Каля сямідзесяці гадоў гучаў ў беларускай паэзіі голас максіма танка. паэт пакінуў нашчадкам вялікую, мудрую, павучальную спадчыну, творчыя абсягі якой надзвычай шырокія. але «песня песняў» паэта — пра радзіму, якая ўвайшла ў творчасць з першых яго радкоў. ствараючы вобраз радзімы, максім танк гаварыў пра яе гісторыю і паданні, яе маляўнічыя краявіды, стагоддзі працы, мар і спадзяванняў, пра яе шчыры сумленны народ, яе спеўную мілагучную мову. усё гэта паэту не аднойчы даводзілася абараняць. так, адзін з ранніх вершаў «калі няма на свеце маёй » (1931) быў напісаны ў сувязі з выказваннем тагачаснага польскага міністра асветы, што праз дзесяць год у польшчы (да верасня 1939 г. часткай польшчы з'яўлялася заходняя беларусь) нават са свечкамі не знойдзеце ніводнага беларуса. такія адносіны да беларускай мовы і яе носьбіта, народа, былі досыць распаўсюджанай з'явай. паэт узяў эпіграфам да верша радок з нейкай рэакцыйнай газеты пачатку 30-х гадоў. заяўляючы, што «няма ніякіх беларусаў і іх мовы», аўтар радка пайшоў яшчэ далей за міністра пана скульскага. у творы выявіўся характэрны для танка іранічна-ацэначны падыход да з'явы, у ім гучыць не проста непагадненне, абурэнне, а знішчальны смех:
Привет. Давно тебе не писала. Иты, наверное, и заскучал уже. Да и я тоже. Вот решила с тобой поделиться. Ты знаешь, сегодня как-то особенно грустно и тоскливо. За окном опять серость. Осень все таки берет свое. Небо вче затянуло тучами. Похоже, все не задалось с самого начала. Дгем зарядил мелкий нужный дождь, который, похоже, никогда не кончится. Ты, мредставляешь, я как назло перед выходом вытащила зонт из сумки. В итоге пришла домой просокшая до нитки с озябшими ногами, села у звери и расплакалась. Так стало себя жалко. А вот с тобой поговорила и, вроде, полегчало тебе. До скорой встречи
