Лермонтов в своем произведении показывает Ивана Грозного далеко не с положительной стороны. Годы его правления были действительно темными и несправедливыми. Доказательством этому служит сама история о казни купца Калашникова, описанная в поэме. Царь был жестоким и равнодушным, не прислушивался к мнению народа и не мог сдержать своего слова. В то же время можно увидеть и страх в его глазах за свой престол, а также боязнь измены верных опричников. Его правление было несправедливым по отношению к гражданам. Доказательством этой мысли служит поступок царя, когда он казнил невинного купца Калашникова, победившего в честном бою. В своей поэме М. Ю. Лермонтов осуждает вид правления Грозного и показывает его мстительным и жестоким деспотом, который не считался с мнением народа.
Фалькларыст і вучоны Андрэй Беларэцкі ў пошуках цікавых гісторыяў трапляе аднойчы цёмнай снежнай ноччу ў сядзібу Яноўскіх, што раскінулася пасярод глыбокага чорнага лесу. Там ён сустракаецца з Надзеяй Яноўскай – маладой дзяўчынай, апошняй прадстаўніцай свайго роду. Праз адзіноту і замкненасць свайго жыцця маладая дзяўчына падаецца Беларэцкаму непрывабнай, блёклай. На твары яе – безвыходнасць і страх будучыні. Старыя праклёны вяртаюцца, і Надзея, якой няма яшчэ васемнаццаці гадоў, баіцца за сваё жыццё.
Маладая пані разважае не па-дзіцячы. Адна ў збяднелым агромністым маёнтку, яна навучылася жыць па-даросламу, шмат чытаць і думаць. Беларэцкі хутка разумее ў размовах з гаспадыняй сядзібы, што яна не мае нічога агульнага са сваім продкам, які з-за грошай здрадзіў сваёй зямлі і сваім людзям. Надзея – увасабленне найлепшага, што насіла ў сабе беларуская шляхта – сумленнасці, высакароднасці, годнасці. І ёй вельмі цяжка жыць цяпер у асяроддзі, дзе гэтыя якасці больш не шануюцца, а шануецца толькі багацце і нажыва.
Надзея Яноўская хварэе на лунатызм, што робіць яе вобраз яшчэ больш недарэчным, непрыстасаваным да рэальнасці. Яна быццам прывід, ходзіць па пакоях з высокімі столямі і састарэлай мэбляй. Андрэй Беларэцкі закахаецца ў гэтую апошнюю прадстаўніцу знатнага роду, вывезе яе са страшнага маёнтку ў лесе і ажэніцца з ёю.
Лермонтов в своем произведении показывает Ивана Грозного далеко не с положительной стороны. Годы его правления были действительно темными и несправедливыми. Доказательством этому служит сама история о казни купца Калашникова, описанная в поэме. Царь был жестоким и равнодушным, не прислушивался к мнению народа и не мог сдержать своего слова. В то же время можно увидеть и страх в его глазах за свой престол, а также боязнь измены верных опричников. Его правление было несправедливым по отношению к гражданам. Доказательством этой мысли служит поступок царя, когда он казнил невинного купца Калашникова, победившего в честном бою. В своей поэме М. Ю. Лермонтов осуждает вид правления Грозного и показывает его мстительным и жестоким деспотом, который не считался с мнением народа.
Відповідь:
Фалькларыст і вучоны Андрэй Беларэцкі ў пошуках цікавых гісторыяў трапляе аднойчы цёмнай снежнай ноччу ў сядзібу Яноўскіх, што раскінулася пасярод глыбокага чорнага лесу. Там ён сустракаецца з Надзеяй Яноўскай – маладой дзяўчынай, апошняй прадстаўніцай свайго роду. Праз адзіноту і замкненасць свайго жыцця маладая дзяўчына падаецца Беларэцкаму непрывабнай, блёклай. На твары яе – безвыходнасць і страх будучыні. Старыя праклёны вяртаюцца, і Надзея, якой няма яшчэ васемнаццаці гадоў, баіцца за сваё жыццё.
Маладая пані разважае не па-дзіцячы. Адна ў збяднелым агромністым маёнтку, яна навучылася жыць па-даросламу, шмат чытаць і думаць. Беларэцкі хутка разумее ў размовах з гаспадыняй сядзібы, што яна не мае нічога агульнага са сваім продкам, які з-за грошай здрадзіў сваёй зямлі і сваім людзям. Надзея – увасабленне найлепшага, што насіла ў сабе беларуская шляхта – сумленнасці, высакароднасці, годнасці. І ёй вельмі цяжка жыць цяпер у асяроддзі, дзе гэтыя якасці больш не шануюцца, а шануецца толькі багацце і нажыва.
Надзея Яноўская хварэе на лунатызм, што робіць яе вобраз яшчэ больш недарэчным, непрыстасаваным да рэальнасці. Яна быццам прывід, ходзіць па пакоях з высокімі столямі і састарэлай мэбляй. Андрэй Беларэцкі закахаецца ў гэтую апошнюю прадстаўніцу знатнага роду, вывезе яе са страшнага маёнтку ў лесе і ажэніцца з ёю.
Детальніше - на -
Пояснення: