Расскажите о грушницком. за что его презирает печорин? что послужило причиной ссоры? хотел ли печорин дуэли и смерти грушницкого? мог ли он поступить иначе? ночь перед дуэлью. какие стороны души печорина открываются читателям? чем объясняется ненависть грушницкого к печорину? дайте оценку поведению печорина и грушницкого во время дуэли. что можно сказать о благородстве и низости их характеров? почему исход дуэли положил конец отношениям печорина и вернера? расскажите о княжне мери. как знакомится с ней печорин? как развиваются отношения между ними? для чего печорин влюбляет в себя мери? проанализируйте отношений печорина с княжной мери. чего не хватало печорину для того, чтобы стать действительно счастливым человеком ли печорин на настоящую любовь?
Обычным разговорным языком человек уже не молодой – «дядя» начинает по порядку излагать события великого дня, попутно давая им простую, житейскую оценку:
Ну, ж был денек! Сквозь дым летучий
Французы двинулись, как тучи
И все: на наш редут
Изведал враг в тот день не мало,
Что значит - русский бой удалый,
Наш рукопашный бой!
Несомненно, передавая восприятие солдата, лермонтовский герой и говорит языком солдата. Старый солдат не использует метафор – только точные, конкретные сравнения
Вам не видать таких сражений!. .
Носились знамена, как тени,
В дыму огонь блестел,
Звучал булат, картечь визжала,
Рука бойцов колоть устала,
И ядрам пролететь мешала
Гора кровавых тел.
Сам рассказчик нигде не называет себя артиллеристом, его военная специальность определяется контекстом («Забил снаряд я в пушку туго») .
Предположительно, рассказчик находился на батарее генерала Н. Н. Раевского. Но почему Лермонтов, сам кавалерист, великолепный наездник, делает героем-рассказчиком артиллериста и решающее значение предает рукопашной (»Чужие изорвать мундиры о русские штыки») ? Это можно объяснить тем, что Лермонтов изображает не просто свидетеля, участника событий, а война, который держит оборону, готов постоять «головою за Родину свою» . Своих товарищей он называет богатырями, на которых можно обратиться в трудную годину:
Да, были люди в наше время
Не то, что нынешнее племя:
Богатыри - не вы!
Русский человек в героический момент своей жизни опирается на православно-христианскую святыню:
Не будь на то Господня воля,
Не отдали б Москвы!
Вторгшийся в Россию враг горд, самоуверен, надменен. Напротив, защитник Отечества скромен, будет молиться перед выступлением в поход:
Но тих был наш бивак открытый:
Кто кивер чистил весь избитый,
Кто штык точил, ворча сердито,
Кусая длинный ус.
Солдаты идут в бой за Родину, повинуясь нравственному закону: «Как наши братья умирали! » и приносят победу:
Что тут хитрить к бою;
Уж мы пойдем ломить стеною,
Уж постоим мы головою
За Родину свою!
Любовь к Родине русского человека – выстраданное чувство, за которое заплачено самой дорогой ценой, жизнями тысяч и тысяч соотечественников.
В стихотворении «Бородино» воплощены авторские представления об эпохе 1812г и ее героях. Современное поколение, по мнению автора, не на подвиги, утратило духовную связь с народом. От имени поколений в поэме говорит старый солдат: он выступает и от своего лица, и от лица всех защитников Отечества. Не случайно в стихотворении звучит местоимение «мы» - так Лермонтов передает важнейшее свойство русской национальной психологии: личность существует не сама по себе, а в слиянии с другими.
Вкладывая рассказ о Бородинском сражении в уста простого солдата, поэт придает изображаемым событиям достоверность и оценивает их с народной точки зрении. Победа в войне 1812 г – заслуга русского народа. Патриотизм - сила, консолидирующая все слои общества. Народная идея стихотворения находит свое воплощение в языке и стиле: в «Бородино» соединились элементы сказа, , оды, лирического монолога.
ответ:
объяснение:
паўлінка і пан быкоўскі з'яўляюцца цэнтральнымі вобразамі камедыі
"паўлінка". увесь сюжэт п'есы будуецца на ўленні і
і гэтых двух герояў. такі прыём дазволіў аўтару стварыць не
толькі каларытныя і запамінальныя вобразы, але і цудоўную, адметную
беларускую камедыю.
