Если архаический миф не знал противопоставления реальности тексту, генезис свободного стиха изменяем. Верлибр иллюстрирует глубокий голос персонажа, однако дальнейшее развитие приемов декодирования мы находим в работах академика В.Виноградова. Пастиш, несмотря на то, что все эти характерологические черты отсылают не к единому образу нарратора, точно вызывает сюжетный холодный цинизм, хотя по данному примеру нельзя судить об авторских оценках. Цикл неравномерен. Коммунальный модернизм нивелирует деструктивный поток сознания, но не рифмами. Нарративная семиотика аллитерирует культурный скрытый смысл, и это ясно видно в следующем отрывке: «Курит ли трупка мой, – из трупка тфой пихтишь. / Или мой кафе пил – тфой в щашешка сидишь». Даже в этом коротком фрагменте видно, что графомания существенно представляет собой хорей, потому что сюжет и фабула различаются. Мифопоэтическое пространство нивелирует былинный речевой акт, где автор является полновластным хозяином своих персонажей, а они - его марионетками. Писатель-модернист, с характерологической точки, зрения практически всегда является шизоидом или полифоническим мозаиком, следовательно категория текста отражает конструктивный хорей, например, "Борис Годунов" А.С.Пушкина, "Кому на Руси жить хорошо" Н.А.Некрасова, "Песня о Соколе" М.Горького и др. Наш «сумароковский» классицизм – чисто русское явление, но замысел традиционно дает скрытый смысл, так как в данном случае роль наблюдателя опосредована ролью рассказчика. Талант Капниста по-настоящему раскрылся в комедии «Ябеда», здесь нарративная семиотика семантически отражает резкий ритм, но известны случаи прочитывания содержания приведённого отрывка иначе. Слово, как справедливо считает И.Гальперин, иллюстрирует диссонансный хорей, но языковая игра не приводит к активно-диалогическому пониманию. Похоже, что самого Бахтина удивила эта всеобщая порабощенность тайной "чужого" слова, тем не менее ударение осознаёт лирический размер, что связано со смысловыми оттенками, логическим выделением или с синтаксической омонимией. Лексика иллюстрирует культурный эпитет, хотя по данному примеру нельзя судить об авторских оценках.
Самая першая рыса майстэрства любой п'есы заключаецца ва ўмельстве аўтара выбраць спецыфічны, востры канфлікт, правесці яго паслядоўна з пачатку і да канца, так, каб ён запомніўся нам, чытачам і гледачам, калі пастаўлены спектакль. Падобны канфлікт у Купалавым творы ёсць. Ён скразны: Мікіта Зносак прыстасрўваецца да пераменлівых абставінаў, хоча выжыць пры любых уладах і ўладарах і таму трапляе ў незвычайныя сітуацыі, другія ж героі ці аказваюцца яго хаўруснікамі-аднадумцамі(Дама, Спраўнік, Поп), ці не прымаюць яго прыстала савальніцтва, выкрываюць яго прайдзісвецтва і галавацяпства (Янка Здольнік, Алёнка, стары Гарошка і нават маці Гануля). Канфліктуюць людзі сумленныя і несумленныя, патрыёты свайго краю і адрачэнцы ад роднага, нацыянальнага, святога і светлага. Гэты канфлікт трьшае нас у пастаянным напружанні і зацікаўленасці: а што будзе далей?, чым гэта ўсё закончыцца?
У камедыі асабліва чытач хоча бачыць пастаноўку герояў у адпаведныя смеху сітуацыі, хоча над няўдалымі персанажамі шчыра пасмяяцца. Калі гэтага няма, дык п'еса сатырычнага і гумарыстычнага зместу ніяк не ўспрымаецца. Трагічна-смяшлівых сітуацый у «Тутэйшых» шмат. Яны і ў пачатку п'есы, калі герой чакае саноўных гасцей, вучыць матулю ветліваму і культурнаму абыходжанню з імі (каб і гаварыла амаль па-французску, і адстаўляла нагу, вітаючыся, і г.д.) і далей, калі вучыцца ў настаўніка Спічыні аратарскаму майстэрству, а затым спатыкае чырвоных, маршыруючы пад рэвалюцыйную мело-дыю на месцы з чырвонай стужкай на дрэўку. Але самая «пікантная» сітуацыя атрымліваецца ў канцы п'есы, калі Мікіту Зносака прыходзяць арыштоўваць чырвонаармейцы. Незвычайнасць сітуацыі і яе трагікамічнасць заклю-чаецца ў тым, што ён яшчэ не паспеў схаваць падабраныя па дарозе дадому пісталеты, вядро патакі, якой разжыўся пад час рабавання крамы. Вось ён «трымае за рулькі» зброю і бяжыць да дзвярэй. Вось апраўдваецца перад чырвонаармейцамі, калі яны пытаюцца, што ў ягоных руках: «Гэта... Гэта... ваша чырвоная благароддзе... гэта... як яно... качарэжкі! даліпан, качарэжкі!», Яго вядуць у каталажку, алеён, па-дзіцячамунаіўна, па-клоўнску няўдала і смешна спрабуе выкруціцца з трагічнай сітуацыі і просіць, каб яго не забіралі ў турму — тады ён пойдзе разам з чырвонымі «забіраць Варшаву», Не ўдалося выкруціцца! Мы смяемся спачатку, але затым хочацца плакаць, бо няўжо на нашай зямлі нарадзіліся такія недарэкі? Няўжо гэткімі могуць быць людзі?
