Чалавек у паэзіі Максіма Багдановіча адрозніваецца ад навакольнага свету сваім розумам. Толькі чалавек здольны назіраць, назіраць, асэнсоўваць Прыроду, таму ў цэнтры "зачарованного царства", нібы "масток ад хаосу да ўпарадкаванні" свеце знаходзіцца чалавек. Чалавек - назіральнік, аналізуе, созерцающий. Звернемся да вершу "Цеплы вечар, цихи вецер... ": Цеплы вечар, цихи вечар, на стог, Улажажыли спаць мяне вы на зямли.. . Заварожаны вячэрняй цишыней Я не цямлю, дзе рука, дзе галава.. . (Багдановіча. )
Рускі пераклад Б. Спринчана: Цеплы вечар, ціхі вечар, свежы стог, Спаць мяне вы паклалі на зямлі. Пыл асела, не курится ўздоўж дарог.. . У небе месяц з-за хмаркі здаецца рог, Расцвітаюць зоркі ў шызай смузе. Вось адна з іх огнистою слязой Пакацілася.. . Глуха гухнула сава.. . (Багдановіч. )
І пераклад А. Пракоф'ева: Цеплы вечар, ціхі вецер, свежы стог, Пакласці мяне на зямлю спаць змаглі.. . Ў небе ціха зоркі расцвілі. І адна слязой скацілася агнявой, Прашумела мякка крыламі сава.. (Багдановіч. )
Першая страфа ў абодвух перакладах узнаўляе артину цеплага вечара, дзе чуецца ціхі вецер, і пад яго музыку ў небе ціха зоркі расцвітаюць. Калі першая палова стихотворени Багдановіча стварае эмацыйную карціну цеплага вечара, то другая перадае стан лірычнага героя. Ен зачараваны, убаюкан гэтым цеплым вечарам, гэтым ціхім ветрам да такой ступені, што не ведае, "дзе рука, дзе галава". А "глуха гухнула сава" і "прашумела ціха крыламі сава" - гэта, па ўсей верагоднасці, імкненне ўзнавіць атмасферу таямнічасці, зачарованности. Лірычны герой М. Багдановіча - асоба, надзеленая "духоўнай аўтаноміяй". Ен, зліваючыся з прыродай, не губляе здольнасці разумець і чуць яе, не перастае аналізаваць і адчуваць свае "зліцце". І, прылучаючыся да прыроды, чалавек адчувае сябе "яе душой, яе думкай".
Цеплы вечар, цихи вечар, на стог,
Улажажыли спаць мяне вы на зямли.. .
Заварожаны вячэрняй цишыней
Я не цямлю, дзе рука, дзе галава.. .
(Багдановіча. )
Рускі пераклад Б. Спринчана:
Цеплы вечар, ціхі вечар, свежы стог,
Спаць мяне вы паклалі на зямлі.
Пыл асела, не курится ўздоўж дарог.. .
У небе месяц з-за хмаркі здаецца рог,
Расцвітаюць зоркі ў шызай смузе.
Вось адна з іх огнистою слязой
Пакацілася.. . Глуха гухнула сава.. .
(Багдановіч. )
І пераклад А. Пракоф'ева:
Цеплы вечар, ціхі вецер, свежы стог,
Пакласці мяне на зямлю спаць змаглі.. .
Ў небе ціха зоркі расцвілі.
І адна слязой скацілася агнявой,
Прашумела мякка крыламі сава.. (Багдановіч. )
Першая страфа ў абодвух перакладах узнаўляе артину цеплага вечара, дзе чуецца ціхі вецер, і пад яго музыку ў небе ціха зоркі расцвітаюць. Калі першая палова стихотворени Багдановіча стварае эмацыйную карціну цеплага вечара, то другая перадае стан лірычнага героя. Ен зачараваны, убаюкан гэтым цеплым вечарам, гэтым ціхім ветрам да такой ступені, што не ведае, "дзе рука, дзе галава". А "глуха гухнула сава" і "прашумела ціха крыламі сава" - гэта, па ўсей верагоднасці, імкненне ўзнавіць атмасферу таямнічасці, зачарованности. Лірычны герой М. Багдановіча - асоба, надзеленая "духоўнай аўтаноміяй". Ен, зліваючыся з прыродай, не губляе здольнасці разумець і чуць яе, не перастае аналізаваць і адчуваць свае "зліцце". І, прылучаючыся да прыроды, чалавек адчувае сябе "яе душой, яе думкай".