Па словах Гейнэ: — «Кожны чалавек — гэта свет, які з ім нараджаецца і з ім памірае.Мне хацелася б пагодзіцца з аўтарам дадзеных слоў, але давайце для пачатку разбярэмся чаму я лічу менавіта так.
«Чалавек — гэта свет … » — Я лічу — гэта даволі правільны бок, і нават хачу сказаць — што іншага вызначэння у прынцыпе будзе недастаткова.
У нашай галаве, думкі, фразы, фантазія і многае іншае — мы адрознім ад усіх, мы жывем па свойму — а значыць мы з’яўляемся нечым большым чым проста чалавек.
Але ўсё — ж давайце звернем увагу на слова свет, і на нашы агульныя жаданні.
Кожны чалавек — неабсяжны і неапісальны, у кагосьці вечная вайна, у кагосьці вечны рай, а ў некаторых пераменна.
Як толькі мы сустракаем новага чалавека, мы яшчэ не прывыклі жыць — сумяшчаючы светы пачуццяў і жаданняў.
І стараемся найбольш моцна выцясняць з свайго свету, тыя пачуцці, і тыя жаданні якія перашкаджаюць нам быць побач з тым ці з іншым чалавекам.
За ўсё жыццё мы бачым і сустракаем сотні і мільёны людзей, бачым па тэлевізары, чуем пра людзей — а значыць мы з’яўляемся часткай — чыіх то светаў — а значыць ставімся да іх хай ўскосна і аказваем ўплыў, імкненне, або можа незадаволенасць — а значыць кожнае жыццё, кожны чалавек з’яўляецца чымсьці агульным ад агульнага свету.
Але, мне здаецца нельга сказаць што хавае сусветная гісторыя …
Толькі частка, сусветнай гісторыі — хай малазначныя, хай зусім маленечкая частка але частку.
Адзіна што хочацца дадаць напрыканцы:
У кожнага чалавека ёсць унутраны свет, і знешні які мы імкнёмся і толькі зрэдку мяняем.
Да таго — ж калі, паглядзець на чалавека з біялагічнай боку — можна доўгі час здзіўляцца …
Самае галоўнае — пачуцці якія мы адчуваем, страх, каханне, радасць, смутак, туга — неапісальныя рэчы — якія ствараюцца ў імгненне, і бурацца ў імгненне — якія часам здаюцца бясконцымі, і насычанымі чымсьці несьмяротнае і пагашаць.
Таму чалавек — не што іншае — як цэлы свет , які нам здаецца часам вядомым .
Мы за секунды раімся самі з сабой і прымаем рашэнне — калі яно трэба ў гэтую ж секунду, але ж хтосьці нам падказвае .
А значыць у нашым целе мы не адны — хоць бы таму што мы часам спрачаемся самі з сабой.
Калі б мы былі адзіныя ў сваім целе і былі б толькі чалавекам — мы б ні калі не спрачаліся, і жылі хутчэй за ўсё — як робаты.
Якія створаны толькі рухацца і выконваць зададзеныя кімсьці дзеянні.
На службе в поместье, Герасима постигла любовь к милой прачке Татьяне. Он оберегал ее от злых насмешек и ей как мог. Судьбу девушки решила барыня, и выдала Татьяну за муж за башмачника Капитона. Эту новость Герасим переживал долго в своей коморке, но возражать хозяйке он не мог. Когда девушка уезжала с мужем в его деревню, главный герой подарил ей на прощание красный платок.
Возвращаясь к себе, Герасим увидел маленькую замершую и голодную собачонку. Не смотря на то что барыня будет против, он забрал ее к себе. В этой собаке он увидел друга, и назвал ее Муму Он выгуливал ее по ночам, пряча ее от всех. Но все темное рано или поздно становится явным, и барыня узнала про Муму, и приказывает Герасиму ее утопить, не щадя не чьи чувства.
Не возможно представить, что чувствовал герой, когда убивал свою собаку, но приказ есть приказ, и он не смел его не выполнить. Перед этим он Муму накормил, поел сам, потом сел с собачкой в лодку и по плыл на середину реки, прицепив камень на шею, он бросил свою любимицу в воду. Он не слышал как собачка цеплялась за жизнь, как пыталась выплыть. Герасим просто выполнял приказ, не думая что может быть иначе.
После этого случая, Герасим не смог жить у барыни и отправился назад в деревню. Я не понимаю как можно убить друга? Ведь он вырастил ее с щенка. Эта собачка стала ему верным другом, а Герасим вот так взял и убил ее.
Именно об этом и говорил Тургенев, что крепостное право лишало людей всех прав и мыслей, люди были рабами. А помещики просто пользовались своей властью, и пользовались мало оплачиваемой рабочей силой. У них собаки на псарнях жили лучше и чем люди. Образ Герасима это яркий пример отношения между богатыми и бедными
Па словах Гейнэ: — «Кожны чалавек — гэта свет, які з ім нараджаецца і з ім памірае.Мне хацелася б пагодзіцца з аўтарам дадзеных слоў, але давайце для пачатку разбярэмся чаму я лічу менавіта так.
