У вадзе жыве такі дух, каторага завуць вадзяны. Некаторыя яго называюць нежыць. Ён такі страшны, касматы, з барадой зялёнай. Яна ўся цінай аблеплена. Цела ў яго ўсё склізкае, усё ў слізі. Хвост ён імее, як у рыбы і чышуёй пакрыты. А рукі, як у гуся лапы, штоб лучшэй плаваць. Увесь ён такі сіні, наверна, ад холаду, і ў пупурыжках. Чула, што вадзяны інагда нечаянна пападаецца ў сеці, і тада яго вытасківаюць умесце з рыбай. Но ён разрывае сеці ў клоч’я, уходзіць сам і выпускае ўсю рыбу. Інагда вадзяны ўстраівае шуткі, каб людзей папугаць. Вот расказывалі людзі, як адзін рыбак на лодке рыбу лавіў. Ну і бача, па вадзе ўтопленік плыве. Ён яго, канешна, выташчыў к сабе ў лодку. А ўтопленік раз — і ажыў! I як заржэ, як конь, і ў ваду прыг! А патом з вады хвост бальшы паяўляецца — і плюх, брызгі ў разныя стораны! А када кароў к рэчке на вадапой прыводзяць, нада перад тым, як пусціць іх піць, здзелаць на вадзе крэст касой ілі нажом. Іначэ асядлае вадзяны адну карову і ўтопіць яе. Людзей ён тожа топіць. Каб не злая воля вадзянога, то б не было ўтопленікаў ваабшчэ. Утопленікаў ён сільна давіць і ціскае, паэтаму-та яны такія раздутыя і сінія. Задавіўшы чалавека, вадзяны вынімае із яго душу, каторая паступае ў яго полную собственнасць.
&
Объяснение:
&^
У вадзе жыве такі дух, каторага завуць вадзяны. Некаторыя яго называюць нежыць. Ён такі страшны, касматы, з барадой зялёнай. Яна ўся цінай аблеплена. Цела ў яго ўсё склізкае, усё ў слізі. Хвост ён імее, як у рыбы і чышуёй пакрыты. А рукі, як у гуся лапы, штоб лучшэй плаваць. Увесь ён такі сіні, наверна, ад холаду, і ў пупурыжках. Чула, што вадзяны інагда нечаянна пападаецца ў сеці, і тада яго вытасківаюць умесце з рыбай. Но ён разрывае сеці ў клоч’я, уходзіць сам і выпускае ўсю рыбу. Інагда вадзяны ўстраівае шуткі, каб людзей папугаць. Вот расказывалі людзі, як адзін рыбак на лодке рыбу лавіў. Ну і бача, па вадзе ўтопленік плыве. Ён яго, канешна, выташчыў к сабе ў лодку. А ўтопленік раз — і ажыў! I як заржэ, як конь, і ў ваду прыг! А патом з вады хвост бальшы паяўляецца — і плюх, брызгі ў разныя стораны! А када кароў к рэчке на вадапой прыводзяць, нада перад тым, як пусціць іх піць, здзелаць на вадзе крэст касой ілі нажом. Іначэ асядлае вадзяны адну карову і ўтопіць яе. Людзей ён тожа топіць. Каб не злая воля вадзянога, то б не было ўтопленікаў ваабшчэ. Утопленікаў ён сільна давіць і ціскае, паэтаму-та яны такія раздутыя і сінія. Задавіўшы чалавека, вадзяны вынімае із яго душу, каторая паступае ў яго полную собственнасць.