Проанализировать стихотворение.
тема, идея, основные образы, выразительные средства.
НА ПЕРЕКРЁСТКЕ
То дождь, то снег, то ветер хлесткий,
То гололед, то сад в цвету,
А я всю жизнь – на перекрестке,
А я всю жизнь попутку жду.
Спешит куда-то безучастье,
И равнодушье мимо мчит,
Но знаю: где то близко счастье,
Добро вот-вот притормозит.
И кто-то с радостью на сердце
Или печаль с него гоня,
В свой дивный мир откроет дверцу,
Возьмет в попутчики меня.

Наша планета – Земля, и мы на ней живём. Это наш дом. Людям всегда было интересно, что представляет собой Земля, как устроен мир. Земля — очень красивая планета. Её мир безмерно богат, великолепен и необъятен! Земля — любящее и сильное существо, которое верно и преданно заботится о своих детях. Земля мне даёт всё, что нужно для жизни. И я люблю её, как люблю мою Мать, и стараюсь не причинять ей боли.
Изучай историю Земли и человечества, животного и растительного мира. Обучайся искусству наблюдения за чувствами других людей и за своими собственными чувствами, понимая и уважая их, и делясь со всеми полученными тобой мудростью и опытом.

Пачаць сваю работу хочацца з радкоў твора Змітрака Бядулі «Зямля», у якіх пісьменнік гаворыць: «Зямля! Маці наша!.. Усе мы дзеці твае: і расліна, і жывёла, і чалавек».
Сапраўды, Зямля — наш агульны зялёны дом. I трэба, каб усім у гэтым доме было ўтульна. Каб падтрымліваць парадак у нашым доме, мы прыкладаем намаганні: мыем посуд, прыбіраем у пакоі, выносім смецце. Зямля таксама патрабуе нашага клопату. Але, на жаль, усё часцей людзі адносяцца да прыроды па-спажывецку. Яны карыстаюцца яе багаццем, пры гэтым, як у творы А.Жука «Стары бабёр», не пакідаюць пасля сябе «ні прысадаў, ні травы, ні самое ракі». Людзі не разумеюць, што пазбаўляюць жылля звяроў. Або ў творы І.Пташнікава «Алені». Герой твора Язэп без шкадавання забівае аленя.
Калі мы жывём у агульным доме, то трэба падтрымліваць добрасуседскія адносіны з усімі іншымі жыхарамі.
Чалавек павінен быць гаспадаром і клапаціцца пра «братоў нашых меншых».
Тое ж самае і з раслінамі. У вершы П. Панчанкі «Сармацкае кадзіла» паэта хвалюе тое, што Мы «ад зялёнай адракаемся радні».
Знікаюць расліны, а тыя, што засталіся, амаль усе ў Чырвонай кнізе.
Паветра, вада, зямля — усё забруджваецца. А гэта ўжо пагроза чалавеку.
Мы павінны абараніць прыроду ад бяздушша і спажывецкіх адносін. Неабходна адказна ставіцца да ўсяго навакольнага, зрабіць кожны куточак зямлі прыгажэйшым. I тады не толькі мы, але і будучыя пакаленні змогуць пачуць бусліны клёкат і спеў жаўрука, пабываць на квітнеючым лузе і пясчаным беразе, пачуць шум бору і шапаценне калосся на ніве.
Тады зямля будзе сапраўдным зялёным домам.