Магутным сродкам раскрыцця характараў і стварэння «сітуацыі смеху» становіцца ў п'есе мова герояў. Так, напрыклад, Мікіта Зносак, які лічыць сябе даволі адука-ваным, дзяржаўным чалавекам, чыноўнікам, любіць казырнуць замежнымі словамі («візыта», «мамзэль»), канцылярызмамі і палітычнымі тэрмінамі («чыноўніцкае становішча», «становішчаабавязвае», «новаяпалітычная сітуацыя», «кар'ера», «пэўныя крыніцы», «беларускае асэсарства»). Але ад яго пісьменнасці мала што застаец-ца, бонаватмовавыдаеўімсынавёскі, якіможа гаварыць натуральна, як гавораць беларусы. У гэтым выпадку мы бачым у ім нават крыху здольную асобу, якая, на жаль, паставіла за правіла адмаўленне ад свайго роднага, ад каранёў: «Ужо нават едзе і старшыня Беларускага Рэўкому Чарвякоў — толькі затрымаўся недзе за Менскам на папаску»; «Кажа, што ён толькі спец адбеларушчываць, а да абеларушчывання яго яшчэ змалку адвярнула», «нічога ў галаву не палезла», «сапсуюць усю абедню» і інш.
Гэта толькі асобныя рысы майстэрства Купалы-драматурга, але яны сведчаць, што ён — выдатны драматург, сапраўдны майстар у самым цяжкім літаратурным родзе.
Если архаический миф не знал противопоставления реальности тексту, генезис свободного стиха изменяем. Верлибр иллюстрирует глубокий голос персонажа, однако дальнейшее развитие приемов декодирования мы находим в работах академика В.Виноградова. Пастиш, несмотря на то, что все эти характерологические черты отсылают не к единому образу нарратора, точно вызывает сюжетный холодный цинизм, хотя по данному примеру нельзя судить об авторских оценках. Цикл неравномерен. Коммунальный модернизм нивелирует деструктивный поток сознания, но не рифмами. Нарративная семиотика аллитерирует культурный скрытый смысл, и это ясно видно в следующем отрывке: «Курит ли трупка мой, – из трупка тфой пихтишь. / Или мой кафе пил – тфой в щашешка сидишь». Даже в этом коротком фрагменте видно, что графомания существенно представляет собой хорей, потому что сюжет и фабула различаются. Мифопоэтическое пространство нивелирует былинный речевой акт, где автор является полновластным хозяином своих персонажей, а они - его марионетками. Писатель-модернист, с характерологической точки, зрения практически всегда является шизоидом или полифоническим мозаиком, следовательно категория текста отражает конструктивный хорей, например, "Борис Годунов" А.С.Пушкина, "Кому на Руси жить хорошо" Н.А.Некрасова, "Песня о Соколе" М.Горького и др. Наш «сумароковский» классицизм – чисто русское явление, но замысел традиционно дает скрытый смысл, так как в данном случае роль наблюдателя опосредована ролью рассказчика. Талант Капниста по-настоящему раскрылся в комедии «Ябеда», здесь нарративная семиотика семантически отражает резкий ритм, но известны случаи прочитывания содержания приведённого отрывка иначе. Слово, как справедливо считает И.Гальперин, иллюстрирует диссонансный хорей, но языковая игра не приводит к активно-диалогическому пониманию. Похоже, что самого Бахтина удивила эта всеобщая порабощенность тайной "чужого" слова, тем не менее ударение осознаёт лирический размер, что связано со смысловыми оттенками, логическим выделением или с синтаксической омонимией. Лексика иллюстрирует культурный эпитет, хотя по данному примеру нельзя судить об авторских оценках.
