ответьте на во по "Война и мир". Очень нужно За что в высшем свете стали уважать Пьера Безухова?
2) О чём и почему по своего отца Андрей Болконский перед отъездом на войну?
3)На каких зверей охотились в имении Ростовых в указанном для прочтения эпизоде? Кто кого поймал?
4) Игру на каких музыкальных предметах услышала Наташа Ростова в имении дядюшки после охоты?
5) В чьём доме жил Пьер в Петербурге?
6) Почему Пьер не жил сначала в своём доме в Петербурге?
7) Что загадал о Наташе Ростовой Андрей Болконский на балу после танца с нею?
8) Во время какого семейного события в доме князя Василия произошло объявление о Пьера и Элен?
9) Что советовали все Пьеру, когда в него на дуэли стрелял Долохов?
10) О ком вспомнил и кому посочувствовал раненый Долохов, когда его вёз с дуэли Николай Ростов?
11)Что приказал сделать своим слугам отец Андрея Болконского после того, как они расчистили дорогу от снега перед прибытием в имение князя Василия Курагина?
12) За что в русской армии били прутьями солдата, когда Андрей Болконский впервые объезжал позиции наших войск.
13)Почему Ростовы не успели собраться к тому времени, когда собирались на первый в жизни Наташи и Сони бал?
14) Кто и как помешал побегу Наташи Ростовой с Анатолем Курагиным? (перечислить всех)
15) Чему удивлялись солдаты на передовой во время Бородинского сражения, когда там находился Пьер?
ответ:Вот уже 600 лет ученые ломают голову над тем, откуда же взялся всемирно-известный герой , предводитель лесных разбойников Робин Гуд, а вернее - с кого он был срисован, и существовал ли он на самом деле. Как минимум четыре самые распространенные версии в равной степени доказывают существование Робина, да только спорят по поводу прототипов. Так, например, родившийся в 1290 году Роберт Гоуд (он же Гуд или Ход) жил во времена правления английского короля Эдуарда II. В 1322 году Роберт стал слугой графа Ланкастерского. Граф поднял восстание против короля и был, казнен, владения его перешли в государственную казну, а участники восстания объявлены вне закона. И тогда Роберт скрылся в Шервудском лесу, организовав преступную группировку с миссией выбивать деньги из богачей - дворян и королевских угодников. Также в одном историческом документе сказано, что этот самый Роберт с 24 марта до 22 ноября 1324 г. работал швейцаром при дворе Эдуарда II - так что у него был шанс раскаяться, получить прощение и поступить на королевскую службу. Но к тому времени, когда это можно было сделать, Роберт Гоуд уже был тяжело болен, и в 1346 г. скончался в Кирклейском монастыре от кровопотери.
Объяснение:
Літаратура з’яўляецца адным са сродкаў пазнання жыцця і, перш за ўсё, чалавека. Каб болыы глыбока раскрыць характары, пісьменнікі часта ідуць па шляху супастаўлення герояў. Такі прыём выкарыстаны Янкам Купалам у паэме «Курган» пры абмалёўцы вобразаў гусляра і князя. У параўнальным плане пададзены вобразы Сцёпкі і Аленкі ў аповесці «На прасторах жыцця» Якуба Коласа. Гэтым прыёмам карыстаўся і У. Караткевіч пры стварэнні вобразаў Пора-Леановіча і Горава ў апавяданні «Паром на бурнай рацэ» .
Абодвагероі — выпрабаваныя ў баях ваенныя ў чыне каззітанаў, якія накіраваны з ротай салдат ахоўваць адзіны паром, каб не аддаць яго ў рукі паўстанцам. У пачатку твора аўтар зазначае, што аднаму з іх, Пора-Леановічу, «не вельмі верылі як нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу Магілёва» , таму «ў дапамогу яму» паставілі Юрыя Горава, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі, які быў паранены ў сутычцы з атрадам паўстанцаў пад Ракавам і адасланы «ў тыл» на лячэнне. Сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на баку Пора-Леановіча: чалавека, якому не давярае сам генерал урадавых войск. Бо ці можна прыхільна ставіццаі да чалавека, роля якога — шпіёніць? Але гэта толькі першае ўражанне. У. Караткевіч не навязвае нам сваіх думак, а дае магчымасць разабрацца, хто ёсць хто?
Вось мы бачым Горава, які ў думках апынуўся ў Маскве, успамінае сваю старэнькую маці, каханую дзяўчыну Надзейку, марыць аб мірным жыцці. І раптам — стрэл! Гэта страляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў Пора-Леановіч. Горава ўразіў (каторы ўжо раз! ) яго сухі прыгожы твар, белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае, страшнаватыя блакітныя вочы, у якіх бачная была пагарда да ўсяго. І яшчэ рэзкі шрам паўз брыво і левую скронь — адмеціна двубою. Многае можа сказаць пра героя яго партрэт. Пора-Леановіча выдавалі вочы Аўтар далей скажа: «Яго нахабныя і страшныя вочы гарэлі вясёлым шаленствам» . І тут жа Гораў Дасць дакладную характарыстыку Пора-Леановічу: «Чалавек, які сядзіць насупроць яго, — страшны, вельмі небяспечны чалавек, драпежнік, у якога, пэўна, зусім няма ў душы месца для так званых пакут сумлення» . І вельмі хутка мы ўпэўнімся ў гэтым.
Наступная ноч выдалася «вераб’інай» . Дождж паліў так, што, здавалася, паветра было менш, чым вады. Вада прыбывала вельмі хутка, рака пайшла старыком. На перасцярогу бывалага салдата Івана, які прапанаваў паставіць каравул на рацэ, каб не здарылася бяды з прахожымі, Пора-Леановіч рэагуе іранічна: «Табе што да таго? Няхай не суюцца ў ваду... » І калі Гораў хоча неяк абразуміць Пора-Леановіча, гаворачы, што да свайго народа трэба адносіцца з павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяць улады, той адказвае, што народ — гэта быдла, якое па галаве трэба біць. І ваша, і наша, і польскае, і ўсякае. Іншага яны не варты. Людзей не шкадуй. Ні жанчын, ні дзяцей. Ідзі па трупах, і добра табе будзе.
І мы пачынаем разумець, які жудасны чалавек гэты Пора-Леановіч. Для яго галоўнае — стаць на той бок, які выйграе. А прысяга, закон гонару — гэта не для яго. Яшчэ болып поўна раскрываюцца героі апавядання пры сустрэчы з жанчынай, жонкай Грынкевіча, кіраўніка паўстанцаў, якая везла памілаванне свайму мужу. Адзін (Пора-Леановіч) ведаў, што пакаранне Грынкевіча будзе выканана гэтай ноччу, і наўмысна затрымліваў жанчыну. Другі (Гораў), нічога не ведаючы, рызыкаваў сваім жыццём, каб пераправіць жанчыну на другі бераг раз’юшанай ракі.
Менавіта гэтая вераб’іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюць Пора-Леановіч і Гораў. Мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў людзей, а другі ганарыўся сваім народам.
Такія людзі, як капітан Пора-Леановіч, не павінны жыць на зямлі, — падкрэслівае аўтар, — і адмоўны герой гіне на дуэлі.
вот так