С этим мнением можно согласиться наполовину. Да, Кирсановы - ничтожные и жалкие отцы, так как в их лице Тургенев хотел показать несостоятельность класса дворян в социальной жизни, не развивать страну, вести её к прогрессу, вспомним слова автора о них: "Если сливки плохи, что же молоко?" То есть если лучшие из дворян ни на что не что же говорить об остальных. Николай Кирсанов представляет собой тип Обломова - женился и жил с женой в поместье в полной идиллии, и 10 лет пролетели незаметно; его попытки в преобразовании поместья так же были неудачны.Как и Обломов, он любил искусство, был добр к людям ( к тому же Базарову), но жизнь его ограничивалась узким семейным кругом и домашними хлопотами, всё это, конечно, устарело и требовало появление на социальном горизонте новой силы на преобразования. Павел Петрович Кирсанов - тип лишнего человека: красив и образован, карьера и успех в свете, роковая любовь к княгине Р и...сломанная жизнь - непонимание своего предназначения и простое бесцельное существование в поместье, при этом аристократизм в поведении и чувство собственного превосходства. Но с другой стороны, если рассматривать эти образы не в социальном аспекте, мы видим, что именно поколение отцов дорожит вечными ценностями - любовью, искусством видеть красоту природы, а не только "мастерскую". Это те вечные ценности, без которых не построишь будущего, которые связывают поколения отцов и детей, являясь духовным и культурным наследием. так можно ли односторонне критиковать "отцов"?
Горава, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі, які быў паранены ў сутычцы з атрадам паўстанцаў пад Ракавам і адасланы «ў тыл» на лячэнне. Сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на баку Пора-Леановіча: чалавека, якому не давярае сам генерал урадавых войск. Бо ці можна прыхільна ставіццаі да чалавека, роля якога - шпіёніць? Але гэта толькі першае ўражанне. Горав, які ў думках апынуўся ў Маскве, успамінае сваю старэнькую маці,каханую дзяўчыну Надзейку, марыць аб мірным жыцці. І раптам - стрэл! Гэта страляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў Пора-Леановіч. Горава ўразіў (каторы ўжо раз! ) яго сухі прыгожы твар, белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае, страшнаватыя блакітныя вочы, у якіх бачная была пагарда да ўсяго. І яшчэ рэзкі шрам паўз брыво і левую скронь - адмеціна двубою. Гораў хоча неяк абразуміць Пора-Леановіча, гаворачы, што да свайго народа трэба адносіцца з павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяць улады, той адказвае, што народ - гэта быдла, якое па галаве трэба біць. І ваша, і наша, і польскае, і ўсякае. Іншага яны не варты. Людзей не шкадуй. Ні жанчын, ні дзяцей. Ідзі па трупах, і добра табе будзе. Менавітагэтая вераб’іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюцьПора-Леановіч і Гораў. Мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў людзей, а другі ганарыўся сваім народам. Такія людзі, як капітан Пора-Леановіч, не павінны жыць на зямлі, - падкрэслівае аўтар, - і адмоўны герой гіне на дуэлі.
Но с другой стороны, если рассматривать эти образы не в социальном аспекте, мы видим, что именно поколение отцов дорожит вечными ценностями - любовью, искусством видеть красоту природы, а не только "мастерскую". Это те вечные ценности, без которых не построишь будущего, которые связывают поколения отцов и детей, являясь духовным и культурным наследием. так можно ли односторонне критиковать "отцов"?
ў сутычцы з атрадам паўстанцаў пад Ракавам і адасланы «ў тыл» на лячэнне.
Сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на баку Пора-Леановіча: чалавека, якому
не давярае сам генерал урадавых войск. Бо ці можна прыхільна ставіццаі да
чалавека, роля якога - шпіёніць? Але гэта толькі першае ўражанне. Горав, які ў думках апынуўся ў Маскве, успамінае сваю старэнькую маці,каханую дзяўчыну Надзейку, марыць аб мірным жыцці. І раптам - стрэл! Гэта
страляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў Пора-Леановіч. Горава ўразіў (каторы
ўжо раз! ) яго сухі прыгожы твар, белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае,
страшнаватыя блакітныя вочы, у якіх бачная была пагарда да ўсяго. І яшчэ рэзкі
шрам паўз брыво і левую скронь - адмеціна двубою. Гораў хоча неяк абразуміць Пора-Леановіча, гаворачы, што да свайго
народа трэба адносіцца з павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяць
улады, той адказвае, што народ - гэта быдла, якое па галаве трэба біць. І ваша,
і наша, і польскае, і ўсякае. Іншага яны не варты. Людзей не шкадуй. Ні жанчын,
ні дзяцей. Ідзі па трупах, і добра табе будзе. Менавітагэтая вераб’іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюцьПора-Леановіч і Гораў. Мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў людзей, а
другі ганарыўся сваім народам. Такія людзі, як капітан Пора-Леановіч, не
павінны жыць на зямлі, - падкрэслівае аўтар, - і адмоўны герой гіне на дуэлі.