Васiль быкаў незагойная рана мiнаюць часiны - знiкаюць руiны, злятаюць з палёў груганы. i толькi ў сэрцах , не сцiхаюць незагойныя раны вайны. мiхась васiлёк буяе над абшарамi сцюдзёны асеннi вецер, змятае пад прызбы пажоўклае лiсце, гайдае мокрае галлё ў садку. гарэзным свавольнiкам выскаквае ён з-за вуглоў на цесны панадворак, цярэбiць саламяную страху хлеўчука, нiбы дурэючы, тузае па тэклiнай спiне блытаныя махры яе хусткi. ад ветру i холаду ў старой макрэюць запалыя вочы, яна раз-пораз выпростваецца i, прыставiўшы да чурбана выслiзганае тапарышча, ражком хусткi выцiрае слёзы. потым яна стомлена ўздыхае i акiдвае позiркам тыя некалькi паленцаў, што ўжо адсечаны ад жардзiны. жанчына вельмi стамiлася, а насекла столькi, што не хопiць i разу прапалiць у печы. спачыўшы з хвiлiну i аддыхаўшыся, яна зноў прыступае нагой на тую жардзiну i ўзмахвае вышчарбленай сякерай. над пустым бульбянiшчам тэклiнага агароду, над недалёкiм выганам i дарогай, што, узбегшы на ўзгорак, хаваецца ў шэрай далечы, марудна паўзе восеньскi адвячорак. некуды спяшаюцца iмклiвыя пакудлачаныя хмары ў небе, за хатамi ў вёсцы трывожна бляе авечка i недзе разважна гяргечуць гусi. тэкля сячэ, адпачывае ў кароткiх перапынках i ўвесь час азiрае дарогу. вiдаць па ўсiм, што яна кагосьцi чакае, i гэтае чаканне адбiткам тугi i надзеi свецiцца ў яе слязлiвых вачах. нарэшце на пагорку з'яўляецца iмклiвая постаць веласiпедыста, i тэкля па нейкiх адной ёй вядомых прыкметах пазнае ў iм калгаснага пiсьманосца. веласiпедыст наблiжаецца абочынай дарогi, потым унiзе, пад пагоркам, злазiць з машыны, выводзiць яе з калдобiн i зноў сядае, локцем адкiнуўшы на спiну цяжкую сваю сумку. па меры яго наблiжэння старую ўсё больш ахоплiвае нецярплiвасць. яна кладзе сякеру i з незагароджанага двара выходзiць на гразкую вулiцу. рукi яе неспакойна блукаюць па грудзях, без патрэбы абмацваюць свiтку, твар зморшчыўся ў пак
