Древняя легенда гласит, что Солнце и Луна родились сестрами-близнецами, и обе были неописуемой красоты. Но Луна считала себя более красивой и беспрестанно
хвасталась, чем донимала свою сестрицу. В конце концов, сестрица Солнце так
разозлилась, что расцарапала ей лицо. С тех пор на лике Луны и появились пятна, а сама
она стала появляться только ночью.
В том, что казахи считали Солнце и Луну сестрами-близнецами, нет ничего
Удивительного.
Во-первых, оба небесных тела похожи, то есть круглые по форме.
Во-вторых, выполняют схожие функции, освещая землю.
4. Выпишите из текста возвратные глаголы.
Объяснение:
Қазақтың шешендік сөздерін өзге жұрттың атақты адамдары, ғалымдары жоғары бағалады. Шешендік сөздер нұсқаларын академик В.В.Радлов (XIX ғ.) зерттеп жинаған болатын. Ол: «Қазақтар… мүдірмей, кідірмей, ерекше екпінмен сөйлейді. Ойын дәл, айқын ұғындырады. Ауыз екі сөйлеп отырғанның өзінде сөйлеген сөздер ұйқаспен, ырғақпен келетіндігі соншалық, бейне бір өлең екен деп таң қаласын», – деп көрсете отырып, әсіресе қазақ тілінің тазалығы мен табиғилығын дұрыс аңғарып, қазақтардың сөзге тапқырлығы мен шешендігі өзіне ерекше әсер еткенін жазған.
Сондай-ақ, қазақтың шешендік, тапқырлық, нақыл сөздерін жинап жариялағандардың бірі – Ыбырай Алтынсарин. Ол халық даналығының жас өспірімдерді тапқырлыққа, өткірлікке, адамгершілікке баулитын тәрбие құралы екенін жете танып, өз еңбектеріне орнымен енгізіп, пайдалана білді.
Қ.Бейсенов өз ойын былайша өрбітеді:
«Қазақ топырағында қалыптасқан рухани кеңістікте, Әл-Фарабиден Абайға дейінгі аралықта бұл (шешендік өнер) туралы айтқан ой саңлақтары баршылық. Мысалы, Әбунасыр бабамыздың логиканы біртұтас ойкешті ғылымдық жүйеге түсіріп, оның танымдық тәсілдерін айқындап бергені белгілі. Шешендік өнерге байланысты айтылған Әл-Фарабилік ойларға қысқаша тоқталсақ, онда ол диалетиканың қарапайым пікір таластырушылық өнер емес, ақылды ұстартатын ой кешу тәсілі екендігін баса айтқан
Название поэмы «Медный Всадник», являющийся памятником Петру I на Сенатской площади Петербурга, говорит о своеобразном подходе автора к освещению истории петровской эпохи.
Великий царь Петр I представляется в поэме символическим образом Медного Всадника – огромного монументального памятника.
Медный Всадник – это не сам Петр, который «могуч и радостен, как бой», который «весь, как божия гроза». Медный Всадник – это превращение Петра, которое произошло с ним (и с его делом) за минувший век. Живой, «мощный властелин судьбы» превратился в застывшее изваяние.