Каля сямідзесяці гадоў гучаў ў беларускай паэзіі голас максіма танка. паэт пакінуў нашчадкам вялікую, мудрую, павучальную спадчыну, творчыя абсягі якой надзвычай шырокія. але «песня песняў» паэта — пра радзіму, якая ўвайшла ў творчасць з першых яго радкоў. ствараючы вобраз радзімы, максім танк гаварыў пра яе гісторыю і паданні, яе маляўнічыя краявіды, стагоддзі працы, мар і спадзяванняў, пра яе шчыры сумленны народ, яе спеўную мілагучную мову. усё гэта паэту не аднойчы даводзілася абараняць. так, адзін з ранніх вершаў «калі няма на свеце маёй » (1931) быў напісаны ў сувязі з выказваннем тагачаснага польскага міністра асветы, што праз дзесяць год у польшчы (да верасня 1939 г. часткай польшчы з'яўлялася заходняя беларусь) нават са свечкамі не знойдзеце ніводнага беларуса. такія адносіны да беларускай мовы і яе носьбіта, народа, былі досыць распаўсюджанай з'явай. паэт узяў эпіграфам да верша радок з нейкай рэакцыйнай газеты пачатку 30-х гадоў. заяўляючы, што «няма ніякіх беларусаў і іх мовы», аўтар радка пайшоў яшчэ далей за міністра пана скульскага. у творы выявіўся характэрны для танка іранічна-ацэначны падыход да з'явы, у ім гучыць не проста непагадненне, абурэнне, а знішчальны смех:
Ляпкин-Тяпкин⇒ судья, один из чиновников описываемого города. Уже в предисловии к произведению читателю представляется несколько ироничная обрисовка образа. Так, автор отмечает, что "...представляющий его должен всегда сохранять в лице своем значительную мину". Ляпкин-Тяпкин не терпит критики, считает себя личностью высокого значения. Кроме того, персонаж считает себя лучшим во всем. Прочитав пять или шесть книг за всю жизнь, он кажется себе очень умным и мудрым. Служит герой бездарно, в его отделении царит беспорядок, он не справляется с обязанностями. Тем не менее, за такую ужасную службу он получает награды. Мне кажется, что образ Тяпкина - это обобщающий образ всех чиновников времен Гоголя, которых характеризует взяточничество, невежественность, глупость.
