагін.Але справа не ўва мне і не ў маёй працы. Яна сама гаворыць за сябе на выстаўках і ў музеях. Гаворыць менавіта столькі – ні болей ні меней, – сколькі мне ўдалося ў яе ўкласці. І настолькі, наколькі дазволілі мае здольнасці.Справа ў тым, што з-за спецыфікі гэтай справы дом мой вечна быў поўны рознымі жывёлінамі. Пад ложкам мелі кватэру вожыкі, чарапахі, марскія свінкі. На ўсіх падаконнях акварыумы з рыбкамі розных парод (за імі, досыць бе спрабаваў паляваць мой сіямскі кот Васіліск). У доме – а ён у мяне на ўскраіне – заўсёды было некалькі сабак рознай пароды. У розныя часы жылі ў мяне ваўчаняты, малыя лісы, фенек, шчанюк чыты або гепарда. Дый ці мала яшчэ чаго! Не было толькі таго няшчасця, якое здарылася з нямецкім пісьменнікам Бёлем: у маёй ваннай ніколі не жыў бегемоцік. А так усякай жыўнасці хапала. І так, наколькі я памятаю, было з першай хвіліны, у якую я пачаў усведамляць сябе.Успамінаю стары-стары, з дубовых брусоў складзены дом лясніцтва наводдаль ад нашага, і як восенню ён бываў укрыты звонкім і спявучым чырвоным лісцем, і як пазней, у зазімкі, пяшчотна серабрыўся яго шчапяны дах. І гэтае срэбра дымела і выпаралася на сонцы, і рэдкія кроплі падалі на ўспацелыя халодным потам гарбузы ў падстрэшку.З нашага мезаніна былі відаць двухпавярховыя, з галерэямі, пуні, жораў студні, велічэзная сонна-кашлатая адрына. І яшчэ ўзятая ў зруб крынічка пасярэдзіне паплаўца. І – з правых вокнаў – стары мяшаны гай за домам лясніцтва, а вышэй, на градзе, медзянастволы мачтавы Зафееўскі бор, што цягнуўся на многія дзесяткі кіламетраў і вечна шумеў, памахваў небу.А за вокнамі быў паплямаваны купамі дрэў поплаў, які спускаўся да старыка, а за старыком зноў ішлі паплавы і старыкі. Старыкі і паплавы, на якіх сям-там высіліся векавыя , сінія ад далечыні дубы. Недзе там, за апошнімі дубамі, дужа далёка, быў Дняпро і на другім беразе, калі праплысці чаўном кіламетры два, гарадок, у які ездзілі купляць неабходнае і, часамі, у госці.Там мінула маё дзяцінства, і я ніколі не езджу туды. Бо ведаю, якой тугой сустрэне мяне гэты куток, у якім я ўжо нічога не пазнаю, калі нават і злітаваўся з яго агонь вайны. Але нават калі і злітаваўся – там набудавалі, перарабілі, высеклі і насадзілі, а я хачу, каб ён заставаўся такі, які ён стаіць у маіх вачах: самы найлепшы для мяне куток Беларусі, якая для мяне зноў-такі найпрыгажэйшая ў свеце зямля.Я паеду туды, хіба што адчуўшы набліжэнне канца, калі чалавек адчувае неадольную цягу аб’ездзіць усе мясціны, дзе калісьці жыў, тое, што прымушае шпака перад адлётам, з якога можна не вярнуцца, наведаць родную шпакоўню; тое, што прымушае мядзведзя абысці ў апошні раз свае ўладанні; тое, што яднае нас з усімі птушкамі і звярамі ў адзіным коле існага. І тады я зноў убачу бацьку на кані і палясоўшчыкаў, што рагочуць з ягоных грубаватых жартаў. І старога Марку, які вучыў мяне вабіць цяцерак, проста так, каб убачыць іх, і вучыў нацягваць на след і стойку сабаку, і браў з сабою на старыкі лавіць велічэзных бронзавых ліноў. І матку ўбачу, як спрытна яна кіруе таратайкай, запрагае каня, доіць карову або зімовай ноччу – было раз такое – страляе з ганка па ваўчынай гайні, якая хацела сцягнуць сабаку або ўдзерціся ў Маркаву аўчарню.

Говорят, Дед Мороз может исполнить любое желание. А что, если пожелать никогда не ходить в школу и быть всегда на каникулах? Наш герой пользуется случаем и загадывает такое желание, не подозревая о том, что его ожидает.

Сама книга об увлекательном и незабываемом приключении мальчика Пети, попадающем в Страну Вечных Каникул, в которой можно развлекаться целыми днями, отдыхать, делать все, что захочешь, но нельзя работать, вспоминать об уроках и школе. Но, как выясняется, и эта череда бесконечных праздников может наскучить, ведь рядом не всегда есть друзья, которые продолжают ходить в школу и получать знания. Главная мысль этой повести заключается в том, что, гуляя и развлекаясь целыми днями, поедая шоколадки и пряники, ты рискуешь остаться в одиночестве, упуская главные моменты в жизни, лишая себя основных знаний и умений, получаемых в школе. Поэтому нужно быть очень осторожным, загадывая такие желания, т. к. твоя история может закончиться и не так удачно, как в этой замечательной книге.