Сочинение: дружба жилина и дины. план 1. почему подружились жилин и дина? 2.почему дина жилину? 3.как остальные татары относились к жилину? 4.как дина жилина? если не затруднит то одно еще и вопросы будут )
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Собакевич — хороший управленец. А иначе, почему его крестьяне все как на подбор крепкие и статные, а не хилые и больные? Значит, он видит насущные потребности крестьянский семей и удовлетворяет их даже слишком, но в то же время сам дороден и богат. Он смог решить сложнейшую управленческую задачу: присвоить чужие результаты труда, но вместе с тем не разорить своих крепостных.
Собакевич — патриот. Обратите внимание на портреты Собакевичей не стене. На них люди в военной форме, служившие Отечеству. Да и сам Собакевич разве уклонялся от воинской службы? На таких вот крепких мужиках, как Собакевич и его крестьяне, и держалась Россия.
Собакевич помещик. Помните, он рассказывает Чичикову историю одного из своих крестьян, которого даже отпускал в Москву торговать? А тот привозил ему 500 рублей в счет оброка. По тем временам это сумасшедшие деньги. Хорошего крепостного можно было приобрести за 100 рублей. Неплохое имение стоило порядка десяти тысяч рублей.
Собакевич негативно отзывается практически обо всех, кого перечисляет Чичиков во время обеда. Единственное исключение — прокурор. Да и тот, по словам Собакевича, порядочная свинья. Разве это не так? Разве может отрицательный герой ругать других отрицательных героев словом "мошенник"?
В конце-концов вспомните, как проходит торг между Чичиковым и Собакевичем. Да, Собакевич не ангел. Но он — помещик. Он должен уметь торговаться. Он делает это. Но спустя некоторое время, когда уже "сохранил лицо", снижает цену до приемлемого для Чичикова уровня. То есть Собакевич не лишен и благородства души.
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Объяснение:
Собакевич — хороший управленец. А иначе, почему его крестьяне все как на подбор крепкие и статные, а не хилые и больные? Значит, он видит насущные потребности крестьянский семей и удовлетворяет их даже слишком, но в то же время сам дороден и богат. Он смог решить сложнейшую управленческую задачу: присвоить чужие результаты труда, но вместе с тем не разорить своих крепостных.
Собакевич — патриот. Обратите внимание на портреты Собакевичей не стене. На них люди в военной форме, служившие Отечеству. Да и сам Собакевич разве уклонялся от воинской службы? На таких вот крепких мужиках, как Собакевич и его крестьяне, и держалась Россия.
Собакевич помещик. Помните, он рассказывает Чичикову историю одного из своих крестьян, которого даже отпускал в Москву торговать? А тот привозил ему 500 рублей в счет оброка. По тем временам это сумасшедшие деньги. Хорошего крепостного можно было приобрести за 100 рублей. Неплохое имение стоило порядка десяти тысяч рублей.
Собакевич негативно отзывается практически обо всех, кого перечисляет Чичиков во время обеда. Единственное исключение — прокурор. Да и тот, по словам Собакевича, порядочная свинья. Разве это не так? Разве может отрицательный герой ругать других отрицательных героев словом "мошенник"?
В конце-концов вспомните, как проходит торг между Чичиковым и Собакевичем. Да, Собакевич не ангел. Но он — помещик. Он должен уметь торговаться. Он делает это. Но спустя некоторое время, когда уже "сохранил лицо", снижает цену до приемлемого для Чичикова уровня. То есть Собакевич не лишен и благородства души.
Объяснение: