Нужно составить 5 СЛОЖНЫХ вопросов по рассказу Тома Сойера по главам Том знакомится с Бекки. 6 глава Гонки клеща и разбитое сердце. 7 глава Будущий храбрый пират. 8 глава Или 15 не слишком легких вопросов , по этим же главам
В повести "Детство" М. Горький рассказал о своих детских годах, в которых едва ли не главное место занимала его бабушка. Странноватая, очень полная, большеголовая, с огромными глазами, рыхлым красноватым носом. В жизни мальчика бабушка появилась, когда умер его отец, и до конца своих дней она всегда была рядом. Мальчик видит и понимает, что внутренне бабушка красива, она мягкая, ласковая, добрая, старающаяся понять и в любой ситуации. При своей полноте бабушка ходила очень легко, плавно и ловко. Движения ее походили на кошачьи. У бабушки была очень приятная белоснежная улыбка, глаза при этом вспыхивали теплым светом, и лицо становилось молодым и светлым. Волосы у нее были черные, очень густые, длинные и непослушные. Поэтому, когда бабушка расчесывалась редкозубым гребнем, то обычно сердилась. Говорила бабушка весело, складно, нараспев. Часто упоминала Бога. Все, что она говорила, было теплым и ласковым, поэтому мальчик с первого дня подружился с бабушкой, она стала для него самым верным и близким другом, самым понимающим человеком. Позже он понял, что бабушка была тем человеком, который отдает свою любовь бескорыстно, она любит мир таким, какой он есть. М. Горький трепетно вспоминает о бабушке, и, возможно, именно бескорыстное отношение к людям писателю в дальнейшем перенес Повесть М. Горького "Детство" автобиографична. Все, кто окружал Алешу Пешкова вырасти писателю, пусть с болью воспоминаний, обид, но это была школа. Трепетную, еще неосознанную любовь вызвала в мальчике его бабушка Акулина Ивановна. Человек богатой души, колоритной внешности, обладающий той мудростью, которая свойственна русскому народу. Алексей увидел впервые бабушку, когда ей "за шестой десяток лета-весны перекинулись-пошли". Так, как воспринимала окружающий мир бабушка, никто не мог. От проплывающего мимо берега, от утопленных в небе куполов церквей она могла расплакаться или рассмеяться. А кто еще мог рассказать мальчику такие сказки, что прожженные бородатые матросы просили: "Ну-ка, бабушка, расскажи еще чего!.. " Для Алеши Пешкова бабушка стала тем светом, который должен быть у каждого в жизни. Она стала самым верным его другом, "самым понятным и близким человеком". "Вся она темная, но светилась изнутри.. .неугасимым, веселым и теплым светом". Бескорыстной любви учился Алеша именно у бабушки, так как дедова семья, куда он невольно попал, жила по суровым правилам, установленным дедом-узурпатором. Вроде бы и в нем изредка проглядывает человек добрый, но защелкивается скорлупа.. .и не перечь, не то расправа будет розгами. Бабушка хорошо знала характер деда, не боялась его, в отличие от других членов семьи. За любого она могла стать горой, если дед не прав.
ответ:
объяснение:
паўлінка і пан быкоўскі з'яўляюцца цэнтральнымі вобразамі камедыі
"паўлінка". увесь сюжэт п'есы будуецца на ўленні і
і гэтых двух герояў. такі прыём дазволіў аўтару стварыць не
толькі каларытныя і запамінальныя вобразы, але і цудоўную, адметную
беларускую камедыю.
паўлінка з'яўляецца ўжо ў першым акце п'есы, і ўсе далейшыя падзеі
прама або ўскосна звязаны з ёю. хаця, зрэшты, яна і ёсць тая прычына,
з-за якой пачынаецца ўвесь сыр-бор. паўлінка — маладая, прыгожая і
прывабная сялянская дзяўчына. у потайкі ад бацькі яна сустракаецца са
сваім каханым сялянскім хлопцам якімам, якога яе бацька ненавідзіць за
"палітыку". для далейшага развіцця п'есы я. купала выкарыстоўвае даволі
распаўсюджаны літаратурны сюжэт: больш заможны і "радавіты" шляхцюк
сватаецца да дзяўчыны, увесь пасаг якой — яе дзявочая прыгажосць, а таму
купіць гэты тавар, на яго думку, вельмі лёгка. звычайна, здавалася б,
сюжэт аб ня-роўным шлюбе аўтар уздымае да ўзроўню нацыянальнай праблемы.
