Успаміны Тэклі пра Васілька займаюць у творы значную частку і адыгрываюць важную ролю. Праз яе думкі мы даведаліся пра нараджэнне, дзяцінства хлопца, пра апошняе развітанне з ім, калі Вася памахаў ёй у апошні раз рукой і потым назаўсёды знік за пагоркам.
У мацярынскай памяці Васілёк застаўся «маленькім добрым белагаловым хлопчыкам, якому патрэбна была яе любоў і яе клопат». Васілёк быў гонарам маці, ён быў ласкавым, вялікалобым, жвавым, няньчыў Марыльку. Вучыўся добра, бацькі ім ганарыліся, бо «яго паважалі ў вёсцы, а суседкі зайздросцілі Тэклі, мужчыны хвалілі», а ён усё, як у дзяцінстве, быў ціхмяны, сарамлівы і стрымана ласкавы з маці. Пасля школы ёг пайшоў вучыцца на настаўніка. Памятала маці дзень, калі скончылася дзяцінства яе сына, калі яна пачула словы: “Усе ж калі што здарыцца, я пайду, мама. Прызавуць ці не, а пайду: так трэба.”
лично мне этот персонаж очень понравился
,
У мацярынскай памяці Васілёк застаўся «маленькім добрым белагаловым хлопчыкам, якому патрэбна была яе любоў і яе клопат». Васілёк быў гонарам маці, ён быў ласкавым, вялікалобым, жвавым, няньчыў Марыльку. Вучыўся добра, бацькі ім ганарыліся, бо «яго паважалі ў вёсцы, а суседкі зайздросцілі Тэклі, мужчыны хвалілі», а ён усё, як у дзяцінстве, быў ціхмяны, сарамлівы і стрымана ласкавы з маці. Пасля школы ёг пайшоў вучыцца на настаўніка. Памятала маці дзень, калі скончылася дзяцінства яе сына, калі яна пачула словы: “Усе ж калі што здарыцца, я пайду, мама. Прызавуць ці не, а пайду: так трэба.”