Қазтуған жырау жорық жыршылары және халық эпосын жасаушылардың бірі саналады. Артына қазақтардың әскери рухына, туған жерін, халық өмірі мен тұрмысын суреттейтін көптеген өлеңдерден тұратын шығармашылық мол мұра қалдырды. Олардың көпшілігі сақталмаған. Дегенмен, бізге жекелеген туындылары оның әдебиет тарихы төрінен орын алуға лайықты екенін айғақтайды. Оның поэзия жауынгерлердің көшпелі өмірін, көзқарасын суреттейді. Және олардың тұрмысын, айналадағы құлан таза табиғат туралы ойларын бейнелейді. Ақын жыраулардың қиялының жүйріктігі, өткірлігі, бай және әдемі көркемдік әдістері сол дәуірдегі қазақтардың поэтикалық өнерінің жоғары деңгейде болғанын, сонымен бірге, өзіндік ерекшеліктері бар екенін білдіреді. Ұлттық бояуы жағынан айқын суреттелген, жасампаз романтикамен көркемдеген, нақылдық ой арманы мен көркемдік тіркестерге бай.Зар Заман – Қазақ әдебиетіндегі кезең атауы. Аталған кезең Ресей империясының отарлау саясаты салдарынан Қазақ хандығындағы бұрынғы ел басқару жүйесінің жойылып, халықтың саяси, экономикалық және рухани езгіге ұшыраған тарихи уақытты сипаттайды. Алғаш Шортанбай Қанайұлы осы кезеңнің ауыртпалықтары туралы “Зар заман” атты зарлы толғау шығарып, ол ел ішінде кең таралды. Бұдан кейін басқа да ақындар осы тақырыпқа көптеген өлең-жырлар шығарды. Оларды қазақ әдебиетінзе "Зар Заман ақындары" деп атайды [1]
Вера Алмазова - главная героиня рассказа Александра Куприна "Куст сирени". Она, жена молодого небогатого офицера Николая Евграфовича Алмазова, который путём невероятных усилий, смог поступить в Академию генерального штаба. Вера всячески ему , поддерживала его, делала всё возможное, чтобы создать ему комфортное условие для работы. При этом, ей пришлось во многом себе отказывать, и уделять всё своё время мужу. Она была его переписчицей, чертёжницей, чтицей, репетироршей и памятной книжкой. Невольно возникает вопрос о том, была ли Вера Алмазова счастлива? Я думаю, что да. Несмотря на то, что её любовь к мужу была жертвенной, отдающей себя без остатка, она была счастлива! Вера искренне радуется успехам мужа, ей нравиться видеть его счастливым. Благодаря взаимопонимаю, супруги преодолевают все трудности и преграды на своём пути. Жертвуя собой, Вера вполне счастлива, так как взамен получает благодарность и любовь мужа. Подтверждение этому служат строки из рассказа " и они шли домой так, как будто бы, кроме них, на улице никого не было: держась за руки и беспрестанно смеясь".
Қазтуған жырау жорық жыршылары және халық эпосын жасаушылардың бірі саналады. Артына қазақтардың әскери рухына, туған жерін, халық өмірі мен тұрмысын суреттейтін көптеген өлеңдерден тұратын шығармашылық мол мұра қалдырды. Олардың көпшілігі сақталмаған. Дегенмен, бізге жекелеген туындылары оның әдебиет тарихы төрінен орын алуға лайықты екенін айғақтайды. Оның поэзия жауынгерлердің көшпелі өмірін, көзқарасын суреттейді. Және олардың тұрмысын, айналадағы құлан таза табиғат туралы ойларын бейнелейді. Ақын жыраулардың қиялының жүйріктігі, өткірлігі, бай және әдемі көркемдік әдістері сол дәуірдегі қазақтардың поэтикалық өнерінің жоғары деңгейде болғанын, сонымен бірге, өзіндік ерекшеліктері бар екенін білдіреді. Ұлттық бояуы жағынан айқын суреттелген, жасампаз романтикамен көркемдеген, нақылдық ой арманы мен көркемдік тіркестерге бай.Зар Заман – Қазақ әдебиетіндегі кезең атауы. Аталған кезең Ресей империясының отарлау саясаты салдарынан Қазақ хандығындағы бұрынғы ел басқару жүйесінің жойылып, халықтың саяси, экономикалық және рухани езгіге ұшыраған тарихи уақытты сипаттайды. Алғаш Шортанбай Қанайұлы осы кезеңнің ауыртпалықтары туралы “Зар заман” атты зарлы толғау шығарып, ол ел ішінде кең таралды. Бұдан кейін басқа да ақындар осы тақырыпқа көптеген өлең-жырлар шығарды. Оларды қазақ әдебиетінзе "Зар Заман ақындары" деп атайды [1]
дұрыс деп ойлаймын
Вера Алмазова - главная героиня рассказа Александра Куприна "Куст сирени". Она, жена молодого небогатого офицера Николая Евграфовича Алмазова, который путём невероятных усилий, смог поступить в Академию генерального штаба. Вера всячески ему , поддерживала его, делала всё возможное, чтобы создать ему комфортное условие для работы. При этом, ей пришлось во многом себе отказывать, и уделять всё своё время мужу. Она была его переписчицей, чертёжницей, чтицей, репетироршей и памятной книжкой. Невольно возникает вопрос о том, была ли Вера Алмазова счастлива? Я думаю, что да. Несмотря на то, что её любовь к мужу была жертвенной, отдающей себя без остатка, она была счастлива! Вера искренне радуется успехам мужа, ей нравиться видеть его счастливым. Благодаря взаимопонимаю, супруги преодолевают все трудности и преграды на своём пути. Жертвуя собой, Вера вполне счастлива, так как взамен получает благодарность и любовь мужа. Подтверждение этому служат строки из рассказа " и они шли домой так, как будто бы, кроме них, на улице никого не было: держась за руки и беспрестанно смеясь".