за знешняй згодай паўлінкі з воляю бацькі, які знайшоў жаніха на
кірмашы (даволі сімвалічны момант) , прыхаваны пратэст дзяўчыны.
быкоўскі з'яўляецца ў творы толькі ў другой дзеі, на вечарынцы ў
крыніцкіх, хаця задоўга да з'яўлення героя п'есы глядач ужо і
падрыхтаваны да адпаведнага яго ўспрыняцця (са слоў паўлінкі і яе
бацькі). быкоўскі сватаецца да дзяўчыны. ён са скуры вылузваецца дзеля
таго, каб прадэманстраваць перад гасцямі і паўлінкай сваю "вышэйшасць" і
"разумнейшасць". дзеля гэтага быкоўскі адкрыта пагарджае ўсім
"мужыцкім", асабліва беларускімі песнямі і танцамі. яму здаецца, што
дзяўчына, убачыўшы разумнага, кемлівага і багатага пана, адразу дасць
сваю згоду на шлюб. зрэшты, гэта яго не надта хвалявала, бо бацька
паўлінкі сцяпан крыніцкі ўжо загадзя з "зяцем" аб усім іўся. поўны
гонару і фанабэрыстасці, упэўнены ў сабе, не разумеючы камічных
сітуацый, у якіх ён аказваецца, паўстае перад намі пан адольф. аднак усё
гэта падкрэслівае ягоную дурасць і недальнабачнасць. таму быкоўскі
дасягае сваімі паводзінамі адваротнага выніку: усе героі, за выключэннем
сцяпана крыніцкага, адкрыта кпяць з яго. аднак пан быкоўскі не звяртае
на гэта ўвагі і яшчэ з большай сілай спрабуе падкрэсліць сваю
"панскасць", ад чаго становіцца яшчэ больш нізкім, нікчэмным, мізэрным. у
выніку нават сам крыніцкі, які хацеў бачыць у ім свайго зяця, з ганьбаю
выганяе пана са сваёй хаты.
паўлінка, пан быкоўскі — гэта своеасаблівая пара
герояў, з дапамогай якой аўтар выяўляе два розных падыходы да адвечнага
беларускага пытання — пытання "мужыцкасці" і "панскасці, шляхетнасці".
сватанне быкоўскага выклікае ў паўлінкі спачатку іронію і смех, а потым,
калі ўсім стала зразумела, што за шляхетнасцю і ганарыстасцю пана
нічога больш няма, — пагарду. паўлінка разумее, што не так лёгка
перамагчы бацькаву волю, калі ісці напралом. таму яна скарыстоўвае іншы
шлях: спачатку паказвае ўсім, хто такі на самой справе пан быкоўскі, а
потым сама выбірае свой лёс.
сапраўды, колькі смеху выклікаюць у чытача тыя сцэны, дзе пан
быкоўскі вучыць паўлінку "панскім" танцам, або дзе пана памылкова
прымаюць за выкрадальніка паўлінкі. у я. купалы гэта зусім не смех дзеля
смеху. вобразам паўлінкі аўтар сцвярджае высокую чалавечую годнасць
простых людзей; сцвярджае, што шляхетнасць — гэта стан душы чалавека,
які не атрымаеш у спадчыну разам з родавым маёнткам.
п'еса, напісаная на пачатку xx ст. , ужо мела сваіх папярэднікаў.
"быкоўскія" свайго часу востра крытыкаваліся ў "пінскай шляхце" в.
дуніна-марцінкевіча, "модным шляхцюку" к. каганца. я. купала ў вобразе
быкоўскага змог настолькі ўдала акумуляваць і сінтэзаваць адмоўныя рысы
літаратурных герояў ранейшых твораў, што вобраз адольфа быкоўскага стаў
сімвалічным, а яго прозвішча і імя ператварылася з уласнага ў агульнае,
назыўное.
надеюсь