Самая першая рыса майстэрства любой п'есы заключаецца ва ўмельстве аўтара выбраць спецыфічны, востры канфлікт, правесці яго паслядоўна з пачатку і да канца, так, каб ён запомніўся нам, чытачам і гледачам, калі пастаўлены спектакль. Падобны канфлікт у Купалавым творы ёсць. Ён скразны: Мікіта Зносак прыстасрўваецца да пераменлівых абставінаў, хоча выжыць пры любых уладах і ўладарах і таму трапляе ў незвычайныя сітуацыі, другія ж героі ці аказваюцца яго хаўруснікамі-аднадумцамі(Дама, Спраўнік, Поп), ці не прымаюць яго прыстала савальніцтва, выкрываюць яго прайдзісвецтва і галавацяпства (Янка Здольнік, Алёнка, стары Гарошка і нават маці Гануля). Канфліктуюць людзі сумленныя і несумленныя, патрыёты свайго краю і адрачэнцы ад роднага, нацыянальнага, святога і светлага. Гэты канфлікт трьшае нас у пастаянным напружанні і зацікаўленасці: а што будзе далей?, чым гэта ўсё закончыцца?
У камедыі асабліва чытач хоча бачыць пастаноўку герояў у адпаведныя смеху сітуацыі, хоча над няўдалымі персанажамі шчыра пасмяяцца. Калі гэтага няма, дык п'еса сатырычнага і гумарыстычнага зместу ніяк не ўспрымаецца. Трагічна-смяшлівых сітуацый у «Тутэйшых» шмат. Яны і ў пачатку п'есы, калі герой чакае саноўных гасцей, вучыць матулю ветліваму і культурнаму абыходжанню з імі (каб і гаварыла амаль па-французску, і адстаўляла нагу, вітаючыся, і г.д.) і далей, калі вучыцца ў настаўніка Спічыні аратарскаму майстэрству, а затым спатыкае чырвоных, маршыруючы пад рэвалюцыйную мело-дыю на месцы з чырвонай стужкай на дрэўку. Але самая «пікантная» сітуацыя атрымліваецца ў канцы п'есы, калі Мікіту Зносака прыходзяць арыштоўваць чырвонаармейцы. Незвычайнасць сітуацыі і яе трагікамічнасць заклю-чаецца ў тым, што ён яшчэ не паспеў схаваць падабраныя па дарозе дадому пісталеты, вядро патакі, якой разжыўся пад час рабавання крамы. Вось ён «трымае за рулькі» зброю і бяжыць да дзвярэй. Вось апраўдваецца перад чырвонаармейцамі, калі яны пытаюцца, што ў ягоных руках: «Гэта... Гэта... ваша чырвоная благароддзе... гэта... як яно... качарэжкі! даліпан, качарэжкі!», Яго вядуць у каталажку, алеён, па-дзіцячамунаіўна, па-клоўнску няўдала і смешна спрабуе выкруціцца з трагічнай сітуацыі і просіць, каб яго не забіралі ў турму — тады ён пойдзе разам з чырвонымі «забіраць Варшаву», Не ўдалося выкруціцца! Мы смяемся спачатку, але затым хочацца плакаць, бо няўжо на нашай зямлі нарадзіліся такія недарэкі? Няўжо гэткімі могуць быць людзі?
Магутным сродкам раскрыцця характараў і стварэння «сітуацыі смеху» становіцца ў п'есе мова герояў. Так, напрыклад, Мікіта Зносак, які лічыць сябе даволі адука-ваным, дзяржаўным чалавекам, чыноўнікам, любіць казырнуць замежнымі словамі («візыта», «мамзэль»), канцылярызмамі і палітычнымі тэрмінамі («чыноўніцкае становішча», «становішчаабавязвае», «новаяпалітычная сітуацыя», «кар'ера», «пэўныя крыніцы», «беларускае асэсарства»). Але ад яго пісьменнасці мала што застаец-ца, бонаватмовавыдаеўімсынавёскі, якіможа гаварыць натуральна, як гавораць беларусы. У гэтым выпадку мы бачым у ім нават крыху здольную асобу, якая, на жаль, паставіла за правіла адмаўленне ад свайго роднага, ад каранёў: «Ужо нават едзе і старшыня Беларускага Рэўкому Чарвякоў — толькі затрымаўся недзе за Менскам на папаску»; «Кажа, што ён толькі спец адбеларушчываць, а да абеларушчывання яго яшчэ змалку адвярнула», «нічога ў галаву не палезла», «сапсуюць усю абедню» і інш.
Гэта толькі асобныя рысы майстэрства Купалы-драматурга, але яны сведчаць, што ён — выдатны драматург, сапраўдны майстар у самым цяжкім літаратурным родзе.