Алып Ер Тоңа - өте көне замандарда өмір сүрген түркілердің көсемі. Иранның ұлы ақыны Фирдоусидің " Шаһнама" кітабының (XI ғ.) кейіпкері болған. Онда Алып Ер Тоңа - Афрасияп Тұранның (Түр елі - түркілер) патшасы болып суреттеледі. Ақыл-айласымен, күшімен, біліктілігімен ел есінде мәңгілік қалған тарихи тұлға.
Алып Ер Тоңаның төрт ұлы болған. Олар: Барысхан, Қарахан, Шиде, Алак. "Алып Ер Тоңа" дастанының қысқаша мазмұны төмендегідей: түркілердің ата мекені Тұранға көрші отырған Иран елінің әскері қайта-қайта шабуыл жасап, тыныштық бермейді. Тұран елінің сұлу қыздарын, асыл бұйымдарын, қоңды малдарын әкетеді. Диқандардың енді ғана жайқалып өсіп келе жатқан егіндерін, бау-бақшаларын парсы әскері таптай береді.
Сол заманда Тұран елінде "арыстандай айбарлы, жолбарыстай жүректі, көк бөрідей тәкаппар Ер Тоңа" деген батыр жігіт бар екен. Ер Тоңа елден көп нөкер жинап, Иран әскеріне қарсы шығады.
Ақыры Тұран әскері жеңіп, Иран әскері ойсырай жеңіледі. Сол күннен бастап Ер Тоңаны "алып" деп атай бастайды. Енді ол халық алдында " Алып Ер Тоңа "деп аталады да Тұран патшасының тағына отырады.
Алып Ер Тоңа қайтыс болғанда, артында калған елі жоқтау шығарған. Сол жоқтау атадан балаға жетіп XI ғасырда Махмұт Қашқари жазған "Түркі сөздерінің жинағы" деп аталатын кітапқа енген. Бұл жоқтау ежелгі түркі әдебиеті мен фольклорінің алғашқы нұсқаларының бірі болып есептеледі . Жоқтау жырында опасыз дүниенің Алып Ер Тонаны да аямағаны, түркілердің оның қазасына қайғырып, бөрідей ұлып, жағасын жыртып жылағаны айтылады. Жоқтауда: "Ажал оғы жақсыларды құлатты, жамандар қалды",- дейді. Бұл жырдың қазақ халқының әдет-ғұрпындағы жоқтау айту салтының өте көне заманнан келе жатқанын байқаймыз. Жоқтау жырындағы ұйқастың да өзіндік ерекшелігі бар. Әдетте, шумақтың алғашқы үш тармағы (мысалы, бірінші шумағын алсақ, өлді ме? қалды ма? алды ма?) өзара ұйқасып, ал соңғы тармағы келесі шумақтың ақырғы жолымен ұйқасып (жыртылар, сүртілер) байланысады.
Ех. Что-то ВИ разочаровывает, ни одной патриотической статьи в этот день. Нередко вопросом «Почему надо помнить Великую Отечественную Войну?» задаются современные дети. Возможно, смысл не в том, чтобы помнить собственно Войну. Стоит помнить ту цену – которая была уплачена за победу. Нужно помнить все те семьи, которые исчезли безвозвратно в ходе этой войны. Нужно помнить о том, что в нас течет кровь победителей над фашизмом. Чем так плох фашизм? Только одним – в рамках фашизма – представитель любой другой нации – «недочеловек». Поэтому с ним можно делать что угодно. Это просто узаконенный воспринимать таких же людей как ты сам – в качестве опытных образцов. Не имеющих никаких прав. Поэтому любая страна будет яро защищать свою Родину от фашистов. И наши предки защитили не только свою Родину (НАШУ Родину) – но и весь мир от распространения этой заразы. Нам нужно это помнить. И помнить – что все те ветераны – которых мы видим хотя бы раз в год – это люди, пережившие целую эпоху. Видевшие ужасы войны. Видевшие ужасы СССР, видевшие ужасы Перестройки и Российской демократии. Они много раз теряли. Когда казалось бы и терять то уже нечего. Это люди, чей опыт бед и горя превышает в сотни раз самый печальный опыт любого молодого человека. Но они не сдались. И не позволили себе малодушия.