паўлінка з'яўляецца ўжо ў першым акце п'есы, і ўсе далейшыя падзеі
прама або ўскосна звязаны з ёю. хаця, зрэшты, яна і ёсць тая прычына,
з-за якой пачынаецца ўвесь сыр-бор. паўлінка — маладая, прыгожая і
прывабная сялянская дзяўчына. у потайкі ад бацькі яна сустракаецца са
сваім каханым сялянскім хлопцам якімам, якога яе бацька ненавідзіць за
"палітыку". для далейшага развіцця п'есы я. купала выкарыстоўвае даволі
распаўсюджаны літаратурны сюжэт: больш заможны і "радавіты" шляхцюк
сватаецца да дзяўчыны, увесь пасаг якой — яе дзявочая прыгажосць, а таму
купіць гэты тавар, на яго думку, вельмі лёгка. звычайна, здавалася б,
сюжэт аб ня-роўным шлюбе аўтар уздымае да ўзроўню нацыянальнай праблемы.
за знешняй згодай паўлінкі з воляю бацькі, які знайшоў жаніха на
кірмашы (даволі сімвалічны момант) , прыхаваны пратэст дзяўчыны.
быкоўскі з'яўляецца ў творы толькі ў другой дзеі, на вечарынцы ў
крыніцкіх, хаця задоўга да з'яўлення героя п'есы глядач ужо і
падрыхтаваны да адпаведнага яго ўспрыняцця (са слоў паўлінкі і яе
бацькі). быкоўскі сватаецца да дзяўчыны. ён са скуры вылузваецца дзеля
таго, каб прадэманстраваць перад гасцямі і паўлінкай сваю "вышэйшасць" і
"разумнейшасць". дзеля гэтага быкоўскі адкрыта пагарджае ўсім
"мужыцкім", асабліва беларускімі песнямі і танцамі. яму здаецца, што
дзяўчына, убачыўшы разумнага, кемлівага і багатага пана, адразу дасць
сваю згоду на шлюб. зрэшты, гэта яго не надта хвалявала, бо бацька
паўлінкі сцяпан крыніцкі ўжо загадзя з "зяцем" аб усім іўся. поўны
гонару і фанабэрыстасці, упэўнены ў сабе, не разумеючы камічных
сітуацый, у якіх ён аказваецца, паўстае перад намі пан адольф. аднак усё
гэта падкрэслівае ягоную дурасць і недальнабачнасць. таму быкоўскі
дасягае сваімі паводзінамі адваротнага выніку: усе героі, за выключэннем
сцяпана крыніцкага, адкрыта кпяць з яго. аднак пан быкоўскі не звяртае
на гэта ўвагі і яшчэ з большай сілай спрабуе падкрэсліць сваю
"панскасць", ад чаго становіцца яшчэ больш нізкім, нікчэмным, мізэрным. у
выніку нават сам крыніцкі, які хацеў бачыць у ім свайго зяця, з ганьбаю
выганяе пана са сваёй хаты.
паўлінка, пан быкоўскі — гэта своеасаблівая пара
герояў, з дапамогай якой аўтар выяўляе два розных падыходы да адвечнага
беларускага пытання — пытання "мужыцкасці" і "панскасці, шляхетнасці".
сватанне быкоўскага выклікае ў паўлінкі спачатку іронію і смех, а потым,
калі ўсім стала зразумела, што за шляхетнасцю і ганарыстасцю пана
нічога больш няма, — пагарду. паўлінка разумее, што не так лёгка
перамагчы бацькаву волю, калі ісці напралом. таму яна скарыстоўвае іншы
шлях: спачатку паказвае ўсім, хто такі на самой справе пан быкоўскі, а
потым сама выбірае свой лёс.
сапраўды, колькі смеху выклікаюць у чытача тыя сцэны, дзе пан
быкоўскі вучыць паўлінку "панскім" танцам, або дзе пана памылкова
прымаюць за выкрадальніка паўлінкі. у я. купалы гэта зусім не смех дзеля
смеху. вобразам паўлінкі аўтар сцвярджае высокую чалавечую годнасць
простых людзей; сцвярджае, што шляхетнасць — гэта стан душы чалавека,
які не атрымаеш у спадчыну разам з родавым маёнткам.
п'еса, напісаная на пачатку xx ст. , ужо мела сваіх папярэднікаў.
"быкоўскія" свайго часу востра крытыкаваліся ў "пінскай шляхце" в.
дуніна-марцінкевіча, "модным шляхцюку" к. каганца. я. купала ў вобразе
быкоўскага змог настолькі ўдала акумуляваць і сінтэзаваць адмоўныя рысы
літаратурных герояў ранейшых твораў, што вобраз адольфа быкоўскага стаў
сімвалічным, а яго прозвішча і імя ператварылася з уласнага ў агульнае,
назыўное.
надеюсь