«Чалавек — гэта свет … » — Я лічу — гэта даволі правільны бок, і нават хачу сказаць — што іншага вызначэння у прынцыпе будзе недастаткова.
У нашай галаве, думкі, фразы, фантазія і многае іншае — мы адрознім ад усіх, мы жывем па свойму — а значыць мы з’яўляемся нечым большым чым проста чалавек.
Але ўсё — ж давайце звернем увагу на слова свет, і на нашы агульныя жаданні.
Кожны чалавек — неабсяжны і неапісальны, у кагосьці вечная вайна, у кагосьці вечны рай, а ў некаторых пераменна.
Як толькі мы сустракаем новага чалавека, мы яшчэ не прывыклі жыць — сумяшчаючы светы пачуццяў і жаданняў.
І стараемся найбольш моцна выцясняць з свайго свету, тыя пачуцці, і тыя жаданні якія перашкаджаюць нам быць побач з тым ці з іншым чалавекам.
За ўсё жыццё мы бачым і сустракаем сотні і мільёны людзей, бачым па тэлевізары, чуем пра людзей — а значыць мы з’яўляемся часткай — чыіх то светаў — а значыць ставімся да іх хай ўскосна і аказваем ўплыў, імкненне, або можа незадаволенасць — а значыць кожнае жыццё, кожны чалавек з’яўляецца чымсьці агульным ад агульнага свету.
Але, мне здаецца нельга сказаць што хавае сусветная гісторыя …
Толькі частка, сусветнай гісторыі — хай малазначныя, хай зусім маленечкая частка але частку.
Адзіна што хочацца дадаць напрыканцы:
У кожнага чалавека ёсць унутраны свет, і знешні які мы імкнёмся і толькі зрэдку мяняем.
Да таго — ж калі, паглядзець на чалавека з біялагічнай боку — можна доўгі час здзіўляцца …
Самае галоўнае — пачуцці якія мы адчуваем, страх, каханне, радасць, смутак, туга — неапісальныя рэчы — якія ствараюцца ў імгненне, і бурацца ў імгненне — якія часам здаюцца бясконцымі, і насычанымі чымсьці несьмяротнае і пагашаць.
Таму чалавек — не што іншае — як цэлы свет , які нам здаецца часам вядомым .
Мы за секунды раімся самі з сабой і прымаем рашэнне — калі яно трэба ў гэтую ж секунду, але ж хтосьці нам падказвае .
А значыць у нашым целе мы не адны — хоць бы таму што мы часам спрачаемся самі з сабой.
Калі б мы былі адзіныя ў сваім целе і былі б толькі чалавекам — мы б ні калі не спрачаліся, і жылі хутчэй за ўсё — як робаты.
Якія створаны толькі рухацца і выконваць зададзеныя кімсьці дзеянні.
Объяснение:
Сочинение о Муму
Объяснение:
На службе в поместье, Герасима постигла любовь к милой прачке Татьяне. Он оберегал ее от злых насмешек и ей как мог. Судьбу девушки решила барыня, и выдала Татьяну за муж за башмачника Капитона. Эту новость Герасим переживал долго в своей коморке, но возражать хозяйке он не мог. Когда девушка уезжала с мужем в его деревню, главный герой подарил ей на прощание красный платок.
Возвращаясь к себе, Герасим увидел маленькую замершую и голодную собачонку. Не смотря на то что барыня будет против, он забрал ее к себе. В этой собаке он увидел друга, и назвал ее Муму Он выгуливал ее по ночам, пряча ее от всех. Но все темное рано или поздно становится явным, и барыня узнала про Муму, и приказывает Герасиму ее утопить, не щадя не чьи чувства.
Не возможно представить, что чувствовал герой, когда убивал свою собаку, но приказ есть приказ, и он не смел его не выполнить. Перед этим он Муму накормил, поел сам, потом сел с собачкой в лодку и по плыл на середину реки, прицепив камень на шею, он бросил свою любимицу в воду. Он не слышал как собачка цеплялась за жизнь, как пыталась выплыть. Герасим просто выполнял приказ, не думая что может быть иначе.
После этого случая, Герасим не смог жить у барыни и отправился назад в деревню. Я не понимаю как можно убить друга? Ведь он вырастил ее с щенка. Эта собачка стала ему верным другом, а Герасим вот так взял и убил ее.
Именно об этом и говорил Тургенев, что крепостное право лишало людей всех прав и мыслей, люди были рабами. А помещики просто пользовались своей властью, и пользовались мало оплачиваемой рабочей силой. У них собаки на псарнях жили лучше и чем люди. Образ Герасима это яркий пример отношения между богатыми и бедными
Источник: Сочинение по рассказу Муму 5 класс