Алып Ер Тоңа - өте көне замандарда өмір сүрген түркілердің көсемі. Иранның ұлы ақыны Фирдоусидің " Шаһнама" кітабының (XI ғ.) кейіпкері болған. Онда Алып Ер Тоңа - Афрасияп Тұранның (Түр елі - түркілер) патшасы болып суреттеледі. Ақыл-айласымен, күшімен, біліктілігімен ел есінде мәңгілік қалған тарихи тұлға.
Алып Ер Тоңаның төрт ұлы болған. Олар: Барысхан, Қарахан, Шиде, Алак. "Алып Ер Тоңа" дастанының қысқаша мазмұны төмендегідей: түркілердің ата мекені Тұранға көрші отырған Иран елінің әскері қайта-қайта шабуыл жасап, тыныштық бермейді. Тұран елінің сұлу қыздарын, асыл бұйымдарын, қоңды малдарын әкетеді. Диқандардың енді ғана жайқалып өсіп келе жатқан егіндерін, бау-бақшаларын парсы әскері таптай береді.
Сол заманда Тұран елінде "арыстандай айбарлы, жолбарыстай жүректі, көк бөрідей тәкаппар Ер Тоңа" деген батыр жігіт бар екен. Ер Тоңа елден көп нөкер жинап, Иран әскеріне қарсы шығады.
Ақыры Тұран әскері жеңіп, Иран әскері ойсырай жеңіледі. Сол күннен бастап Ер Тоңаны "алып" деп атай бастайды. Енді ол халық алдында " Алып Ер Тоңа "деп аталады да Тұран патшасының тағына отырады.
Алып Ер Тоңа қайтыс болғанда, артында калған елі жоқтау шығарған. Сол жоқтау атадан балаға жетіп XI ғасырда Махмұт Қашқари жазған "Түркі сөздерінің жинағы" деп аталатын кітапқа енген. Бұл жоқтау ежелгі түркі әдебиеті мен фольклорінің алғашқы нұсқаларының бірі болып есептеледі . Жоқтау жырында опасыз дүниенің Алып Ер Тонаны да аямағаны, түркілердің оның қазасына қайғырып, бөрідей ұлып, жағасын жыртып жылағаны айтылады. Жоқтауда: "Ажал оғы жақсыларды құлатты, жамандар қалды",- дейді. Бұл жырдың қазақ халқының әдет-ғұрпындағы жоқтау айту салтының өте көне заманнан келе жатқанын байқаймыз. Жоқтау жырындағы ұйқастың да өзіндік ерекшелігі бар. Әдетте, шумақтың алғашқы үш тармағы (мысалы, бірінші шумағын алсақ, өлді ме? қалды ма? алды ма?) өзара ұйқасып, ал соңғы тармағы келесі шумақтың ақырғы жолымен ұйқасып (жыртылар, сүртілер) байланысады.
Объяснение:
Нередко вопросом «Почему надо помнить Великую Отечественную Войну?» задаются современные дети.
Возможно, смысл не в том, чтобы помнить собственно Войну.
Стоит помнить ту цену – которая была уплачена за победу. Нужно помнить все те семьи, которые исчезли безвозвратно в ходе этой войны. Нужно помнить о том, что в нас течет кровь победителей над фашизмом. Чем так плох фашизм? Только одним – в рамках фашизма – представитель любой другой нации – «недочеловек». Поэтому с ним можно делать что угодно. Это просто узаконенный воспринимать таких же людей как ты сам – в качестве опытных образцов. Не имеющих никаких прав. Поэтому любая страна будет яро защищать свою Родину от фашистов. И наши предки защитили не только свою Родину (НАШУ Родину) – но и весь мир от распространения этой заразы.
Нам нужно это помнить. И помнить – что все те ветераны – которых мы видим хотя бы раз в год – это люди, пережившие целую эпоху. Видевшие ужасы войны. Видевшие ужасы СССР, видевшие ужасы Перестройки и Российской демократии. Они много раз теряли. Когда казалось бы и терять то уже нечего. Это люди, чей опыт бед и горя превышает в сотни раз самый печальный опыт любого молодого человека. Но они не сдались. И не позволили себе малодушия.