Прочитайте монолог старика. Тогда старик, приближась, рек:
«Оставь нас, гордый человек!
Мы дики; нет у нас законов,
Мы не терзаем, не казним —
Не нужно крови нам и стонов —
Но жить с убийцей не хотим…
Ты не рожден для дикой доли,
Ты для себя лишь хочешь воли;
Ужасен нам твой будет глас:
Мы робки и добры душою,
Ты зол и смел — оставь же нас…
Как вы думаете, почему цыгане отпустили Алеко? Поддерживаете ли вы их решение, или считаете, что Алеко заслужил другое наказание?
нужен развернутый ответ

Ялюблю читать сказки. добрые, веселые и поучительные, они на долгие годы становятся нашими друзьями и советчиками в разных сложных ситуациях. сказочные герои своими поступками нам учиться отличать добро от зла, правду от лжи, стать честными, смелыми, справедливыми. «сказка о мертвой царевне и семи богатырях» , написанная а. с. пушкиным, переносит нас во времена царей и цариц, богатырей и волшебных зеркал. однако и здесь, в стенах богатого дворца, живут зависть и ревность, злоба и лицемерие. много горя и бед довелось испытать молодой прекрасной царевне, оставшейся без матери. однако чистота души, терпимость, верность данному слову и чувству, доброта и трудолюбие ей преодолеть все козни злой и коварной мачехи и дождаться своего счастья. эта сказка учит нас тому, что чудеса в мире происходят не только волшебству и колдовству. самую лучшую, самую интересную и самую правдивую сказку человек может сделать реальностью только своими силами, потому что доброе сердце и вера в лучшее — самые могущественные волшебники.

Кружыць рознакаляровая завіруха. Абрывае восень раскошны ўбор дрэў, кідае яго на дарогі, нясе ў лужыны, нібы імкнучыся змыць яркую вясёлую фарбу. На ветры трапечуць апошняе лісце. Здаецца, вось-вось адарвуцца ад галінкі, зваляцца на зямлю, і лес адразу зрадзее, папрастарнее і святлей.
З кожным днём празрысцей становіцца лес. Губляе ён сваю таямнічасць, губляе на зямлю раскошны ўбор.
У сонечныя дні, якія вельмі падобныя на вясновыя, добрыя шпацыры ў лесе. І ёсць тамака выдатная паляна, куды я з сябрамі або адна хаджу адпачываць. Гэта мой каханы куток, дзе можна правесці трохі вольнага часу. Зелянява-жоўтая трава на палянцы, блакітнае неба і ласкавае сонца.
Прыбраная рябина з вясны да восені. З кожным днём усё аранжавей і ярчэй становяцца ягады на ёй. Пакуль, нарэшце, не ўспыхнуць на лясным узлеску рябиновые кастрыцы. Доўга будуць гарэць яны, азараючы лес сваім лядоўням полымем, пакуль не наляцяць на іх шумныя і шустрыя чароды драздоў на вясёлы баль.
На лясным узлеску прыцягвае да сабе ўвага не толькі прыгажуня-рябина, але і дрыготкая, якая ўздрыгвае апошнім лісцем асіна. Ні для каго, мусіць, не таямніца, што асіне «халодна» стала, варта толькі падзьмуць невялікаму ветрыку.
Хвосцік, да якога прымацаваная ліставая пласцінка, доўгі і тонкі, і форма ў яго не як у іншых – цыліндрычная, а плоская, пляскатая з бакоў. Вось вецер і можа, як яму жадаецца, круціць ліст направа і налева, і дрыжыць ён таму. Асіна – дрэва прыгожае. У маладых осинок лісце вельмі падобныя на лісце таполі, і дрэўца можна зблытаць з топольком. Асабліва добрыя восеньскае лісце, яны бываюць самых розных расфарбовак: і жоўтыя, і барвовыя, і чырвоныя, і памяранцавыя. Пазней увосень упрыгожваюць паляну і маладыя осинки: іх гладкія зелянявыя ствалы разам з беластволымі бярозкамі ўносяць у змрочны лес ажыўленне.
І яшчэ ёсць у асіны адна асаблівасць. Пазней увосень, калі ўжо мінуе лістапад, у яе пачынаецца ветвепад. Тонкія галінкі рознай даўжыні, нібы лісце, падаюць на зямлю. На канцы галінкі ныркі, а ў іх будучае лісце. Яе не зламаў вецер, яна сама аддзялілася ад дрэва, як жоўклы ліст.
Узімку, калі снег атуліць дрэвы і галінкі асіны нічым не вылучаюцца сярод іншых, іх можна пазнаць па гусце – яны горкія і маюць своеасаблівы пах.
Вядома, у гэтым лесе ёсць яшчэ шмат цікавага, але мне спадабалася і запомнілася гэтая паляна.
Я кахаю гэтае месца ў лесе за тое, што тут можна выдатна правесці час, палюбавацца прыгажосцю лесу, паляны. І я з задавальненнем бываю тамака.